Ze woont in New York en heeft een dochter, dus schreef ze ook een boek over de juiste opvoeding van kinderen. “Als ouders de principes van mijn boek beginnen toe te passen, ondervinden ze dat ouderschap meer een ding is van vreugde dan van stress. Mijn boeken gaan over meer dan ouderschap. Ze gaan ook over de ware paden die je kan volgen om meer aanwezig te worden, geëngageerd en levend in het leven.”
Over een huwelijk, scheiding of man, zijn er geen inlichtingen. Behalve dan wat ze vertelt in dit boek.

Zeker belangrijk is wat Shefali zegt over schrijven: "Ik geloof in de kracht van het verhaal om tot de kern van de dingen te komen en mensen te inspireren. Als iets dat ik zeg of schrijf de weerklank van waarheid krijgt bij iemand waardoor ze ontwaken, voel ik me dankbaar omdat ik een bijdrage heb geleverd.” Dat doet ze dan ook overvloedig in dit boek. Een idee vooruitschuiven, dat ietsjes uitdiepen en nog eens een beetje anders herhalen. Als dat ene lokaas is uitgegooid, werpt ze er een volgend in de grote vijver van gefrustreerde vrouwen van het aartsconservatieve, rechtse Amerika. Natuurlijk herkennen die zich altijd wel ergens in één van die vele beelden, ze gaan zich in die rol inleven waarin ze belangrijk zijn, een pad vinden, en het recht hebben zich intensief met de kleinste roerselen van hun dagelijkse innerlijke strijd bezig te houden. 160 bladzijden lang om zich in zichzelf rond te wentelen. Sommige stukjes vertelling zijn gewoon realistisch en herkenbaar, de grote adem is er één van onbestemde, grote, geestelijke tochten. Gelukkig wordt deze stroom tijdig onderbroken door enkele case-studies, waarin Dr. Shefali de verhalen vertelt die haar patiënten haar toevertrouwden en waarmee ze datgene bewijst dat ze theoretisch en retorisch probeerde duidelijk te maken.

“Radicaal Ontwaken,” zegt de schrijfster, “gaat over jouw ontwaken. Het is een ode en eerbetoon aan je authentieke ik, die klaarstaat om opnieuw te worden geboren. We verlangen er allemaal naar om vrij te zijn, maar toch voelen we ons opgesloten in ons dagelijks leven, verteerd door angst waardeloosheid. Deze pagina’s bieden je een ontsnappingsroute uit de kooi waarna je een nieuw beeld van jezelf vormt. Dit houdt in dat we vrienden moeten worden met delen van onszelf die we misschien niet willen zien zoals ze zijn. We moeten onze pijn volledig accepteren zonder deze te verzachten en ons ervoor te verontschuldigen. Als we bestuderen hoe we aan dit leed hebben gewerkt, kunnen we beginnen om de pijn om te zetten in wijsheid. Dit boek daagt ons uit om in te gaan tegen deze status quo. Het vraagt ons om verder te kijken dan ‘hoe de dingen zijn’ en zo een nieuw beeld van onszelf te vormen. We kunnen daarmee beginnen door onze ogen te openen voor onze realiteit, hoe ons lichaam ons vormt, hoe onze psychologie ons vormt en hoe onze cultuur ons bang maakt totdat we onszelf verliezen. Door deze drie lagen te begrijpen, kunnen we onszelf bevrijden. De eerste stap is dat we de mist een mist noemen, waarmee we het onderscheiden van de realiteit. Maar als we beseffen dat we het dieptepunt bereiken en ons ego bezwijkt, betekent dat we zo toegang krijgen tot onze wedergeboorte. Dan zouden we er niet zo tegen opzien, want als we niet geloven dat dit allemaal gebeurt zodat wij er beter door worden, verzetten we ons ertegen. Dat is begrijpelijk.  Als we dapper genoeg zijn om het antwoord onder ogen te zien, zijn we op weg om het echte doel in ons leven te vinden, om de meest authentieke versie van onszelf in het hier en nu te vinden. Dit betekent dat we diep in onszelf moeten graven en afstand moeten doen van alles wat niet waar is als het gaat om wie we zijn. Het betekent dat we delen van ons wezen loslaten die ons niet langer dienen en we de patronen waarin we vastzitten, doorbreken.”

Dit geeft je toch al enig idee hoe dit boek psalmodieert, aandringt, hypnotiseert, misschien. De volgende paragraafjes zijn daarvan gewoon nog wat illustratie. Dat hoef je niet te lezen. Je kan meteen overspringen naar de tweede helft, na pagina 162.

“De ontwaakte vrouw begrijpt haar situatie niet door erover te klagen of zich het slachtoffer te voelen. Ze denkt na over alle onderdelen van haar positie. Soms erkent ze dat ze profiteert van het patriarchaat. Zo wordt er bijvoorbeeld niet van haar verwacht dat ze zwaar lichamelijk werk doet. Dat is iets wat mannen doen en dan hebben we het niet eens over het feit dat van mannen vaker wordt verwacht dat ze in oorlogen vechten. Op deze manieren hebben vrouwen bepaalde privileges en ook die moeten worden onderzocht. Het “gejojo” is niet tussen ons en een ander, of tussen onze liefde en haat voor de ander, of tussen ons wanhopige verlangen naar en onze wanhopige afkeer van de ander. Dat is niet zo. Het gejojo is tussen onze liefde voor en haat tegen onze ontbrekende delen. We wachten op onszelf. Pas als we veel werk aan onszelf hebben verricht, stopt het gejojo. Als we beseffen dat zowel het probleem als de oplossing zich in onszelf bevinden, begint het veranderen. We hebben ontdekt hoe we ons laten leiden door angst. We willen onze angst in bedwang houden en dat doen we door maskers op te zetten. Pas nadat we ons bewust worden van de maskers en er afstand van doen, kunnen we onze patronen veranderen. Het ego zal niet worden ontmanteld tot we ons in de richting van heelheid begeven. De gaten die binnen in ons zitten, moeten vervangen worden door een gevoel van eenheid, iets wat deel uitmaakt van onze authentieke ik. Het ego heeft vele gezichten. Eerst en vooral zijn er de gevers: het slachtoffer, de martelares, de reddend engel en de gevoelige meelever. Dan is er de groep controlerende types: de perfectionist, de helikopter, de passief-agressieve tiran en het schild. Dan zijn er de nemers: de diva, de prinses en het kind.”

“De prinses” wordt zo omschreven: “Altijd terugvallen op hulpeloosheid en niet weten hoe je de dingen moet doen. Doodsbang zijn om volwassen te worden en verantwoordelijkheid te moeten nemen. Aandacht en liefde verkrijgen door hulpeloos te zijn. Het gevoel recht te hebben op kwaad worden als er geen hulp wordt geboden. De prinses is bang om te mislukken, te worden afgewezen en het allerergste: ze is bang om te worden gezien als een waardeloze bedrieger.”

Maar dan begint op pagina 163 deel drie. “Terugkeer naar de natuur.”
Vindt er een gedaanteverandering plaats. Toch is het dezelfde auteur die dan schrijft.

“Ik vind dat ieder mens het recht heeft om zelf te bepalen wat zijn of haar seksuele geaardheid is en welke levensstijl daar best bij past. Elke ervaring van zowel vrouwen als mannen moet gerespecteerd worden of ze zich nu wel of niet identificeren met hun biologische identiteit. Toen ik opgroeide kreeg ik de boodschap mee dat seks slecht was: niet alleen slecht maar ook vies. Als we seks hadden, waren we een slet of zedeloos. Dat paste niet bij mijn persoonlijke normen en waarden. Ik begreep het gewoon niet. Wat een vrouw of man is, is geen vaststaand feit. De enige objectieve realiteit is onze vrouwelijkheid en onze mannelijkheid. Dit is de basis van onze natuur en hoewel deze kan worden veranderd met medicijnen, hormonen of operaties, vormt het de kern van wie we waren bij ons geboorte.”

“Het lichaam van een vrouw is ontworpen om zichzelf te geven. Uit deze aangeboden zorgzaamheid komt het moeiteloos afstemmen op anderen voort. We zijn de typische gemeenschapsbouwers en verzamelaars voor de stam. Dat is de manier waarom de vrouwelijke tao werkt.”

“De vagina is mysterieus en ingewikkeld en is door de natuur zo gepositioneerd dat ze een beschermend en verborgen verbindingspunt vormt tussen onze dijen. Als je naar het ontwerp kijkt, lijkt het wel wat op een knop tussen de gevouwen bloemblaadjes van een bloem. In dit geval bedekt de vulva het geheel subtiel. De vagina zelf, die ingewikkeld, gelaagd is, wordt aan het zicht onttrokken alsof de natuur het zo ontwikkeld heeft vanwege haar kwetsbaarheid. Onze vagina is zo ontworpen dat ze de ontvanger van de penis van een man kan zijn. Laten we eens kijken naar hoe het lichaam erop gericht is om te geven. Denk eens aan de manieren waarop ons lichaam op prachtige wijze is ontworpen om kinderen te krijgen of je er nu voor kiest om moeder te worden of niet. Daar gaat het hier niet om. Het feit blijft dat onze lichaamsarchitectuur gericht is op het baren. Denk er ook eens aan hoe onze baarmoeder ruimte maakt voor ons snelgroeiend, ongeboren kind. Onze buik rekt uit om het kind een plekje te geven en vast te houden en onze borsten weten hoe ze moeten groeien en melk bevatten die onze baby's zullen drinken. Deze vormgeving is een wonder op zich.”

“Ik ben opgevoed met de overtuiging dat de vagina en onaanraakbare plek is. Wij zijn slechte meisjes als we toegeven aan onze seksuele verlangens. Omdat ons de positieve benadering van onze seksualiteit wordt ontzegd, slagen we er niet in een band te krijgen met ons lichaam. Laat staan dat we ons genot in eigen hand kunnen nemen. Als we ons schamen om onze vagina te bekijken, aan te raken of te voelen, hoe kunnen we dan ooit hopen dat we ons op ons gemak voelen als een andere mens ons aanraakt?”

Plots schrijft diezelfde vrouw over haar vagina, over masturberen. “Als aan een vrouw nooit wordt geleerd om blij te zijn met haar vagina, hoe kan ze dan weten wat haar genot schenkt. Hoe kan ze haar geliefde dan leiden om haar te bevredigen? We moeten hem of haar leiden en laten zien hoe we willen worden aangeraakt en worden bevredigd. Dat maakt ons niet of slet of hoer. Wij zijn zo geconditioneerd dat alleen “dat soort” vrouwen over haar seksualiteit begint. Wat zou er gebeuren als we dit genot in onze eigen hand zouden nemen en onze seksuele verlangens en ons klaar komen eigen zouden maken? Als we in staat zijn om onszelf liefdevol te laten klaarkomen, worden we onafhankelijk. Als we ons op onszelf richten, lichten we van binnen op. We zijn niet langer afhankelijk van mannen of een ander in ons leven. We komen stevig in onszelf te staan. We zijn dan alleen nog voor de voortplanting afhankelijk van een man. Genot zou ook prettig zijn maar eerder optioneel. Seks is iets vuils, vies, iets waar we niet over praten. Waarom worden mensen zo ongemakkelijk als het over seks gaat?”

Ze beweert dat monogamie een menselijke uitvinding is, cultureel-godsdienstig van oorsprong. Monogamie moet ontmanteld worden. Het instituut huwelijk moet omvergegooid worden. 50 % van de aangegane huwelijken eindigen in echtscheiding. Zou jij in een vliegtuig stappen als je weet dat er 50% kans bestaat dat het gaat neerstorten. Als je dan nog in beschouwing neemt dat zovele vrouwen mishandeld worden binnen die huwelijksrelatie. En dan moeten horen: “Hij zorgt toch goed voor je.” “Hij breekt toch je neus niet.” “Misschien ben ik zelf ook wel de fout.” “Hij heeft er daarna wel spijt van.”  Shefali is trouwens verwoed anti religie maar helemaal niet natuurlijk en zelfs ongezond.

De mens kent twee verschillende biopsychologieën. Waarom toch dat verschil tussen mannen, die bijna voor 100% een orgasme krijgen bij het vrijen. Bij de vrouwen is dat slechts 40% die bijna altijd een orgasme krijgen. Omdat de man gegarandeerd dit genot krijgt, gaat hij er ook vaker naar op zoek dan vrouwen en doet hij beroep op zijn jachtinstinct. De penis van de man wordt vaak omschreven als zijn tweede paar hersenen. Zijn penis is op zo’n manier neuraal geprogrammeerd dat hij opgewonden kan worden tegen zijn bewuste wilskracht in. Mannen zitten zo in elkaar dat ze opgewonden geraken door visuele stimulatie. Ze willen hun vrouw of vriendin niet kwetsen als ze hun hoofd omdraaien als er een voor hen aantrekkelijke vrouw voorbij komt.

Leugens over het moederschap, dat opnieuw gedefinieerd moet worden. Leugens over schoonheid en jong zijn , over de mode. Je leren onthechten, leren loslaten, leren toegeven dat je het niet allemaal weet, leren je verleden achter je te laten, leren ouder worden, leren verantwoordelijkheid opnemen, leren onafhankelijk zijn, leren grenzen stellen en aanvaarden.

Het kan moeilijk anders in zo’n boek dat over alles gaat, of er zitten toch wel tegenstellingen in. Zo schrijft ze over haar jeugd, hoe ze als nog zeer jong meisje van zes of zeven jaar besefte dat ze zichzelf moest beschermen tegen mannen. “Toen ik twaalf was, werd ik door twee mannen die familie van mij waren, misbruikt.” Ze kreeg  al vroeg borstjes en omdat ze dan ook nog mooi was en een blekere huid had dan de meeste Indiërs, was ze blijkbaar bijzonder aantrekkelijk voor mannen, werd bepoteld en ’s avonds in bed kapselde ze zich in om bepaalde mannen van zich af te houden, maar die kwamen dan toch en misbruikten haar. Ze vertelde dat pas aan haar moeder toen ze ouder was en haar moeder had daar helemaal niets van gemerkt of zelfs vermoed. Diezelfde mannen zal ze later in het boek verontschuldigen, want ze hebben het zwervende oog en ze gebruiken hun jagersinstinct.

Wat erg onderbelicht blijft, zelfs na #metoo: “Laten we even erkennen hoe irritant het voor ons vrouwen is, om de hele tijd op de seksuele radar van mannen te zitten. In de supermarkt, op de sportschool, in het vliegtuig, het winkelcentrum, het café, op het werk, Waar we ook gaan, er wordt op ons geaasd. We voelen voortdurend ogen op ons gericht en soms voelen we handen. Hoe dikwijls hebben we geen omweg gemaakt omdat we bang waren door te steken langs een steegje. Hoe dikwijls halen we niet opgelucht adem als we ’s avonds door het park wandelen en vrouwen zien en niet slechts mannen”.

Haar eigen zwangerschap en moederschap beschrijft ze zeer plastisch en met veel genoegen. Maar in het hoofdstuk over de zwangerschap van andere vrouwen is het enkel de pijn, één klacht en kommer.
Dr. Shefali heeft ook een scheiding meegemaakt, maar alles daarrond blijft weinig concreet. Ergens jammer in een boek over openheid en je waarheid omarmen.

Een boek dat in het eerste deel niet uitstijgt boven het niveau van pseudo-wetenschappelijkheid en dicht aanleunt tegen artikelen in populaire damesblaadjes. Het tweede deel is leesbaar, maar vertelt niet veel nieuws en heeft de tendens prekerig over te komen.

Victor De Raeymaeker