Gisteren kwam ik na 39 uur reizen rond de middag aan in Cairns. Alle vluchten verliepen super goed. Maar ik voelde wel enorm dat ik heel moe was van de jetlag. Na een douche ging ik op zoek naar de supermarkt. Dat is trouwens voor mij het absolute vakantiegevoel. Boodschappen doen in een ander land. Ik heb dan ook twee uur lang zitten kijken naar alles wat ze allemaal hebben van producten. Toen ik terug in het hostel zat had ik even een dipje. Ik heb me op mijn vorige soloreizen nooit echt alleen gevoeld. En het was de eerste keer dat ik moeite had met het 'alleen'-idee. Zo ver verwijderd van iedereen. Ik denk dat je elke keer wel moet wennen aan terug alleen reizen. Om je open te stellen, en soms vereist dat wat geforceerde gesprekken starten. Ik was wat teleurgesteld in mezelf dat ik de energie niet vond om contact met mensen te leggen en gewoon heel de late namiddag en avond in mijn bed doorbracht. Als ik terugdenk aan dat moment besef ik hoe hard ik soms voor mezelf kan zijn. Ik ben het gewend om veel druk op mezelf te leggen in België. Zeker op vlak van studie probeer ik altijd alles te geven. Het doet me ergens wel pijn om dan te voelen dat zelfs op reis mijn eigen gedachten niet liefdevol naar mezelf toe zijn. Maar dat is dan ook het mooie aan alleen reizen. Het bewust zijn van al deze gevoelens. Ik ben ervan overtuigd dat ik er hierdoor de komende weken meer ga op letten om zo weinig mogelijk te 'moeten' doen. Ik moet niet met iedereen die ik zie in mijn hostel een praatje slaan, ik moet niet elke dag vroeg opstaan zodat ik zo veel mogelijk van de stad kan zien, ik moet niet me steeds afvragen, wanneer ik alleen een koffietje ga drinken, wat de mensen van me zullen denken.