Soloreisverslag van een jonge vrijzinnige vrouw (deel 9)

Vrijzinnige Vrouwen

Geschreven door Femke Van Durme

73 keer bekeken
minuten leestijd
Reacties

29 juli 2024 Soloreisverslag van een jonge vrijzinnige vrouw (deel 9)

Tourleider spelen in Melbourne

Toen ik op de nachtbus naar Sydney zat had ik het emotioneel redelijk moeilijk en was mijn hoofdje in een overdenkfase. Het voordeel aan reizen vind ik wel dat er tijd en ruimte is om alle gevoelens toe te laten. Als ik thuis aan het overdenken ben dan duw ik meestal heel snel mijn gevoelens weg omdat ik er 'geen tijd' voor heb. Maar ik realiseer mij nu dat ik, door dit te doen, me veel vaker emotioneel instabieler voel dan als ik aan het reizen ben. Door mijn overprikkelende gedachten had ik ook een nachtmerrie op de bus. Ik was dus niet bepaald vrolijk toen ik om 7.30 uur toekwam in Sydney. Mijn vlucht in Sydney was pas om 14.30 uur, maar met al mijn bagage dacht ik dat het misschien aangenamer was om onmiddellijk naar de luchthaven te gaan en daar te lunchen in plaats van Sydney voor een paar uurtjes te verkennen. Waar ik achteraf spijt van had dat ik dit niet had gedaan. Ik moest de trein nemen naar de luchthaven. En om te betalen voor je treinticket moet je aan het poortje betalen via Google Pay, als Belg vond ik dat wel heel fancy. Ik denk dat ik rond 9.00 uur 's morgens al aan de luchthaven was. Maar ik was nogal verrast dat voor de check-in er geen enkel eetplekje was of cafeetje om een koffietje te drinken. Ik heb dus heel lang moeten wachten en was redelijk hangry. Ik dacht dat je drie uur op voorhand mocht inchecken, dus ik wachtte met al mijn bagage in de rij en als ik er bijna was werd ik uit de rij gehaald omdat ik pas mocht aanschuiven twee uur op voorhand. Dit stond ook nergens aangeduid en toen wou ik toch wel even wenen, maar ik probeerde te relativeren en nog wat langer te wachten (PS Wat het nog erger maakt is dat in het terugkeren van mijn vlucht ik doorhad dat alle eetplekjes beneden waren en je daarvoor nog niet ingecheckt moest zijn). Ik heb trouwens absoluut geen geduld dus dit was echt een hele uitdaging. Eens ik mijn bagage kon afgeven opende dit ook de poort naar alle eetplekjes, eindelijk. Ik heb mezelf beloond met een vegetarische burrito met guacamole. Erna dronk ik een grote latte die ik nog op het einde heb moeten atten omdat we gingen boarden. Ik had ook tijdens het wachten door dat ik niet ging landen in het centrum van Melbourne, maar wel 1.30 uur ervan. Een beetje zoals de luchthaven van Charleroi. Er was een shuttlebusorganisatie, maar de uren waren beperkt. Ik zou Avalon landen rond 16.00 uur en de shuttlebus vertrok om 16.30 uur, en als ik die bus niet haalde dan was de volgende pas om 20.30 uur en was ik pas om 22.00 uur in mijn hostel. Onze vlucht begon al met bijna een half uur vertraging en ik had me er al bij neergelegd dat het een dag zou zijn waar alles zou tegen vallen, maar ik dacht ook dat ik er wel zou geraken en ik heel blij zou zijn als ik onmiddellijk kon douchen en in mijn bedje kruipen. Eens geland was het al 16.35 uur, maar het bleek een zodanig kleine luchthaven te zijn dat de bussen blijkbaar aangepast zijn op de vluchten die aankomen en dus ook wachten als er vertraging is. Waardoor ik de vroegste shuttlebus had kunnen nemen hoera!!!

Toen ik aankwam in mijn hostel en moest inchecken kwam tegelijk een meisje (Rachael, UK) toe dat ook in mijn kamer sliep. Het hostel was het meest fancy hostel van alle hostels waar ik heb verbleven. In de kelder hadden ze een super fancy bar. We kregen een welkomstdrankje als we 's avonds op tijd in de bar waren en er werd verteld dat er een jazzband 's avonds gratis speelde, dus besloten Rachael en ik om samen te gaan. En zo werd mijn rustig avondje omgegooid tot heel snel douchen, welkomstdrankje drinken, samen iets gaan eten en naar de band luisteren. Er was een WhatsApp-groep van het hostel met alle informatie en ze hadden een bericht gestuurd dat ze pannenkoeken aan het maken waren en we mochten komen als we zin hadden in pannenkoeken. Ik ging dus uiteraard naar de keuken en ontmoette daar nog een aantal mensen en kreeg iedereen mee naar de jazzband. Maar de jazzband bleek uiteindelijk toch een beetje een teleurstelling te zijn. Het was namelijk een drum-'n-bassjazzband. Dus echt rustig was het niet en het was vooral veel te rap. Ik heb voor een half uurtje geprobeerd het te appreciëren en ik was de enige die wat aan het dansen was terwijl de anderen bleven zitten aan hun tafeltje. Maar op een bepaald moment had ik het ook wel echt gehad en ben ik naar mijn bedje gegaan. Eindelijk.

Omdat ik vloog van Sydney naar Melbourne wou ik wel dat het de vlucht waard was en koos ik ervoor om voor zeven nachten hier te verblijven. Ik heb trouwens achteraf gedacht dat ik veel beter in Byron Bay de bus had geboekt naar Brisbane en vandaaruit gevlogen zodat ik geen nachtbus had moeten nemen. Maar mijn brein had daar niet aan gedacht toen ik de vlucht had geboekt. Ik had misschien wat langer moeten opzoeken voor ik die vlucht had geboekt.

Op dag twee heb ik vooral heel veel gewandeld en de stad te voet verkend. Ik had bij mijn verblijf in Melbourne inclusief ontbijt betaald. Aangezien het mijn laatste hostelervaring zou zijn wou ik mezelf net dat tikkeltje meer verwennen. Het was zalig om zeven ochtenden naar het ontbijtplekje om de hoek te kunnen gaan en iets te bestellen en lekkere koffietjes te drinken. Even niet onmiddellijk moeten nadenken of ik nog genoeg eten had of wat ik zou maken als ontbijt voelde verademend. Na mijn shakshukaontbijtje ben ik eerst naar de Melbourne University rechtenfaculteit gegaan. Ik was heel benieuwd naar de collectie boeken over rechten dat ze beschikbaar hadden en wou de sfeer van de universiteit ontdekken. De faculteit was opnieuw heel chique. Er waren zelfs massagestoelen. Het gaf me energie om terug naar België te gaan en aan mijn master Rechten te beginnen. Erna ben ik naar Brunswick gestapt. Een plek in Melbourne die bekendstaat om de mooie graffitiwerken, hipsterplekjes en tweedehandswinkeltjes. Ik moet zeggen dat ik een klein beetje teleurgesteld was en er iets meer van had verwacht. Er zat precies niet heel veel leven in de plek en ik weet niet of het kwam omdat ik er was op dinsdag of omdat het gewoon een niet heel bekende plek is om te bezoeken als toerist. Na een lange wandeldag (15 kilometer) besloot ik om met de tram terug te keren naar het hostel. 's Avonds was een trivia night. Ik heb het gevoel dat ze in Australië heel erg fan zijn van trivia (quizavond). Vroeger toen ik achttien à negentien jaar was deed ik af en toe mee met een quiz in België, maar erna voelde ik toch dat dit niet echt mijn ding was en ook niet zo een grote meerwaarde was. Het was dus lang geleden dat ik nog eens mee had gedaan aan een quiz en ik voelde opnieuw dat quizzen niet mijn ding is. Het was wel gezellig met ons groepje maar toegegeven heb ik me ook die avond redelijk hard verveeld en wou ik eigenlijk liever in mijn bedje liggen in plaats van daar te zijn maar durfde ik dat niet toe te geven. Eens de quiz gedaan was, voelde ik dat het tijd was om de avond te beëindigen en ging ik naar bed.

Woensdag, mijn derde dag in Melbourne, was zeer chaotisch. Ik had de avond ervoor tijdens de triviaquiz het idee gekregen dat ik graag een auto wou huren voor twee dagen om naar de Peninsula Hot Springs te gaan en de Great Ocean Road Tour te doen. Het jammere aan Australië is dat je eigenlijk voor alles een auto nodig hebt. Het openbaar vervoer is vaak heel slecht en beperkt. Als je ergens wil geraken moet je ofwel een tour boeken, die vaak veel geld kost en ook maar beperkt in tijd is, of zelf iets organiseren. Aangezien ik tijdens mijn reis al redelijk veel tours had gedaan had ik zin om deze keer zelf iets te organiseren. Ik zette in de WhatsApp-groep van ons hostel een oproepje met de vraag wie mee wou gaan. Opeens werd ik omgetoverd tot een volledige tourleider. Mensen die meer info vroegen, sommige mensen die enkel maar één dag wilden meegaan … Ik ging die dag naar Fitzroy, een gezellige buurt. Maar het was moeilijk om bewust te genieten van de plek omdat ik veel stress ervaarde met mijn tweedaagse voor te bereiden en te zorgen dat er genoeg mensen mee konden gaan zodat de kosten zo veel mogelijk gedeeld konden worden. Ik had ook nog geen auto kunnen boeken dus dat moest ik ook nog uitzoeken. Op een bepaald moment overspoelde al het organiseren me en besloot ik om mijn internet uit te zetten, de niet-storen-stand aan en vertrok ik naar de botanical gardens voor een wandeling. Tijdens mijn wandeling raakte ik aan de babbel met Sofia, een 23-jarige stewardess, oorspronkelijk uit Rusland, die nu in de Verenigde Arabische Emiraten woont. Het was een heel inspirerend en leerrijk gesprek. We hadden het over Russische tradities, de oorlog, studeren en toekomstplannen. Aangezien ik politicoloog ben (klinkt heel grappig om mezelf zo te noemen), was ik gefascineerd naar haar blik op haar land. Over dat een 'thuis' met familie soms los te koppelen moet zijn van de politieke toestand in een land. Na een korte wandeling in de tuinen, werden we verzocht om de tuinen te verlaten omdat ze het gingen afsluiten omdat er een speciaal evenement zou doorgaan die avond. Ik voelde me opgeladen om terug te keren naar mijn hostel en de rol van tourleider weer aan te nemen.

Uiteindelijk was het me gelukt om twee keer de auto vol te krijgen (vijf personen per dag) en de auto te boeken. Ik ontmoette Erick in mijn hostel, de eerste Belg die ik in mijn trip tegenkwam. Hij was net in Melbourne toegekomen en zou voor zes maanden hier verblijven als uitwisseling voor zijn hogeschool, iets met architectuur. Erick was de enige die alle twee de dagen mee wou gaan op mijn tripje en niet moeilijk deed over de data. Ik vond het ook wel fijn om even in mijn eigen taal te kunnen ventileren over het organiseren tegen hem. 's Avonds rond 19.30 uur had het hostel een evenement georganiseerd om met iedereen van het hostel die wou samen naar de Victoria Winter Night Market te gaan. Erick en ik gingen samen mee en daar ontmoeten we Tyrone (een knappe Australische gast uit Perth waar zowel Erick als ik een crush op hadden, wat heel grappig was, eigenlijk deed ik vooral alsof om Erick te plagen). De wintermarkt was enorm druk en er waren wel zeker dertig eetkraampjes. Er was zelfs een man bezig met een ijssculptuur, wat ik echt heel dramatisch vond want het was nog steeds negentien graden, dus het ijs was heel de tijd aan het smelten. Ook waren er een fake-sneeuwmachine en elfjes die aan het dansen waren. Na het eten (ik kon niet beslissen wat ik wou voor avondeten en heb uiteindelijk crème brûlée gegeten oepsie) besloten we op café te gaan. Twee espresso martini's later moest Erick weg om zijn zwembroek op te halen voor morgen en besloten Tyrone en ik om ons te verplaatsen naar een ander cafeetje. Toen Erick terugkwam hebben we nog één drankje gedronken, maar ik besloot om iets niet-alcoholisch te drinken omdat ik de volgende dag met de auto moest rijden en anders bang zou zijn dat er nog steeds te veel alcohol in mijn bloed zou zitten. Op dat moment kreeg ik ook van twee mensen het berichtje dat ze toch niet meer meegingen de volgende dag, waar ik ook redelijk pissed over was. (PS Tip als je ook iets wil organiseren, laat mensen op voorhand een voorschot betalen als ze mee willen gaan, want het is heel moeilijk om mensen te vertrouwen op dat vlak.) Rond 1.30 uur in de nacht besloten we dat het tijd was om te gaan slapen.

Donderdag was de eerste dag van georganiseerde car roadtrip en gingen we naar de Peninsula Hot Springs. Op aanraden van de Ierse meisjes van mijn tour in K'gari Island, zeiden ze dat dit een van hun favoriete dingen was dat ze hadden gedaan in Melbourne en vertelden dat het ging om natuurlijke warmwaterbronnen waar je kon in zwemmen. Uiteindelijk waren we dus met drie. Ik, Erick en Hanna, een zweeds meisje van ongeveer onze leeftijd. Ik vond het jammer dat de andere twee mensen hadden afgezegd, maar had me er ook bij neergelegd en wou een leuke dag hebben en me er niet te veel meer van aantrekken. Rond 7.30 uur gingen we de auto ophalen. Zoals gezegd ging ik met de auto rijden. En ik zal je vertellen dat ik daar enorm veel stress voor had. Het was namelijk twee jaar geleden dat ik met de auto had gereden, aangezien we thuis onze auto toen hebben weggedaan wegens ecologische redenen. Daarnaast had ik ook nog nooit aan de linkerkant gereden (want in Australië rijden ze ook links zoals in de UK) en ik had ook nog nooit met een automatische in plaats van een handmatige auto gereden. Het voelde enorm onwennig aan. Ik vroeg aan de vrouw of ze wat uitleg over de auto wou geven maar haar antwoord was 'it's just a car' en daarmee moest ik het doen. Hanna en Erick waren een geweldig supportteam dat me hielp met de weg te wijzen en ook te reminden dat ik links moest rijden. Ik moest ook vertrekken vanuit het drukste punt in het centrum van Melbourne wat enorm stressy was. Eens we uit het centrum waren lukte het me steeds beter om te ontspannen en te rijden. Het voordeel aan de auto was dat als ik net iets te veel links begon te rijden (omdat ik het gewoon ben om normaal gezien aan de linkerkant van het stuur te zitten in plaats van de rechterkant) dan begon de auto te piepen en corrigeerde de auto automatisch het stuur wat me wel een veilig gevoel gaf. Vijf minuten voor we er arriveerden gingen we nog even stoppen bij de supermarkt. Net voor de lichten werd het rood en wou ik stoppen. Het was een redelijk gevoelige rem en ik stopte iets te abrupt waardoor de motor stilviel. Eens het groen werd lukte het mij niet meer om opnieuw te starten wat voor paniek zorgde. Alle drie probeerden we uit te zoeken hoe het kwam dat ik niet meer kon vertrekken. Ik zette mijn vier pinkers op waardoor de auto's achter mij konden passeren en probeerde van alles zonder effect. Moest dit in België gebeurd zijn zouden waarschijnlijk minstens vijf auto's getuut hebben, maar hier was iedereen zo vriendelijk en deden ze allemaal het teken dat het geen probleem was. Na tien minuten proberen om te starten ging Erick opzoek naar iemand die in de auto stapte en het probeerde. Op dat moment kwam er ook politie kijken wat er aan de hand was. Om terug te starten moet je de auto blijkbaar terug in parking mode zetten in plaats van driving mode. Een stom iets dat we niet wisten en zo een groot drama had veroorzaakt. Maar iedereen was zo behulpzaam en lief dat de schaamte net een tikkeltje minder was. Eens we dan geparkeerd waren en iets hadden gekocht om te eten en erna aankwamen aan de Hot Springs voelde ik dat enorm veel nood had aan deze rustige dag.

Toen we aan de receptie kwamen viel alle stress onmiddellijk weg en konden we echt beginnen genieten. We kregen badjassen en handdoeken die we elk moment konden inruilen voor een verse als het te nat zou worden. Ik dacht dat het enkel een aantal zwembaden waren, maar het was zo veel groter dan gedacht. Er waren niet enkel baden maar ook sauna's en stoombaden. Het was echt een heel spacomplex omringd door prachtige natuur. Van 12.00 tot 19.00 uur hebben we geweekt in verschillende baden en heel diepgaande conversaties gehad. Ik was toen blij dat ik dit georganiseerd had, want bij een tour is het heel moeilijk om iemand in een dag echt te leren kennen terwijl als je maar met een groepje van drie bent, is er veel meer ruimte en safe space om echt meer inhoudelijke conversaties aan te gaan.

Na een ontspannende dag was ik wel opnieuw redelijk gestrest om te rijden en was ik heel blij eens we geparkeerd waren. We moesten ofwel zestig Australische dollar betalen voor één nacht parking ofwel zorgen dat we voor 6.00 uur 's morgens de autoplek hadden verlaten. Ik was zo moe toen we toekwamen in het hostel rond 22.00 uur en we moesten nog onze tocht voorbereiden voor de volgende dag. Toen zouden we met vier zijn: Erick, Michael (Canada), Shiori (Japan) en ik. We kwamen samen om nog even te overlopen wanneer we zouden vertrekken en aan tafel zat er nog een jongen Dave (dit is niet zijn echte naam maar de naam die hij gebruikt in hostels omdat zijn naam te moeilijk uit te spreken is), uit Zuid-Korea. Ik vroeg hem of hij ook mee wou gaan en hij zei onmiddellijk ja. Ik geloofde hem eigenlijk niet aangezien ik de laatste dagen zoveel moeite had gedaan om mensen te sprokkelen om mee te gaan en hij net iets te makkelijk ja zei maar uiteindelijk de volgende ochtend stond hij ook helemaal klaar om mee te gaan aan onze plek waar we hadden afgesproken, en vertrokken we richting het auto centre met vijf personen. We gingen die dag (vrijdag) de Great Ocean Road doen. Dit is een weg langs de zuidkust van Australië van 243 kilometer lang langs de zee met prachtige uitzichten en stranden. Michael was de dag ervoor pas aangekomen in het hostel en zou tot november werken voor het hostel in ruil voor gratis accommodatie. Hij vertelde me dat de route een van de meest dodelijke routes is in Australië en daarom de snelheidslimiet dertig kilometer per uur is. Gelukkig had hij aangeboden om met de auto te rijden aangezien hij al een tijd in Australië was verbleven en veel meer rijervaring dan ik had. Wat voor mij een hele opluchting was. We moesten eerst dus langs het bureau gaan om de gegevens van Michael zijn rijbewijs in het systeem te steken en dan vertrokken we. Doordat we naar het bureau waren gegaan hadden ze er ook voor gezorgd dat we parking niet moesten betalen, wat een grote meevaller was, aangezien Erick en ik de vorige avond redelijk in twijfel waren of we voor zes uur 's morgens en de auto zouden halen of gewoon iedereen extra laten betalen. Het was de meest gevarieerde groep waar ik een dag mee heb gespendeerd. Cultureel gezien was het mix van alles een beetje wat de ervaring heel bijzonder maakte. We maakten een Spotify-playlist zodat iedereen zijn favoriete liedjes erin konden zetten en onze eerst stop was een zeer onverwachte wending. Ik moest heel dringend plassen en het eerste plekje dat we tegenkwamen was een heel grote chocoladefabriek/ijskraamplek. We besloten dus om 11 uur om onze buikjes te vullen met ijs, wat echt heel lekker was. Erna zijn we af en toe op de route gestopt om foto's te nemen van de zee. Op een bepaald moment kwamen we aan op een supermooi strand waar we ook onverwacht zijn gestopt. We waren er helemaal alleen en waren zelfs dapper genoeg om een duik te nemen in de zee (het was écht heel koud water). Gelukkig scheen de zon en konden we opdrogen. Michael had zijn drone en professionele camera mee aangezien hij ook fotograaf is. Waardoor hij heel coole beelden van ons had genomen (in de foto's zul je zien dat de bewerkte foto's allemaal genomen zijn door Michael, big shout-out!).

Erna gingen we naar de Sheok Falls, we gingen eerst naar een meer toeristische plek gaan om bepaalde watervallen te zien, maar de ijskraamman had onze conversatie overhoord en gaf me een briefje met de naam van de watervallen waar we naartoe moesten gaan die blijkbaar veel mooier waren volgens hem, dus geloofden we hem gingen naar daar. Dave sprong op de rotsen aan de watervallen en viel bijna met zijn gezicht op de grond (Dave was een beetje ons klein speels kind). Erna zijn we naar Kafe Koala gereden en hebben daar iets gegeten als lunch. We zaten buiten te eten en alle vogels vonden dat een goed plan. Opeens werden we aangevallen door zeker tien vogels die onze frietjes stalen, op ons hoofd kwamen zitten en ons volledig omsingelden waardoor we naar binnen moesten vluchten. Aan het café begon de route om koala's, kangoeroes en andere dieren te spotten, waar ik heel hard naar uitkeek. Maar het was al 15.00 uur en toen we keken hoe lang het nog rijden was naar De Twaalf Apostelen (het hoogtepunt van de Great Ocean Road) moesten we onmiddellijk vertrekken als we voor zonsondergang nog wilden aankomen. Het grappige was dat eens we wilden vertrekken er gewoon een koala aan het chillen was aan de eerste boom van het cafeetje, wat de pijn verzachtte dat we geen tijd meer hadden om de wandeling te doen.

Op de route kwamen we ook een kangoeroe tegen, dus ook dat konden we van ons lijstje schrappen. Het was wel redelijk akelig want we hadden bijna over zijn staart gereden, aangezien de kangoeroe op de straat neerzat. Rond 17.10 uur kwamen we net op tijd toe om een prachtige zonsondergang te zien vanuit De Twaalf Apostelen. Er was wel enorm veel wind en het was redelijk koud. Om 18.00 uur moesten we terug vertrekken om de auto op tijd te kunnen terug inleveren. Tijdens de autorit werd Dave helemaal wild dat hij sterren zag, de laatste keer dat hij die zag was hij zes jaar. Het was best schattig om iemand zo betoverd naar de sterren te zien kijken. Shiori sliep de meeste tijd van de autorit, maar als haar muziek van de playlist begon te spelen, werd ze al zingend wakker op de Foo Fighters of Telephone van Lady Gaga. Ik voelde me enorm vereerd dat iedereen samen toch een safe space had kunnen vinden en we allemaal onszelf konden zijn zonder oordeel. Eens de auto volgetankt was konden we de auto afgeven. Ik was zo opgelucht dat alles goed was verlopen en dat ging ook onmiddellijk gepaard met een migraineaanval eens terug in het hostel. Ik ging onmiddellijk naar bed.

De volgende dag sliep ik wat langer maar toch merkte ik dat er nog steeds veel vermoeidheid in mijn lichaam zat. In de ochtend ging ik op zoek naar een nieuwe simkaart aangezien mijn abonnement van dertig dagen onbeperkte 4G op was en ik op zoek was naar iets goedkoop om nog een tiental dagen 4G te hebben. Na heel lang knoeien met het te installeren van de simkaart en te moeten bellen met de klantendienst was het eindelijk gelukt. Ik had om 15.00 uur afgesproken met Simon, Sophie, Clara en Fleur, een van de families waarmee ik de Whitsunday Island-zeiltrip had gedaan en die in Melbourne wonen. Ik was al een half uur te laat door mijn simkaartproblemen en sprong zo snel mogelijk op de tram. Het was een heel fijn terugzien. Eerst maakten we een strandwandeling en dan gingen we naar een supermooi koffieplekje aan de zee met overal ramen en dronken we warme chocomelk en aten we scones. Erna stapten we in de auto en brachten ze me naar hun huis, want ze hadden me uitgenodigd voor het avondeten. Ook de andere familie van de zeiltrip die ook van Melbourne waren was uitgenodigd voor het avondeten, wat heel gezellig was om iedereen op die manier terug te zien. De avond startte met een kaasplank en wijn, erna volgden er drie vegetarische quiches en een heerlijke salade en een lekkere taart en muntthee als dessert. Ik voelde me een beetje beschaamd dat ik niets mee had genomen zoals een bloemetje of een flesje wijn als bedanking voor het eten (want de andere familie had van alles mee). Maar door heel mijn chaotische ochtend met mijn simkaart had ik er totaal niet aangedacht. Maar toen Simon mij terugbracht met de auto naar mijn hostel en ik me verontschuldigde was het totaal geen probleem. Als ik trouwens in België ben ga ik een aantal foto's afdrukken die ik van hen heb genomen en opsturen naar hun adres als mijn eigen manier van bedanking. Het was zo een leuke familiedag met veel liefde waar ik enorm veel deugd van had na de twee intense trips die ik had gedaan.

Op zondag, mijn laatste volledige dag in Melbourne heb ik eerst uitgeslapen en ben ik dan naar The Ian Potter Centre: NGV Australia-museum gegaan. Op het laatste moment in het hostel had ik Dave uitgenodigd om mee te gaan, maar eigenlijk had ik onmiddellijk spijt dat ik dat had gedaan omdat ik nog steeds moe was en niet in de vibe om veel te praten. Ik ging naar het museum omdat ik nog wat meer wou weten over indigenous Australian people en er om 13.00 uur een gratis rondleiding over was. We waren de enige twee personen voor de rondleiding en een iets oudere vrouw die vrijwilliger was vertelde een uur heel gepassioneerd over de geschiedenis en de kunst. Na haar rondleiding heb ik aan Dave gezegd dat ik een uurtje op mijn eentje nog door het museum wou wandelen en wat ruimte nodig had. Het voelde goed om mijn grenzen aan te geven. Erna gingen we samen naar de vegan market die naast het museum was. Ik kocht een aantal cadeautjes en at superlekker eten. Rond 17.00 uur keerden we terug naar het hostel. Ik maakte een praatje met Denise, mijn Nederlandse kamergenote die in Melbourne op zoek was naar een job. Toen ik de ene avond in de nacht terug was gekeerd in mijn bed had ik van haar een berichtje gekregen de dag erna of alles oké was omdat ik nog niet in mijn bed lag. Wat ik heel lief vond dat, ook al ken je bepaalde mensen niet erg goed, er toch wordt gecheckt of je oké bent. Dat voel ik ook wel in het travelwereldje. Iedereen probeert wel voor elkaar te zorgen en een veilige omgeving te creëren.

Voor mijn allerlaatste avond in Melbourne had ik een ticket gekocht voor de Domingo Latino-avond in The Night Cat, een plek die ook werd aangeraden door iemand van de K'gari Tour. Ervoor kon je je inschrijven voor een dansles bachata en salsa, wat ik had gedaan. Toen ik Erick ontmoette had ik hem nog kunnen overtuigen om mee te gaan en te luisteren naar de band. De dansles deed ik dus alleen wat best wel spannend was. Maar het was een heel fijne ervaring. We ruilden om de minuut van partner waardoor je niet awkward aan één persoon vast zat voor heel de avond en iedereen was heel respectvol.
Na de dansles begon de band te spelen en begon iedereen met elkaar te dansen. De band stond centraal in de zaal waardoor je volledig rond de band kon dansen. Ik ben nog nooit door zo veel mannen gevraagd om met hen te dansen. Het was best wel grappig vooral omdat ik echt niet zo goed kon salsadansen. Toen Erick toekwam was ik ook heel blij dat ik even verlost was van alle mannen. En vanaf Erick naar het toilet ging of een drankje ging halen zagen de mannen hun kans om me ten dans te vragen. Soms liep Erick expres weg omdat hij het ook zo grappig vond dat iedereen met me wou dansen. Toen we ons wat meer centraal voor de band positioneerden was dat precies een plek waar ik met rust werd gelaten, waar ik me na een avond dansen met verschillende mannen toch iets veiliger voelde. Het was een zalige laatste avond om mijn tijd in Melbourne af te sluiten en ook afscheid te nemen van Erick, mijn maatje waar ik echt veel plezier mee heb gehad. Ik ben er zeker van dat we elkaar ooit nog eens terug gaan zien, maar niet meer in Melbourne.