Had de erudiete Erasmus regelmatig af te rekenen met helse weersomstandigheden, moeilijk begaanbare wegen en de vrees voor onvoorziene omstandigheden, dan had ik onlangs meer geluk. Perfecte temperaturen, idyllische zichten, een blauwe hemel met rustig drijvende wolken in allerlei gedaanten. Bomen met speciale vormen, groen in allerlei tinten, hier en daar overduidelijk overbluft door een zich meer en meer manifesterende herfst. Google Maps had goed werk afgeleverd. Al was het onvermijdelijk dat er hoe dan ook af en toe een drukke weg genomen of gekruist moest worden. Gevaarlijke obstakels doemen dan op in de gedaante van stalen struikrovers. Wachten, wachten dus en goed uitkijken om de drukke N42 over te raken. Geen idee hoeveel struikrovers je kon tegenkomen in de tijd van Erasmus. Wat ik wel weet is dat die indrukwekkende vervangers, onder de vorm van auto's en SUV's talrijk zijn. Op plaatsen waar het fietspad abrupt ophield, voelde ik me als een kwetsbare vogel voor onophoudelijk passerende katten. En dat boek over Erasmus was nog niet uit! Geen schijn van kans had ik indien er een van zijn rechte pad afweek, kijkend op zijn of haar telefoon, of in een luttel moment van verstrooidheid. Amerikaans onderzoek wees uit dat omver gereden worden door een SUV de kans op overlijden met twee à drie keer vergroot. Raar dat flitscamera's geweerd worden om bellers te fotograferen. Hun privacy, weet uw wel. Nog raarder dat de Vlaamse regering vijfduizend euro voorziet voor wie zich een elektrische wagen aanschaft, of beter, kan aanschaffen. Zou dat geld niet beter geïnvesteerd worden in fietspaden? Of, alternatief, we kunnen met zijn allen vertragen?