5 juli 2024
Team Fouad Ahidar
Fouad Ahidar haalde met zijn Team heel goede resultaten bij de verkiezingen. Drie Brusselse zetels: dat had niemand verwacht. Team Ahidar had ook bijna een federale zetel. Dit laatste bewijst vooral dat hij nóg meer stemmen had kunnen halen voor het Brussels parlement, maar dat niet al zijn kiezers wisten dat ze om zijn lijst te vinden eerst voor het Vlaams kiescollege moesten kiezen.
Ahidar verkeert begrijpelijk in een roes. Hij koestert ambities om bij de gemeenteraadsverkiezingen eenzelfde resultaat neer te zetten. En hij zou zelfs in Antwerpen een lijst indienen. Door zijn succes verdraagt hij nog moeilijk bedenkingen bij zijn partij die duidelijk vanuit een religieuze geloofsovertuiging vertrekt. Franstalige én Nederlandstalige liberalen, waar vrijzinnigheid nog iets betekent, hebben het daar moeilijk mee en zien een regeringsdeelname van Team Ahidar niet zitten. Voormalig minister Guy Van Hengel (Open Vld) ging zelfs in overdrive door hem ervan te beschuldigen de sharia te willen invoeren.
Dat is natuurlijk een gewilde provocatie om Ahidar te verplichten de achterkant van zijn tong te laten zien. Zijn beschuldiging van 'islamofobie’ naar Open Vld is voorspelbaar en zonder grond. Het is niet zo vreemd dat er vragen opduiken over een partij waarvan de drijvende kracht stelt dat de scheiding tussen geloof en staat voor hem niet altijd evident is. Maar misschien wil Ahidar blasfemie strafbaar maken, zoals zijn boezemvriend Bert Anciaux (Vooruit) ooit voorstelde in de senaat.
Het is vreemd dat Elke Van den Brandt (Groen), de Vlaamse 'formatrice’ in Brussel, hiermee geen problemen heeft en de indruk liet bestaan Team Ahidar in haar meerderheid op te willen nemen, tot daar een liberaal veto tegen kwam. Nog vreemder is de reactie van Benjamin Dalle (CD&V) die er bij Van den Brandt op aandrong uitgebreid met Ahidar te spreken. Vanuit een interreligieuze solidariteit?
Op kritiek heeft Ahidar het ook niet begrepen. Hij weigerde botweg met mij te debatteren in De Afspraak en stelde zijn veto tegen mijn aanwezigheid, waarop de redactie jammer genoeg inging. Waarschijnlijk kwam dat omdat ik me meerdere keren verbaasd had over zijn theocratische argumenten tijdens een parlementair debat over een verbod op onverdoofd slachten. God zou het lijden van dieren niet toelaten tijdens een rituele slacht, orakelde hij.
Tijdens de campagne postte Ahidar een zeer agressief filmpje over Gaia, waarin hij de dierenrechtenvereniging aanpakte over alweer onverdoofd slachten. Het is jammer dat hij blijkbaar zelfs de moeite niet gedaan heeft om de tien elementen te lezen van het pleidooi van Gaia voor verdoofd ritueel slachten.
Dan had hij ons misschien kunnen uitleggen waarom de moslimwereld er blijkbaar geen probleem mee heeft om halal vlees te importeren uit Nieuw-Zeeland. Want de slacht gebeurt met verdoving in dat land, de grootste exporteur te wereld van halalvlees. Landen met een zeer grote islamitische bevolking aanvaarden pijnloze slacht: Indonesië, Maleisië, de Verenigde Arabische emiraten, Jordanië. In Egypte stelde een fatwa al in 1978 dat verdoofde slacht kon als het dier daarna leeggebloed werd.
Fouad Ahidar had zich resoluut kunnen positioneren als een drijvende kracht voor een islam 2.0. Hij had zijn aanhangers kunnen uitleggen dat met electronarcose net voor de slacht (een verdoving die 90 seconden duurt) het dier nog leeft maar geen pijn meer voelt als het de keel wordt overgesneden. Maar dat zei Ahidar niet. Hij bleef volledig ten onrechte beweren dat neurologen zeggen dat slacht zonder verdoving de minst pijnlijke is. Dat is niets minder dan manipulatief fake news, want het tegendeel is al tientallen keren bewezen. Op die manier toont Ahidar zijn ware gelaat achter zijn goedlachs imago: hij steunt de meest conservatieve kijk op zijn godsdienst.
Op het vlak van de hoofddoek doet hij net hetzelfde: hij had er kunnen voor pleiten om er geen probleem van te maken zijn geloofstekens tijdens het werk in een openbare dienst af te leggen. Hij blijft dit zien als een discriminatie van vrouwen met hoofddoek. Maar hier komt hij er openlijk voor uit dat voor hem een neutrale staat niet hoeft. Misschien kunnen we dan ook 'Zo helpe mij God (of Allah)’ invoeren als slotzin bij een eedaflegging met de hand op de Bijbel of de Koran.
En wat zijn de standpunten van Team Ahidar over gender? Alles wat hiermee te maken heeft, ligt zeer gevoelig bij conservatieve moslims. In De Standaard zei hij ooit dat hij het 'vanuit een persoonlijk en religieus standpunt moeilijk heeft met het opvoeden van kinderen door een homopaar, vooral als het om mannen gaat’.
Ik vraag me af of Fouad Ahidar de Belgische film Amal van Jawad Rhalib heeft gezien, waar een Brusselse lerares literatuur die zelf moslima is het steeds moeilijker krijgt met radicaliserende scholieren die een lesbische medeleerlinge het leven onmogelijk maken. De lerares ondergaat uiteindelijk hetzelfde trieste lot als Samuel Paty, die in een Franse school de keel werd overgesneden. In Brusselse scholen wordt het steeds moeilijker 'gevoelige thema’s’ als de evolutietheorie te onderwijzen. Radicale moslims eisen dat het creationisme en het scheppingsverhaal evenveel aandacht krijgen. Over de Holocaust spreken is al even moeilijk, omdat alles wat Joods is onmiddellijk wordt verbonden met Israël en Gaza.
Op X bedankten twee Brusselse PS-verkozenen de electorale steun van een moskee in Molenbeek. Hoogstwaarschijnlijk heeft Ahidar daarop ook kunnen rekenen. Want hij wil geen verschil zien tussen geloof en politiek.
Het zou in ieder geval voor enige opheldering kunnen zorgen mocht Ahidar een duidelijk antwoord geven op de vraag of religieuze voorschriften voor hem ondergeschikt zijn aan Belgische wetten. Enkel een positief antwoord hierop kan de harde kritiek van Guy Van Hengel op 'Team Ahidar’ ontzenuwen.
(Dit artikel verscheen eerder in de krant De Standaard, 29 juni 2024. Overgenomen met toestemming van de auteur.)
Meer van Luckas Vander Taelen