De volgende dag is tot nu toe mijn meest favoriete dag in Australië geweest. Niet omdat ik iets superspeciaal heb gedaan, maar gewoon omdat ik heel de dag verrast werd met leuke onverwachte momenten en mensen. Het begon allemaal om acht uur 's morgens. Ik stond in de lobby te wachten met twee andere meisjes uit mijn hostel (Larissa uit Nederland en Carla uit de UK) om de bus te nemen naar de Farmers Market. Ik had onlangs er nog aan gedacht dat ik het jammer vond dat ik altijd net niet aanwezig ben voor de lokale marktjes en ik graag eentje zou mee maken. Isha, een Nederlandse jongen die zijn work visum in Australië doet en voor het hostel werkte, ging mee als tour guide. Confession-tijd: ik had onmiddellijk een crush op Isha (spoiler: hij had een vriendinnetje dammit), vooral toen we bij een kraampje stonden met allemaal taartjes en hij kon opsommen welke taartjes er deze week nieuw waren bijgekomen en welke niet haha (misschien moet ik mijn standaarden nog een beetje bijschaven, maar hééy ik ben wel het boek 8 Rules About Love aan het lezen dus ik ga er wel geraken). Het was zo een ontspannen sfeer, er was muziek, er waren zeker twintig kraampjes met eten. En ik maakte kennis met de shake-guy. Een legende in Byron Bay, een man rond de zestig à zeventig jaar oud die constant met een hoelahoep shake shake shake roept en op die manier geld verdient. Ik vond hem echt oprecht geniaal. Hij zag er zo gelukkig uit. Ik vroeg aan Isha of hij wist wat zijn levensverhaal was, maar hij had geen idee. Toen besloten we samen met de andere twee meisjes zelf een heel verhaal te verzinnen over zijn leven. Het was leuk om mijn brein zo creatief te laten denken en ik heb me enorm geamuseerd. Erna besloten Larissa, Carla en ik om terug te keren, niet via de shuttlebus maar via een strandwandeling (ongeveer 25 minuten wandelen). Eens aangekomen in het hostel had ik me volledig mentaal voorbereid om een wasje te draaien. Na wat schooien voor kleingeld bij mensen kon ik aan de daad beginnen. Ik ontmoette Mave (aka mijn laundry buddy). Tijdens het wachten op onze was childen we aan het zwembad samen met Carla. Ik wou graag de shuttlebus om 12.00 uur pakken nemen ik had afgesproken met Magic. Maar de droger duurde langer dan we verwacht hadden dus heeft Mave mijn was opgeplooid en bijgehouden.

In de namiddag heb ik met Magic geshopt. Van een koekjeswinkel tot tweedehanswinkeltjes, we hebben veel gedaan. We klikten super goed, wat echt heel fijn was. Toen we aan het strand zaten kwamen we een man tegen die ook op onze bus zat van Noosa naar Byron Bay. De buschauffeur deed redelijk gemeen tegen deze man, maar zijn Engels was niet zo goed waardoor hij (gelukkig) niet echt verstond wat de buschauffeur zei tegen hem. Ik sprak hem aan en hij was denk ik rond de zestig jaar en kwam van India. Hij deed heel hard zijn best om toch een gesprek in het Engels aan te gaan en was op bezoek in Australië voor zijn zoon. Ik was heel blij dat ik hem had aangesproken want het gaf me een kleine reminder om altijd vriendelijk te zijn tegen iedereen en niet uit te gaan van de stereotypen.

Het plan met Magic was om de zonsondergang te gaan bekijken vanuit de lichttoren boven aan de top van Byron Bay. Maar Magic was nogal een treuzelaar en uiteindelijk tijdsgewijs zijn we er niet geraakt. We besloten dan maar om van een ander plekje de zonsondergang te zien. Op dat plekje kwam hij wat mensen tegen van zijn hostel die hij kende (we zaten niet in hetzelfde hostel). Dus toen waren we met vijf mensen aan het chillen met een drankje aan de zee. De zon ging trouwens vroeg onder (rond 17.00 uur al omdat het winter is in Australië). Toen besloot iedereen om te gaan koken in hun hostel, maar ik had niet echt zin om mee te gaan met hen want ze hadden elk hun eigen eten al gekocht dus stuurde ik naar Larissa en Carla waar ze waren en ze waren één minuut van mij in een Mediteraans restaurantje waar ze net hadden besteld. Dus heb ik hun vergezeld en hebben we een superlekker diner gehad. We besloten om de shuttlebus terug naar het hostel te nemen en in mijn hoofd was ik al helemaal klaar om naar bed te gaan. Maar we wilden nog één drankje drinken aan de pool bar. Daar leerden we nog wat andere mensen kennen (Milan, Nick en Irish). Zij gingen naar de piano bar en vroegen ons mee. Larissa en Carla hadden vriendelijk geweigerd maar ik was wel verleid om mee te gaan. Ik was nog geen enkele keer uitgegaan in Australië omdat ik niet echt de juiste mensen was tegengekomen om uit te gaan. Dus sprong ik om 21.00 uur opnieuw op de shuttle bus richting het centrum. Toen we toekwamen in de piano bar was het feest al helemaal losgebarsten. Ik heb nog nooit zo veel mensen zo wild en enthousiast zien zingen en dansen om 21.00 uur 's avonds. In België mag je van geluk spreken als rond 23.00 uur iemand voorzichtig begint te dansen. De setting van de ruimte was dat er in het midden twee grote piano's tegenover elkaar stonden en twee personen zongen en op de piano speelden. Ik was echt onder de indruk van hoe goed ze konden zingen en tegelijk piano spelen. Ik heb drie uur lang al het stemvolume dat mijn lichaam bevatte eruit geschreeuwd. Rond middernacht was het feestje gedaan en besloten we om via het strand terug te wandelen naar ons hostel. Het voelde alsof het al 5.00 uur in de nacht was, wat ik zalig vond omdat ik wist dat ik nog genoeg uurtjes kon slapen.

De volgende dag stond ik om 8.30 uur op zodat ik de gratis yogales kon meevolgen die werd aangeboden in het hostel. Ik ben de laatste tijd yoga aan het ontdekken, maar meestal via YouTube-filmpjes die maximum een kwartier duren. Ik verschoot dan ook een beetje dat het een uur en een half zou duren. Het voelde op sommige momenten ook meer als een volledige cardio work-out dan rustig de spieren te stretchen. Maar achteraf was ik wel blij dat ik mijn lichaam in beweging had gezet en zo de dag was gestart. Ik begon te praten met Molly (23, Verenigde Staten), die in dezelfde kamer als ik sliep en ook de yogasessie had meegedaan. Ik vroeg naar haar plannen en uiteindelijk besloten we om de dag samen te spenderen. Molly had een mini van en was voor een paar dagen in het hostel om eens een goeie douche te nemen en even te genieten van een iets uitgebreidere keuken. Ze bracht me eerst met de van naar de winkel omdat ik nog geen tijd had gemaakt om boodschappen te doen. Eens terug in het hostel besloot ik om bananenpannenkoeken te maken. Ik weet niet goed hoe het komt, maar de laatste tijd heb ik een intense craving naar pannenkoeken. Ik denk dat dit is omdat we dit thuis nogal vaak eten en ik dit en thuis op die manier dan mis. Ik was dus ook heel blij dat ik voor mezelf pannenkoeken had gemaakt. Mijn ochtend voelde zo productief aan. Erna hebben we een surfbord gehuurd en zijn we naar het strand gegaan. Maar mijn surfsessie zou ik nu niet bepaald een succes noemen. Het was twee jaar geleden dat ik nog eens op een surfbord had gestaan en we zaten ook niet op een goeie plek waardoor de golven niet zo goed waren om op te surfen. Ik heb dan nog een beetje gelezen en dan zijn we naar het hostel teruggekeerd om te douchen en ons klaar te maken voor de avond. Ik wou heel graag de zonsondergang zien vanuit de lichttoren helemaal boven aan in Byron Bay. Zeker na de mislukte poging met Magic. We namen de auto in plaats van te voet naar daar te wandelen (wat ik stiekem superluxueus vond). We kwamen net op het perfecte moment aan. Genoten van een mooie zonsondergang, diepgaande conversaties en een lekker drankje.

Toen het helemaal donker was keerden we terug naar het hostel en aten we avondeten erna maakten we ons klaar om samen naar de piano bar te gaan. Eerst gingen we naar een bar waar er een liveband muziek aan het spelen was en iedereen opnieuw aan het dansen was rond 19.30 uur. Toen we erna naar de piano bar gingen bleek dat we twintig Australische dollar (ongeveer 12,5 euro) moesten betalen als inkom omdat het weekend was (het was vrijdagavond). Ik was een beetje gierig en had geen zin om dat bedrag te betalen omdat ik de pianoavond de nacht ervoor al had meegemaakt, gratis, en bang was dat het deze keer minder leuk zou zijn. We konden wel naar de gratis dj-zaal gaan. We waren in het begin de enige twee personen die aan het dansen waren. We moesten wel ons best doen, want de muziek was niet bepaald goed. Uiteindelijk kwamen er vier Australische gasten met ons mee dansen. Het was allemaal heel leuk tot de ene jongen vroeg wat ik wou om te drinken en ik zei 'iets niet-alcoholisch'. Zijn gezicht verkrampte bijna helemaal omdat ik niet aan het drinken was en hij vertelde dit onmiddellijk tegen zijn vrienden. Ook Molly had onmiddellijk door hoe vreemd ze deden over dit feit. Uiteindelijk voelde ik me zo gegeneerd dat ik tegen Molly zei dat ik weg wou uit de club. We gingen naar een ander plekje waar we konden zitten, ik voelde me ook al moe worden dus was blij met de rust en even bekomen van de rare judgemental gebeurtenis. Maar de rust bleek niet lang te duren. De ene na de andere gast probeerde een praatje met ons te maken terwijl we met twee aan een tafeltje zaten. Hoe ongeïnteresseerd we ook antwoorden, ze bleven soms echt lang toch proberen om interesse op te wekken, zonder resultaat. Molly en ik hadden het echt gehad. En het is zo jammer dat onze avond verpest werd door mannen die het nodig vonden om telkens ons te benaderen in plaats van ons met rust te laten. Stiekem had ik gehoopt dat Australië anders zou zijn op dat vlak. Maar helaas stelden Molly en ik vast dat waarschijnlijk op de meeste plekken van de wereld het toch zo verdomd moeilijk blijkt te zijn om in alle rust met je vriendin aan een bar te zitten. Ik voelde een diepe teleurstelling en we besloten om de avond te beëindigen.

Op dag drie in Byron Bay heb ik vooral veel geshopt, ook al is mijn bagageplek zo beperkt. In de namiddag ben ik naar een winkeltje geweest om zelf juwelen te maken. Je kreeg een houten bakje mee en papier en stylo, en dan moest je opschrijven welke soort parels je wou en hoeveel één parel kostte. Dan betaalde je voor de parels en kreeg je een tang en nog ander materiaal mee en kon je je buiten zetten en zelf beginnen met iets te creëren. Ik ben zelf iemand die heel weinig geduld heeft en het was dus heel hard uit mijn comfortzone om echt een poging te doen om iets te maken waar ik zelf blij mee was. Na bijna een uur en drie kwartier in hyperconcentratie bezig te zijn geweest en de vrouw die heel graag de winkel wou sluiten, was mijn creatie klaar.  Ik kocht een koffietje en stapte terug naar mijn hostel tijdens de zonsondergang. Toen ik arriveerde in het hostel bleken onder andere Molly en nog een aantal andere mensen van mijn kamer zich klaar te maken voor de piano bar want blijkbaar had iemand gehoord dat als je voor 20.00 uur arriveerde je gratis toegang had. Na wat aarzelen ben ik toch meegegaan en heb ik weer een zalige avond gehad en heb ik espresso martini ondekt njam njam!

Mij laatste dag in Byron Bay verliep nogal chaotisch, ik had mijn wekker om 8.15 uur gezet om de shuttlebus te nemen naar het centrum voor een kayaktour om dolfijnen te spotten. Maar toen ik opstond schoot het mij te binnen dat ik ervoor ook moest uitchecken want ik zou pas na de middag terug in het hostel zijn wat te laat was. Ik heb mij dus enorm moeten haasten om al mijn gerief in mijn rugzak te krijgen (ja toen had ik wel wat spijt dat ik drie nieuwe broeken had gekocht). Maar uiteindelijk was ik net op tijd klaar met alles. Ik zat op de shuttlebus met Nick (Nederlander waarmee ik de eerste dag naar de piano bar was gegaan) en we zijn samen koffie gaan drinken en hij is meegewandeld naar mijn kajakafspreekpunt.
De kajaktocht zou normaal gezien tussen de twee en twee uur en half duren. Er was nog een meisje dat alleen was en ze zag er echt een toffe uit dus we besloten om samen in de kajak te zitten. De tocht zelf was persoonlijk een beetje teleurstellend. Het voelde redelijk gehaast aan. We zagen geen dolfijnen en na een uur en half waren we al terug. We kregen wel een garantiebon dat we nog eens dezelfde tocht mochten doen omdat we geen wildlife hadden gezien en er geen vervaldatum was. Dus wie weet binnen twintig jaar doe ik een nieuwe poging. Ik was wel blij dat ik opnieuw mijn lichaam in de ochtend in beweging had gezet. Thuis ga ik heel veel lopen en ondanks dat ik mijn loopschoenen hier mee heb voel ik vaak te weinig energie om me aan te zetten om te gaan lopen. Als ik dan toch iets anders van sport kan doen, dan hecht ik daar wel veel waarde aan.
Toen ik terugkwam in mijn hostel van de tour vroegen ze of ik wou meedoen met pool volleyball. Blijkbaar waren Isha en ik de enige twee die wouden spelen. De winnaar kreeg een bon van vijfentwintig Australische dollar voor in de bar in het hostel. We besloten nog voor we begonnen met de wedstrijd dat we de bon zouden delen. Ik was de duidelijke verliezer, maar ik kon ook niet staan in het zwembad omdat ik te klein was dus ik wil het vooral daar op steken. We dronken een drankje en toen moest ik me al klaarmaken om de nachtbus te nemen naar Sydney. Afscheid nemen van Byron Bay en de mensen die ik daar had ontmoet was zwaar. Ik zag mezelf daar nog wel voor een paar weekjes leven. Maar een reiziger heeft me ooit gezegd 'als je je te comfortabel begint te voelen op een plek en met de mensen, dan is het tijd om te gaan, om terug te groeien'. Dus ik vertrok.