23 mei 2023
In mijn hart woont een meeuw
Ik hou van meeuwen én van de zee. Dus toen ik het persbericht over dit boek las, popelde ik om het boek in huis te halen.
Greta Vandeborne is één van de 70-plussers die meewerkte aan het boek en de documentaire Rebels van Ann Peuteman. Ze schreef ook al eerder het boek Negen jaar met ALS. Waarin ze haar ervaringen als mantelzorger voor haar man Koen beschrijft. Na het schrijven van dat boek ging ze naar de schrijfacademie in Gent. De docent stimuleerde haar om haar verhalen over rouw te bundelen in dit boek. Met een voorwoord van Manu Keirse.
“Verlies en verdriet zijn verweven met leven en liefde.”
Manu Keirse
Het boek overtreft mijn verwachtingen. Vijftien waargebeurde situaties overgoten met een literaire saus. De auteur neemt je eerst mee naar de ziekenhuiskamer waar je elke beweging, elke emotie ervaart tijdens de miskraam van haar doodgeboren zoontje en de innerlijke pijn die ze daarna voelt als blijkt dat de omgeving vanuit goede bedoelingen haar zoontje doodzwijgt. ‘Er bestaat zoiets als een vanzelfsprekende acceptatie van miskramen’.
De toon is gezet. De literaire saus smaakt naar nog meer verhalen. Van het ene hartverscheurende verhaal naar het andere waarin onder meer de onmacht tegen een ontslag op latere leeftijd een einde maakt aan een dertigjarig huwelijk. Ook hier loert de rouw over het afscheid en de vrienden uit het vorig leven onherroepelijk om de hoek. Maar ze neemt je ook mee naar de eerste ontmoeting met Koen, haar tweede man, en de vele reizen in Italië waarin ze je eerst onderdompelt in de kleurrijke sfeer en daarna terug katapulteert naar het rauwe verdriet bij en na het overlijden van Koen.
Heel pakkend beschrijft ze de asverstrooiing op zee in samenspel met de wolken en de jan-van-gent die boven het schip cirkelt. Greta Vandeborne slaagt erin om met weinig én rake bewoordingen de gebeurtenissen beeldend weer te geven, zelfs als ze schrijft over haar oude Clio of haar hond Lucifer. Ze neemt je mee in de kleine en grote golven van verdriet en de moed om toch weer op te staan en verder te gaan.
In ieder verhaal spelen de zee en het strand een belangrijke rol, metaforisch: ‘Ik hou niet van het woord sterrenkindje. Voor mij is hij een zachte zomerwind over zee. Ongrijpbaar, maar overduidelijk aanwezig. Zo wil ik hem koesteren’, en letterlijk: ‘Ik trek mijn sneakers uit en plaats ze in de voetsporen die ik achterlaat. De zee vangt mijn tenen en bedekt ze met schuim. Een windstoot neemt een schoen mee in de branding. Ik glimlach. Wat ben ik goed geworden in verliezen’.
Greta, ik hoop van jou - als Rebelse 70-plusser - nog vele verhalen te kunnen lezen!
Isabella Vanremoortele
Meer van Isabella Vanremoortele
Greta, ik hoop van jou - als Rebelse 70-plusser - nog vele verhalen te kunnen lezen!
Isabella Vanremoortele
