30 juni 2023
De laatste boom. Een zaadje van hoop.
Dit is de tweede beeldroman voor volwassenen door de Britse illustrator Luke Adam Hawker. Het is een genre dat helemaal in deze tijd past. Hawker roept met 'De laatste boom' een krachtig beeld op van de kwetsbaarheid en grandioze schoonheid van de natuur.
Olivia is altijd de laatste om van school afgehaald te worden. Een erg bijzondere school trouwens, zoals een vuurtoren aan het einde van een pier, omspoeld door golven. Maar dan waren daar de armen van papa om haar te omsluiten en ook zijn schouders waar ze op mocht zitten. Ook de weg naar huis was lang. Maar dat deed er evenmin aan toe want er was zoveel te zien onderweg door de ramen van de trein. Aangekomen, zien we dat ze woont in een straat waar de huizen op een woud van lange, dunne staven staan. ‘s Avonds komt papa bij haar op bed zitten en leest dan verhaaltjes voor.
Papa brengt haar ook tot bij de grote, uitnodigende poort van het bomenmuseum. Ze heeft nog nooit een boom gezien want de laatste boom ging jaren geleden dood. Het is een kathedraal van een museum waarin een reusachtige stam ligt met honderden ringen waartegen Olivia zo nietig en kleintjes staat naar boven te staren. Er is ook een schilderij van een prachtige, compacte, knoestige, oude boom. Misschien wel de laatste boom. Olivia gaat er bij zitten en kijkt er lang naar. Ze voelt dat ze ermee kan praten. Ze schuift haar stoel heel dichtbij en stapt naar boven, met haar neus heel dichtbij het schilderij.
De rest moet je echt zelf lezen, bekijken en zien.
De laatste boom is een juweeltje van een boek. Ieder lijntje van iedere tekening moet er zijn, kijkt je aan en vertelt je wat. De vertelling is écht, is waar gebeurd al lijkt het soms even de vrucht van de verbeelding. Het delicate weefsel krast op je gemoed, je oogvliezen, je perceptie, je hersens want het “is”.
Een schat, een andere werkelijkheid in een verhaal gestoken en tussen twee stevige kartonnen wanden geborgen, veilig tegen onachtzaam schouderophalen, oppervlakkigheid, ongevoeligheid.
Het geloof in het schone, de overweldigende sterrenhemel, de oceaan van boomkruinen, de schichtige melodie van takjes, twijgjes, zacht lover, gewriemel van miljoenen blaadjes tussen de ribbelige bast van oude stammen.
Het geloof in het schone, de overweldigende sterrenhemel, de oceaan van boomkruinen, de schichtige melodie van takjes, twijgjes, zacht lover, gewriemel van miljoenen blaadjes tussen de ribbelige bast van oude stammen.
Er is duidelijk lang en hard gewerkt aan iedere tekening, zonder dat die daarom allemaal perfect zijn. Gelukkig, want zo zie je nog de groei, de schepping. Er is lang nagedacht over script en bladspiegel, ruimte gelaten om de volgende stap zelf in te vullen zodat je met Olivia en papa weet wat je te doen staat.
Traag lezen, liefst samen of voorlezen. Tijd laten om te kijken.
En later nog eens.
Victor De Raeymaeker
Traag lezen, liefst samen of voorlezen. Tijd laten om te kijken.
En later nog eens.
Victor De Raeymaeker
Vertaald door Susan Smit
Meer van Victor De Raeymaeker
