Het is de eerste schooldag geweest en dus gaat de krant op zoek naar de oorzaken van en (hopelijk) de remedies tegen de groeiende kloof tussen de studieresultaten van jongens en meisjes. De vervrouwelijking van het onderwijs zal ongetwijfeld aan het bord mogen komen, want met IQ heeft het verschil niets te maken, vermits de Heer de verstandelijke vermogens gelijk verdeelde tussen de Adams en de Eva's van zijn schepping. Wat IQ betreft, voeg ik daar graag een observatie aan toe die mogelijk minder aandacht zal krijgen, omdat het over een overtuiging gaat die vandaag niet erg goed in de markt ligt en dat is dat discipline een deel van het antwoord is. Het is mogelijk dat ik meteen als ouwe, reactionaire sok word weggezet, maar bij discipline denk ik concreet aan het afdreunen van de tafels van vermenigvuldiging in plaats van spelenderwijs tot inzicht te komen dat drie keer zeven geen 777 is. Ik denk aan in de rij gaan staan en zwijgen op de trap en zonder fouten leren schrijven, aan een samenvatting zelf maken in plaats van de concentratie aan ChatGPT over te laten, aan zwemmen tot de overkant bereikt is. Ik denk niet aan lijfstraffen en regels zonder enige uitleg of verantwoording, maar aan rationele discipline. Doen wat gedaan moet worden. De etymologie van het woord verwijst overigens naar het Latijn voor 'instructie, lering, kennis' en niet naar disciplinering, kadaverdiscipline of 'Another Brick in the Wall' (Pink Floyd, 1979). Maar dat is dus allemaal minder belangrijk als 'zijn wie je bent’' (wie anders?) en 'zijn eigen traject volgen' en 'zich goed voelen'. Terecht allemaal, tenzij je door je eigen traject iemand wordt die beter had gekund en zich daar een leven lang niet goed bij voelt.