In 2021 werd zijn serie Molukkers in Nederland op de Nederlandse televisie uitgezonden, in het verlengde daarvan verscheen datzelfde jaar bij Alfabet Uitgevers zijn boek De Molukkers - een vergeten geschiedenis. Dit jaar produceerde hij zijn zesdelige docuserie Het Beloofde Land (vanaf zondag 16 april tot en met zondag 21 mei 2023 zes weken lang te zien bij BNNVARA op NPO2).

Coen Verbraak heeft deze reeks gemaakt naar aanleiding van het feit dat de staat Israël 75 jaar geleden werd gesticht, drie jaar na de Holocaust. Hierin laat hij ruim twintig Nederlandse Joden aan het woord over Israël en ook over zichzelf. En dat doet hij met een breed palet aan mensen: van links tot rechts in het politieke spectrum, van religieus tot liberaal, van jong tot oud, van bekend tot onbekend. Zo wil hij een portret schilderen van Israël door de ogen van Nederlandse Joden die in Nederland of in Israël wonen. Het zijn intensieve gesprekken: over Jodendom en zionisme, over Joden en Palestijnen, over Joodse religie en cultuur, over Joodse humor, over de Holocaust. Maar vooral over hun band met dat kleine, invloedrijke en ongewone land in het Midden-Oosten. Met één gemeenschappelijke factor: hun liefde voor Israël, een vluchtplek voor elke Jood na duizenden jaren van vervolging, ondanks de velerlei bedenkingen die de geïnterviewden over dat land uiten. Want sta je als Joodse Nederlander per definitie aan de kant van Israël, of is dat geen vanzelfsprekendheid?

In het bij deze serie horende boek Israël - De Hollandse zoektocht naar het beloofde land worden (slechts) vijftien van die gesprekken uitgeschreven. Vijftien verhalen over hoopvolle tijden en bange dagen. Vijftien uiteenlopende opinies, keuzes of worstelingen. We worden onder meer geconfronteerd met het beklemmende verhaal van de 106 jaar oude Mirjam Bolle, die in 1943 van een Amsterdamse straat werd geplukt en afgevoerd naar het concentratiekamp Bergen-Belsen en daarna op wonderbaarlijke wijze in Israël terechtkwam. Toch denkt zij dat Berlijn vandaag de beloofde stad voor de Joden is, hoe ironisch dat ook mag klinken.

Heel anders luidt het bij rabbijn Raphael Evers: hij verhuisde twee jaar geleden naar Jeruzalem om het toenemend antisemitisme in Europa te ontvluchten. Hij is ervan overtuigd dat de eindtijd nabij is en wil in Jeruzalem begraven worden. Op zijn beurt verbergt de inmiddels overleden tv-producent Harry de Winter zijn kritische houding tegenover Israël niet (“Ik vind het een drama”) maar gelooft toch dat op termijn het gezond verstand zal zegevieren. De 20-jarige Abel Bolink profileert zich als de man van de actie: na zijn middelbare studies in Nederland koos hij vrijwillig voor de Israëlische krijgsdienst, is bereid zijn leven te geven, maar bidt elke dag dat hij niet zelf op iemand hoeft te schieten. We lezen ook over theatermaker en filosoof Jaïr Stranders, die zich afvraagt ten koste waarvan Israël bestaat, terwijl journalist Hans Knoop de voorkeur geeft aan een tweestatenoplossing om het Israëlisch-Palestijns conflict te beëindigen en dirigent Ed Spanjaard sommige aspecten van het huidige Israël bijzonder pijnlijk is gaan vinden. De inzichten van de overige gesprekspartners van Coen Verbraak zijn eveneens apart en verwijdend. 

De verhalen die de auteur in dit boeiend boek heeft opgetekend zijn persoonlijk en indringend. Voor een ruim tot geoefend lezerspubliek. Zij vertolken eigenlijk een Hollandse zoektocht naar “het beloofde land”. Maar daarover blijken de meningen van de Nederlandse Joden wel erg verdeeld te zijn…

Marc De Bock