24 februari 2024
In het oog
Marijke Schermer (1975) is roman-, toneelschrijver en regisseur. Ze verkreeg haar diploma aan de Arnhemse toneelschool in 1998. In 2013 verscheen haar eerste boek “Mensen in de zon”, in 2016 gevolgd door de roman “Noodweer” (Breakwater), waarvan de filmrechten zijn verkocht. “Breakwater” staat op de longlist van het Dublin Literary Award 2024. In 2019 schreef ze “Liefde, als dat het is” dat op de shortlist van de Libris Literatuur prijs 2020 werd geplaatst. In 2021 werd in de Van Oorschot reeks Terloops haar wandelessay “Gods Wegen” opgenomen. Marijke Schermer heeft voor een aantal producties geschreven en geregisseerd. Ook voor het huidige toneelstuk “Fokker Blankers Tol” (2023/2024) schreef zij de tekst. Een verhaal met drie vrouwen.
In het oog is een roman waarbij de hoofdpersoon een vrouw is, Nicola. Een verhaal waarin we in het hoofd van de hoofdpersoon kunnen kruipen. Inzage krijgen in wat haar beweegt of juist niet laat bewegen. De tekst is verhalend en teruggrijpend en hier en daar opgebouwd in dialogen. Herkenbaar als je Schermers verdere werkzaamheden op het toneel beziet.
Het boek begint met de crisis waarin Nicola zich bevindt. Onderzoekswerk dat in verband met achterblijvende resultaten moet stoppen. Een relatie die zich laat eindigen. Auteur beschrijft de gedachten van actie en reactie tussen haar en anderen. Eentje waarbij zij zich afvraagt wat en hoe te reageren. Wat is gewenst door de ander, en vervolgens zelf vertraagt en zwijgt.
De situatie moet opgelost worden en een van de dingen die ze doet is heimelijk verder gaan met het onderzoek aan de bacterie Leptotrichia animalis. Het andere verloopt en laat ze verlopen. Pas als er duidelijkheid komt over de reden waarom haar partner de relatie eindigt komen er gevoelens die ze toe moet laten. Ook dan komt er een reflectie naar een eerdere relatie en naar het kind daaruit.
Als ze in een blik de eenzaamheid van zichzelf herkent in een ander gaat ze op rigoureuze wijze aan de slag met observatie en op een simpele doch gewiekste wijze past ze zich in zijn leven. Dat gaat, lijkt het, als vanzelfsprekend.
Nicola past zich aan relaties aan, zwijgt om zich te verhouden (ook naar haar ouders). Dat zwijgen komt ten einde op het moment dat ze beseft dat alleen wanneer ze zichzelf laat horen ze gelijkwaardig kan zijn.
Wat een prachtig verbeeldend boek. Geschreven alsof de hoofdpersoon een toeschouwer is van haar eigen leven, liefde en hoop. Beschrijvend, herkenbaar menselijk, actualiteit vermengend. Geen hoge pieken geen lage dalen maar toch, je blijft verlangen naar meer verhaal. Woorden die verlammen en woorden die gezocht worden. Het is juist de stilte die zo vult. Een kunstenares van het woord verleidt. Met genoegen gelezen, vraagt naar meer.
Astrid Kweens
Meer van Astrid Kweens
Astrid Kweens
