11 januari 2019
Verlies ze niet! Een pleidooi om anders om te gaan met jongeren
Ingrid De Jonghe is criminologe, jeugdadvocate, psychotherapeute, juriste, orthopedagoge,... maar vooral stichter van TEJO (2010), een laagdrempelige, therapeutische hulpverleningsorganisatie die jongeren gratis therapie kan verschaffen.
Voor kinderen en jongeren is deze tijd alsmaar complexer en intransigenter. Jongeren maken zich zorgen, “slepen een rugzak van verdriet en piekergedachten met zich mee” en de schrijfster stelt vast “dat hun aantal toeneemt. 35% tot 40% van de jongeren zou zich niet goed voelen”.
Ze hebben meer hulp nodig om sterk te staan en er moet een plek zijn waar jongeren kunnen praten over wat ze doormaken. In het “normale leven” zorgt de commerciële ontspannings- en consumptiebusiness enkel voor afleiding en voor vluchtgedrag. Terwijl de realiteit is dat (onder andere) misbruik van jaar tot jaar toeneemt, “en dan gaat het enkel om zaken die worden aangegeven of officieel geregistreerd.” Eén vijfde van jongeren zou het slachtoffer zijn van seksueel geweld, terwijl 80 tot 90% niet zou aangegeven worden. Dit zijn hallucinante, onthutsende cijfers.
Vandaar dit boek, dat een pleidooi wil zijn voor meer engagement, meer klaarstaan om te helpen en meer betrokkenheid - bijvoorbeeld bij de problematiek van slachtoffers van geweld.
Vanuit de “verhalen” die verteld werden binnen TEJO – verhalen over relatieproblemen, depressieve gevoelens, depressies, identiteitsproblemen, pesten, automutilatie, levensstress, misbruik - worden we als lezer meegenomen om na te denken over vragen, vaststellingen en bedenkingen. Zoals: “Wat gaat er om in jongeren, waar liggen ze wakker van? Kennen ze hun rechten wel? Of waarom ontbreekt het vak kinderrechten in de eindtermen?”
Jongeren kunnen vandaag moeilijk zorgeloos jong zijn, terwijl ze eigenlijk recht hebben op een onbezorgde jeugd. We moeten ons dus afvragen: Waarom blijft concrete ondersteuning uit? Wat is goed en niet goed aan de actuele georganiseerde hulpverlening? (die vaak ontoereikend is, terwijl administratiedwang alles overneemt). Een preventieve aanpak blijkt schaars en er wordt té lang gewacht om hulp te vragen.
Moeten we kortom niet anders omgaan met jongeren? Kunnen we dat wel? Hoe zou hulpverlening er kunnen uitzien? En wat is die onrust in de maatschappij en hoe reageren jongeren erop?
Moeten we kortom niet anders omgaan met jongeren? Kunnen we dat wel? Hoe zou hulpverlening er kunnen uitzien? En wat is die onrust in de maatschappij en hoe reageren jongeren erop?
Jongeren zijn ook vaak ongelooflijk loyaal. Hoe kun je dan een sterker zelfbeeld scheppen? Of nog zo’n vraag: Wat is het ouderschapsplan en wat is die zinvolle, geweldloze communicatie van Marshall Rosenberg?
Wat kan ieder van ons dus doen om de hedendaagse jongeren te steunen?
Wat kan ieder van ons dus doen om de hedendaagse jongeren te steunen?
Nog enkele bedenkingen bij de hulpverlening: Waarom is een label nodig vooraleer je hulp krijgt? Waarom werken met repressieve sancties en opsluiting in plaats van curatieve, beschermende en een herstelgerichte aanpak? Er zou best meteen een vertrouwenspersoon of trajectbegeleider aangesteld worden als jongeren in contact komen met hulpverlening.
Dit is een zeer “volledig” aanvoelend boek, geschreven uit de ervaring en het meeleven in de dagelijkse praktijk (de “casusverhalen” zijn stukjes leven die zeer beklijven…) en vanuit het diepe engagement, de bezorgdheid en de warmte voor jonge mensen van waaruit de schrijfster nadenkt over alle aspecten van de omgang met jongeren en de hulpverlening die ze nodig hebben.
Meer van Victor De Raeymaeker
