19 februari 2024
Poets, wederom poets
Het gebeurt al eens dat ik een verdelende bui heb. En ik beken, ik vind zo een bui vooral vervelend, maar het is niet anders. Dan deel ik mensen in groepen in. De opdeling die zich nu al een paar dagen aan me opdringt, is die van degenen die hun huis zelf poetsen en degenen die het door iemand anders laten doen. In die laatste groep kan je ook nog subgroepen onderscheiden. Namelijk zij die het, omwille van ouder worden of ziekte, zelf niet meer kunnen en dus meer dan terecht geholpen worden. En je hebt degenen die de klus best zelf nog kunnen klaren, maar het liever door een ander laten opknappen, en dit in de dubbele betekenis, terwijl ze zelf boeiender bezigheden nastreven. En gelijk hebben ze, die laatsten. Je onnodig inspannen voor een tijdrovende, repetitieve, energievretende bezigheid, terwijl je ondertussen aan je conditie kan werken in de fitness, ik zeg zomaar wat. En als een dienstencheque dan nog spotgoedkoop is en de belastingbetaler meefinanciert om je huis spic en span te houden, waarom zou je dan zelf de handen vuil of nat maken?
Redenen genoeg om er zelf niet aan te kunnen weerstaan voortaan ook een poetshulp te verwelkomen om het huis hier schoon te houden. Iedereen weet immers maar al te goed dat 'schoon' van korte duur is, al snel is het wederom nodig om te poetsen. Dat ik hulp daarvoor nooit eerder overwoog, het getuigt van naïviteit. Bovendien zal de woonst er dan ongetwijfeld veel properder bijliggen dan nu, ik ben immers geen rigoureuze kuiskampioen. Er blijft al eens meer dan wenselijk een spinnenweb hangen, stof wordt langer dan gezond met rust gelaten en ernaar streven dat je van de vloer zou kunnen eten, ambieer ik niet. Eten serveer ik op een bord. Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen sloddervos, ik streef rust, orde en hygiëne na, maar ik ben niet fanatiek. Fanatiek zijn is trouwens op geen enkel gebied aan te raden. Maar zelfs dat heeft een uitzondering: fanatiek de andere kant opkijken ondanks de meer dan duidelijke voordelen van een, in dit geval, dienstenchequestelsel, getuigt eerder van domheid. Dat ik zelf nog in staat ben te poetsen, meer zelfs, dat ik er soms zelf plezier aan beleef het vuil koen en kordaat te lijf te gaan – met uptempomuziek als soundtrack –, met andere woorden, dat de intrinsieke motivatie ruimschoots aanwezig is én dat het zelfs goed is voor mijn conditie en fitheid, ga ik resoluut negeren. Ik ga er bewust en voluit met de grove borstel vandoor zodat ik zelf met veel overtuiging de plaat kan poetsen, en anderen de kans geven te werken.
Maar ik wil nu ook niet te egoïstisch zijn, het is dus beloofd, ik zal opruimen op de afgesproken dag dat de poetshulp over de vloer komt. Naar het schijnt doen velen dat, ik dus zeker ook, ik wil me ook hierin graag conformeren. Net zoals elke rechtgeaarde Vlaming wil ik bovendien ook die kost kunnen aftrekken van de belastingen. Leve het recente protest van het poetspersoneel, nu weet ik tenminste dat dat mogelijk is. Ja, ze verdienen dus absoluut iets extra op het einde van het jaar. Ik heb nog tijd om te beslissen of ik mijn grote waardering uit met een klein envelopje of een doos pralines.
Terzijde moet ik nog meedelen dat ik de overweging om op termijn naar Wallonië te verhuizen op een nog langere baan heb geschoven. In Wallonië staan ze aan de kant van de poetshulpen, daar trokken ze de prijs van de cheques naar omhoog, stel je voor. Genoeg redenen dus om snel wekelijks een poetshulp schoon schip te laten maken zolang men in Vlaanderen gelukkig de kant kiest van degenen die er het meeste voordeel uit halen. Toegegeven, het is wat oneerlijk opportunisme van me om mezelf voortaan bij die geprivilegieerde subgroep in te delen. Maar ik ga door en onderdruk een opkomende neiging om weer van mening te veranderen. Gedaan met zelf poetsen en ondertussen mee te betalen voor het poetsen van iemand anders' huis. Poets, wederom poets. Voortaan betalen de anderen – zelfs de poetshulpen zelf, mijn excuses – mee voor het schoonhouden van mijn huis. Hartelijk dank daarvoor.
Meer van Sophia De Wolf