1 maart 2019
Odes
In deze recente publicatie van de gelauwerde Vlaamse schrijver David Van Reybrouck brengt de auteur een eerbetoon aan het leven, waarbij de bewondering voor wat ons allen overkomt de rode draad vormt.
De bundel - een bijzonder huldebetoog - behandelt een vijftigtal onderwerpen waarin de schrijver, niet zonder weemoed en met een aanstekelijke erudiete invalshoek, de schoonheid van het aards bestaan bezingt.
In sommige hoofdstukjes voert Van Reybrouck de lezer naar een deugddoende extase: puur leesplezier waarin de lyrische ondertoon, onmerkbaar bijna, gemoedsrust brengt. In ‘Ode aan de ex’ bijvoorbeeld maakt hij komaf met de bitterheid van een scheiding: “Want liefdes gaan nooit voorbij, ze veranderen hooguit van vorm”. En in ‘Ode aan de moed’ verwerpt hij het gemakkelijke heldendom: “Want echte helden worden snel vergeten”. Of, in ‘Ode aan de poetsvrouw’ neemt hij het op voor de vanzelfsprekende verdoken nederigheid.
Beklijvend zijn de lofzangen die hij hier neerschrijft aan onder meer de ongeboren kroost, de jaloezie, de mislukking, de orgaandonatie, de achteloosheid en de bindingsangst. Maar er zijn ook items bij waarin de auteur zich wat vergaloppeert, omdat hij het onderwerp teveel toepast op “de actualiteit van gisteren”. Hierdoor blijkt de houdbaarheidstermijn bij het lezen al geruime tijd verstreken, waardoor het universele van de context geweld wordt aangedaan.
Dit belet echter niet dat je David Van Reybrouck zonder schroom een meester kan noemen in de edele kunst van de lofzang. Een discipline die slechts weinig schrijvers en poëten in ons taalgebied behoorlijk kunnen hanteren.
Bovendien slaagt hij erin elke ode een verborgen insteek mee te geven – met name over hoe je (onbewust) verdraagzaam en sereen geladen met het leven kan omgaan.
De auteur “out” zich hier indringend als een vurig en overtuigd pleitbezorger voor de herwaardering van het collectief respect, gekoppeld aan het streven naar samenhorigheid en eerlijk gedeelde menselijkheid.
Leo De Ley
Een boekje dus voor liefhebbers van van poëzie gespeend proza die bereid zijn om traag te lezen en om af en toe het boekje neer te leggen om de in eigen ziel te kijken.
Meer van Leo De Ley
