5 januari 2023
Sirocco
Het verhaal begint in Venetië. Mia, een jong meisje van 17 en haar grootmoeder Elsa, lopen met laarzen aan door de overspoelde straten van Venetië. Oma vertelt haar kleindochter dat ze als kind in het nu praktisch verlaten San Mauro woonde en ze pas op haar elfde de zee voor de eerste keer aanraakte. Ze is dus verhuisd “van spookstad tot verzonken stad”, merkt Mia op.
Ze komen “thuis” in Café Sirocco, dat uitgebaat wordt door Gianni, Elsa’s zoon en de vader van Mia. Aan de toog zit Enrico, vriend van Mia, die er Gianni wil van overtuigen hem aan te nemen om in het café te komen werken. Zo kennen we de vier hoofdpersonages.
Mia is mooi, levendig, leeft enkel voor dansen en ballet. Ze volgt balletlessen bij Clelia die overtuigd is van haar talent. Mia loopt rond met één zinnetje in haar gedachten: "De Accademia della Scala zal de selecties voor de cursussen van volgend jaar openen en ik wil graag proberen het examen af te leggen. Ik zou naar Milaan moeten verhuizen." Dat zinnetje zou ze moeten uitspreken naar haar vader toe. Ze is bang hem dat te zeggen, want dat betekent dat ze zo maar weggaat.
Dat is niet eenvoudig, want haar vader heeft zijn carrière opgegeven om als alleenstaande vader voor haar te kunnen zorgen. “Hij heeft me helemaal in zijn eentje opgevoed. Ik denk dat hij zijn privéleven opgaf om voor mij te zorgen.” Hij is ook single gebleven. We leren al vlug dat dit komt omdat hij homo is en blijkbaar te teruggetrokken en verlegen om een vriend te leren kennen. Als er een knappe, jonge klant binnenkomt, port Mia hem samenzwerend aan: “Pa hij is leuk. Die man die net ging zitten.” Wat de verhouding toont tusssen vader en dochter.
Grootmoeder Elsa is kunstenares, beeldhouwster, spontaan en onberekenbaar. Ze drinkt graag “een glaasje”, rookt regelmatig “een paar sigaretjes en ook nu en dan een jointje” alhoewel ze dat beter niet zou doen, want ze is nog aan het herstellen van een operatie waarbij ze een kwaadaardige tumor moesten verwijderen uit haar schouder. Dat is een ramp, want nu kan ze niet meer beeldhouwen en ze vraagt zich af: “Wat moet ik doen als ik niet meer kan werken?” Ze leeft in angst om weer ziek te worden. Ze mist nog altijd Andrea, haar overleden man en gaat één keer per week naar zijn graf, “een stuk marmer” en voelt zich dom omdat ze die aanspreekt. Ze vertelt dit allemaal in één van de vele brieven die ze al jaren schrijft naar Luigi, een vriend uit haar jeugd, waarmee ze opgroeide en verliefd op werd. Hij schrijft ook terug en dus komen er in de Sirocco al veertig jaar lang brieven aan zonder adres van een afzender.
Flyer Sirocco
Drie personen, drie generaties, één familie, die allemaal veel van elkaar houden, rekening houden met elkaar en ongewoon direct en open zijn in wat ze aan en van elkaar zeggen. Zo heeft Elsa een profiel aangemaakt voor haar vader op een dating site voor mannen. Ze zegt hem eindelijk ook dat ze wil deelnemen aan de selecties van de beroemde La Scala Academie en als ze slaagt, naar Milaan zal verhuizen.
Enrico hoort er ook bij. Hij is de onafscheidelijke vriend van Mia zonder dat ze een intieme relatie hebben. Hij wil parttime in de Sirocco komen werken om onafhankelijk te kunnen zijn van zijn ouders, geen zakgeld meer hoeven te vragen en – vooral - hij zit in zijn afstudeerjaar, heeft goeie cijfers en wil voldoende verdienen om volgend jaar architectuur te gaan studeren.
Dan gebeuren er dingen die alles grondig overhoop halen.
Op kerstavond krijgt Elsa een telefoontje van de praktijk van Dokter Silvani voor een afspraak volgende voormiddag. Ze beseft wat dit betekent. In haar atelier slaat ze al haar beeldjes stuk, behalve eentje.
Gianni ontmoet een man op een eerste date. En dat blijkt een grote verrassing te zijn.
Bij het ontbijt komt Elsa niet opdagen. Ze heeft een briefje achtergelaten waarop staat dat ze op het laatste moment beslist heeft naar in Sicilië te gaan om daar “dingen te regelen”.
Gianni ontdekt tussen haar papieren de brief van de dokter die zegt dat haar tumor terug is. Hij gaat haar opsporen.
Tot grote ontgoocheling van haar balletlerares, besluit Mia te stoppen met de lessen en niet deel te nemen aan de selectieproeven voor de Scala Academie.
Enrico ziet het ook niet meer zitten om nog verder te studeren en wil voltijds gaan werken in Milaan.
Op kerstavond krijgt Elsa een telefoontje van de praktijk van Dokter Silvani voor een afspraak volgende voormiddag. Ze beseft wat dit betekent. In haar atelier slaat ze al haar beeldjes stuk, behalve eentje.
Gianni ontmoet een man op een eerste date. En dat blijkt een grote verrassing te zijn.
Bij het ontbijt komt Elsa niet opdagen. Ze heeft een briefje achtergelaten waarop staat dat ze op het laatste moment beslist heeft naar in Sicilië te gaan om daar “dingen te regelen”.
Gianni ontdekt tussen haar papieren de brief van de dokter die zegt dat haar tumor terug is. Hij gaat haar opsporen.
Tot grote ontgoocheling van haar balletlerares, besluit Mia te stoppen met de lessen en niet deel te nemen aan de selectieproeven voor de Scala Academie.
Enrico ziet het ook niet meer zitten om nog verder te studeren en wil voltijds gaan werken in Milaan.
Giulio Macaione is een Italiaanse stripboekschrijver en -tekenaar. Hij groeide op in Palermo, gradueerde in schilderkunst aan de Academie voor Schone Kunsten in Bologna, debuteerde met het korte verhaal Mortén en publiceerde graphic novels bij Kappa.
Voor de Italiaanse uitgever Comma 22 regisseerde hij Ofelia, een serie-uitzending in verschillende delen op het web, die vervolgens werden gepubliceerd in 2014 in Frankrijk door Physalis editions. Hij wint de nodige prijzen, verdeelt zijn tijd tussen Bologna en Cincinnati in de Verenigde Staten en neemt deel aan tentoonstellingen. Tussen 2008 en 2021 verschenen van hem 11 stripalbums, waarvan Sirocco de laatste is en opvallend verschillend van zijn vorige albums. Zo was Alice bijvoorbeeld een strip waarin er gespeeld werd met de macht die iemand uitoefende door dromen van anderen te gebruiken en het vreemde, spannende, in een mythische wereld zich afspelend soort science fiction avontuur dat daaruit ontstond. Volsterke kleuren, actie, op en top Amerikaans, winnaar van vele prijzen en zijn meest bekende en verspreide album.
Voor de Italiaanse uitgever Comma 22 regisseerde hij Ofelia, een serie-uitzending in verschillende delen op het web, die vervolgens werden gepubliceerd in 2014 in Frankrijk door Physalis editions. Hij wint de nodige prijzen, verdeelt zijn tijd tussen Bologna en Cincinnati in de Verenigde Staten en neemt deel aan tentoonstellingen. Tussen 2008 en 2021 verschenen van hem 11 stripalbums, waarvan Sirocco de laatste is en opvallend verschillend van zijn vorige albums. Zo was Alice bijvoorbeeld een strip waarin er gespeeld werd met de macht die iemand uitoefende door dromen van anderen te gebruiken en het vreemde, spannende, in een mythische wereld zich afspelend soort science fiction avontuur dat daaruit ontstond. Volsterke kleuren, actie, op en top Amerikaans, winnaar van vele prijzen en zijn meest bekende en verspreide album.
En dan volgt Sirocco, een graphic novel in kleiner formaat, met heel gewoon gepresenteerde, drie tweekleurige hoofdstukken, dat zich afspeelt in familiekring met als decor Italië, Venetië en Sicilië.
Het is ook zijn eerste strip die vertaald is in het Nederlands en de eerste strip van een plots, zonder enige voorafgaande aankondiging, op het toneel verschenen nieuwe stripuitgeverij “Lauwert Uitgeverij”. Sirocco is voor deze uitgeverij een gedurfde keuze. Het is geen verhaal dat je met toeters en bellen kan aankondigen, trillend van kleur en actie zoals Alice en dat op een ognblik dat er een overvloed aan nieuwe strips de markt overstroomt.
Het is ook zijn eerste strip die vertaald is in het Nederlands en de eerste strip van een plots, zonder enige voorafgaande aankondiging, op het toneel verschenen nieuwe stripuitgeverij “Lauwert Uitgeverij”. Sirocco is voor deze uitgeverij een gedurfde keuze. Het is geen verhaal dat je met toeters en bellen kan aankondigen, trillend van kleur en actie zoals Alice en dat op een ognblik dat er een overvloed aan nieuwe strips de markt overstroomt.
Als je begint te lezen blijkt Sirocco daarenboven een op het vervelens toe “braaf” verhaal, vol harmonische zonneschijn, waarin iedereen iedereen begrijpt en helpt, zelfs papa die een schuwe homo is en hulp nodig heeft om een andere man te ontmoeten. Alles erg woke-isch.
Maar dan beginnen de kwaliteiten zich te laten gelden. In tegenstelling met vorige strips is de tekening nu helemaal “af” en toegankelijk. Positie, gebaren, plaatsing van de peronages perfect, vlot verlopende sequencies, geen onnodige beelden, geen onnodige uitleg maar vervolg-leegtes die de intelligente lezer zelf mag invullen, een knappe, goed geschreven verhaallijn en rake, uit het leven gegrepen dialogen. Wat ongetwijfeld de gedeelde verdienste is van de vertaling door Studio K. jammer genoeg zonder naam van vertaler-vertaalster.
Maar dan beginnen de kwaliteiten zich te laten gelden. In tegenstelling met vorige strips is de tekening nu helemaal “af” en toegankelijk. Positie, gebaren, plaatsing van de peronages perfect, vlot verlopende sequencies, geen onnodige beelden, geen onnodige uitleg maar vervolg-leegtes die de intelligente lezer zelf mag invullen, een knappe, goed geschreven verhaallijn en rake, uit het leven gegrepen dialogen. Wat ongetwijfeld de gedeelde verdienste is van de vertaling door Studio K. jammer genoeg zonder naam van vertaler-vertaalster.
Je begint echt mee te leven met de personages die allemaal met obstakels te maken krijgen die ze moeten overwinnen. En, wat erg moeilijk is deze dagen, Giulio schuwt de emoties niet en het is zelfs de centrale emotie die het verhaal gaat domineren. Geen schreeuwerige, opvallende maar verzorgde, aangename uitgave met hardcover en in de hand liggend formaat.
Opvallend hoe professioneel de tekening van Giulio Macaione geworden is, met rake, fijne lijn, perfect geplaatste schaduwdelen, aan verhaal en actie aangepaste bladspiegel met opbrekende vakjes bij snelheid en gevaar, grotere prenten bij grotere emotie en geluk, dubbele pagina-prent voor sommige pastorale scènes of verrassing (de kudde schapen...). De tot op het minieme gecontroleerde mimiek waardoor de innerlijke gevoelens zoveel sterker tot uiting komen, hoe ongecompliceerd de groeiende verhouding tussen de twee mannen – met eerste zoen - en het late geluk van twee oudere mensen dat toch nog gegroeid is uit die lang in stand gehouden jeugdliefde en die zo prachtig getekend wordt op een tiental in het geel gekleurde bladzijden zonder enige dialoog. En, natuurlijk, het met verdriet doordrenkte, spannend balletoptreden van Mia voor de jury. Een laatste paginagrote prent met het enige van vernietiging gespaarde beeldje in de studio van oma.
In opdracht en bedanking suggereert de auteur dat hij uit de ervaring van het verlies van een geliefd iemand inspiratie haalde om over Elsa’s ziekte te schrijven en tekenen.
Een Graphic Novel, 208 bladzijden dik, klein formaat, eenkleurig, eerder onopvallend tussen al die overkleurrijke strips, met een in het oeuvre van Giulio Macaione a-typisch intiem verhaal gericht op een jong en volwassen publiek, met toch dat “andere”, Manga-achtig, on-Belgisch-Frans-Europees- stripgevoel, praktisch onaangekondigd op de markt gegooid door een nieuwe uitgever.
Een gok van Lauwert die verdient te slagen.
Victor De Raeymaeker
Een Graphic Novel, 208 bladzijden dik, klein formaat, eenkleurig, eerder onopvallend tussen al die overkleurrijke strips, met een in het oeuvre van Giulio Macaione a-typisch intiem verhaal gericht op een jong en volwassen publiek, met toch dat “andere”, Manga-achtig, on-Belgisch-Frans-Europees- stripgevoel, praktisch onaangekondigd op de markt gegooid door een nieuwe uitgever.
Een gok van Lauwert die verdient te slagen.
Victor De Raeymaeker
Nabeschouwing
Wat de auteur over Sirocco kwijt wilde in een interview, waarin hij duidelijk maakte dat zijn verhaal gegroeid was uit zijn eigen ervaring met ziekte en dood van een geliefd iemand: "Ik had dit verhaal in mijn keel zitten omdat ik een heel belangrijk persoon verloor. Ik wist niet precies wat ik er moest uit weg laten, omdat ik, net als Mia, begreep en het gevoel had dat ik het drama van een ander met diep respect moest bekijken. Het moeilijkste deel om te schrijven was dat waarin Mia uiteindelijk zegt dat ze toch nog spijt heeft dat ze zich niet uitgesproken had en aangedrongen om die andere keuze te maken. Het maken van Sirocco hielp me om een pijn te temmen die ik niet kon overwinnen, ik groef in deze gevoelens en ik probeerde ze op papier te brengen".
"Als ik aan een scène denk, doe ik het alsof het een film is: ik stel me geen tafel voor, maar de bewegingen van de camera, de soundtrack, de achtergrondgeluiden. Het is iets wat ik spontaan doe, zonder al te veel onderzoek. Wat de soundtrack betreft, heb ik in de eerste plaats liedjes in het boek opgenomen omdat het werk van de cartoonist vrij eenzaam is, dus ik luister naar veel muziek en in mijn geval inspireert het me altijd, en dan komen sommige uit mijn eigen ervaring".
Over de gelaatsuitdrukkingen van de personages zei hij: "Ik concentreerde me bijzonder op de mimiek van de personages, omdat ik me realiseerde dat de sterkste passages van een strip vaak die zonder dialoog zijn. Vertrouw op expressiviteit. Ik vind de hoofdpersonen van Sirocco levendiger dan die van de vorige boeken, ze zijn realistischer. Grafisch is mijn intentie niet realisme en ben ik altijd beïnvloed door manga maar ik probeer het evenwicht te houden tussen een synthetische representatie en een meer klassieke Europese".
Meer van Victor De Raeymaeker
Wat de auteur over Sirocco kwijt wilde in een interview, waarin hij duidelijk maakte dat zijn verhaal gegroeid was uit zijn eigen ervaring met ziekte en dood van een geliefd iemand: "Ik had dit verhaal in mijn keel zitten omdat ik een heel belangrijk persoon verloor. Ik wist niet precies wat ik er moest uit weg laten, omdat ik, net als Mia, begreep en het gevoel had dat ik het drama van een ander met diep respect moest bekijken. Het moeilijkste deel om te schrijven was dat waarin Mia uiteindelijk zegt dat ze toch nog spijt heeft dat ze zich niet uitgesproken had en aangedrongen om die andere keuze te maken. Het maken van Sirocco hielp me om een pijn te temmen die ik niet kon overwinnen, ik groef in deze gevoelens en ik probeerde ze op papier te brengen".
"Als ik aan een scène denk, doe ik het alsof het een film is: ik stel me geen tafel voor, maar de bewegingen van de camera, de soundtrack, de achtergrondgeluiden. Het is iets wat ik spontaan doe, zonder al te veel onderzoek. Wat de soundtrack betreft, heb ik in de eerste plaats liedjes in het boek opgenomen omdat het werk van de cartoonist vrij eenzaam is, dus ik luister naar veel muziek en in mijn geval inspireert het me altijd, en dan komen sommige uit mijn eigen ervaring".
Over de gelaatsuitdrukkingen van de personages zei hij: "Ik concentreerde me bijzonder op de mimiek van de personages, omdat ik me realiseerde dat de sterkste passages van een strip vaak die zonder dialoog zijn. Vertrouw op expressiviteit. Ik vind de hoofdpersonen van Sirocco levendiger dan die van de vorige boeken, ze zijn realistischer. Grafisch is mijn intentie niet realisme en ben ik altijd beïnvloed door manga maar ik probeer het evenwicht te houden tussen een synthetische representatie en een meer klassieke Europese".
