Zou ik die tekst beginnen met het vertellen van dat gelijklopend fenomeen? Dat fenomeen dat zich voordoet bij mijn kledij en mijn boeken. Waarvan ik ongetwijfeld niet de enige geprivilegieerde Westerse vrouw ben die het ervaart. De zomer is stilaan haar koffer aan het inpakken om plaats te maken voor de herfst, elk jaar is er dan weer dat beschamend besef dat er weer eens een aantal zomerkleedjes in de kast bleven hangen die het zalige zonlicht niet gezien hebben. De enige vanzelfsprekende conclusie die ik als bevoorrechte eigenares van die verzameling stofjes dan opnieuw kan maken, is dat ik er te veel heb. Hetzelfde doet zich voor met boeken. Al vind ik het veel minder erg om overvloedig veel exemplaren te bezitten van die tussen twee omslagen geprangde bladen vol met boeiende kennis of met puur leesplezier. Aangezien voor de kledij één kast nog altijd volstaat, zal het voor de  toekomstige lezer van mijn eventuele tekst duidelijk zijn dat, op jurkgebied, consuminderen aardig lukt. Er gaan ongetwijfeld mensen zijn die – tijdens het lezen van de tekst die ik misschien zal schrijven – denken dat dat laatste helemaal niet nodig is. Dat ik dus helemaal niet moet minderen. Ik zal dan volledig akkoord gaan wat de boeken betreft. Omdat het me goed uitkomt dat te kunnen beamen, omdat ik weet dat minderen simpelweg niet zal lukken. Want ook al overweeg ik vastbesloten regelmatig een totale stop, altijd komt er wel weer een boek uit waarvoor ik graag een eenmalige begrijpelijke uitzondering maak. En een volgende – al even begrijpelijke – uitzondering. Telkens weer. Verontrustend wordt het wanneer je niet meer weet wat je in huis hebt. Zou het beschamend zijn te vertellen dat het gebeurt dat ik met verwondering al eens een boek tegenkom waarvan ik niet meer wist dat ik het gekocht had? Er rest me dus niets anders dan te lezen, lezen en nog eens lezen. En ondertussen nadenken welk kledingstuk er nog uit de kast komt nu de temperaturen nog enigszins zomers zijn. Of toch, die tekst!