30 januari 2019
Omdat ik niet wou kussen. Hoe mijn leven in drie seconden op z’n kop gezet werd.
Hatice is een veertienjarig meisje dat met haar familie woont in het Antwerpse Kiel. Ze is levenslustig, heel sportief en ze droomt ervan om ooit agente te worden. Ze wordt opgevoed in een doodgewoon gezin met roots in Turkije, maar met vooral heel veel bindingen met haar volksbuurt, haar uitgebreide vriendenkring en een warme school met alle uitdagingen van deze tijd. Ze is net zoals iedere leeftijdgenote actief op sociale media en daarnaast heeft ze nog talrijke vriendinnen waarmee dromen en toekomstplannen worden gedeeld.
Thuis is het een warm nest met een strenge maar bezorgde vader, een begripvolle moeder en broers en zusjes waarmee ze - zoals dat nu eenmaal hoort - regelmatig in de clinch gaat. Dit kon evengoed een modaal Vlaams gezin zijn in West Vlaanderen.
Op zondag 14 februari 2010, Valentijnsdag nota bene, stuurt moeder Hatice in klaarlichte dag naar de bakker en een geldautomaat. Het groepje giechelende meiden, zusters en nichtjes, plant een uitje naar de bioscoop. Nietsvermoedend gaat Hatice het straatje om en dan is er die vervelende onbekende gast die plots uit het niets opduikt. Hij benadert het meisje, forceert een conversatie en doet een voorstel die Hatice helemaal niet wil, terwijl zijn verschijning haar zelfs met afkeer vervult. Ze zal zijn gezicht voor altijd onthouden, want…! Op haar weigering om te kussen slaat hij onverwacht toe en plant een mes in haar hals. Terwijl hij wegrent probeert Hatice met veel moeite hulp te zoeken en zijgt hevig bloedend neer. Ze is levensgevaarlijk gewond en kan nog net gered worden. Dan pas eigenlijk begint het verhaal in het boek.
Op zondag 14 februari 2010, Valentijnsdag nota bene, stuurt moeder Hatice in klaarlichte dag naar de bakker en een geldautomaat. Het groepje giechelende meiden, zusters en nichtjes, plant een uitje naar de bioscoop. Nietsvermoedend gaat Hatice het straatje om en dan is er die vervelende onbekende gast die plots uit het niets opduikt. Hij benadert het meisje, forceert een conversatie en doet een voorstel die Hatice helemaal niet wil, terwijl zijn verschijning haar zelfs met afkeer vervult. Ze zal zijn gezicht voor altijd onthouden, want…! Op haar weigering om te kussen slaat hij onverwacht toe en plant een mes in haar hals. Terwijl hij wegrent probeert Hatice met veel moeite hulp te zoeken en zijgt hevig bloedend neer. Ze is levensgevaarlijk gewond en kan nog net gered worden. Dan pas eigenlijk begint het verhaal in het boek.
Het is een verhaal van veel pijn en lijden, een moeilijke herstelperiode en voortdurende angsten. Haar familie, haar vriendinnen en klasgenootjes doen er alles aan om haar terug op been te krijgen en in de maatschappij te helpen. Ze zal echter nooit meer zijn zoals voorheen. Ook de school geeft haar onvoorwaardelijke steun om haar moeizame studies verder te zetten en om haar evenwicht terug te vinden. Dat lukt meestal niet, en de verschillende confrontaties met eventuele daders bij de politie - zonder resultaat - maken het er niet beter op. Hatice blijft angstig, onzeker en bijwijlen agressief tegenover iedereen die haar lief is.
Dit boek gaat helemaal niet over de allochtone gemeenschap in België, over racisme of over het falen van de overheid; integendeel. Het verhaal geschreven in de stijl van een Belgisch-Turkse 14-jarige, eentje van de onze, is heel aandoenlijk en menselijk. Het is een ‘dank u’ naar heel veel goed menende leerkrachten, hulpverleners en zelfs de politie die uiteindelijk 11 maanden na de feiten en ondanks alle tegenslagen alsnog de psychopate dader vindt.
Michel Ackaert
Het zou bijna verplichte lectuur moeten zijn in alle scholen waar verschillende culturen met elkaar samen komen en een onbezonnen jeugd willen genieten. Het is naast het relaas van een vreselijk feit en de minstens even ellendige gevolgen, toch ergens een goed nieuws verhaal. Blijkt dat het uiteindelijk goed is afgelopen voor Hatice. En jawel: dit verhaal is echt gebeurd!
Faits divers: onlangs was ik als penitentiair beambte werkzaam in de gevangenisbibliotheek en een groepje vrouwelijke gedetineerden koos er lectuur voor de volgende ‘Week van de eenzaamheid’. Eentje had ‘Omdat ik niet wou kussen’ tussen haar stapeltje boeken gestopt en er ontstond spontaan een gesprek waarin enkele andere dames zich meteen mengden. Ieder beetje positieve aandacht en interesse vanwege een cipier is een lichtpuntje voor deze ‘eventjes buiten de maatschappij geplaatsten’.
Bleek dat ook anderen het boek hadden geleend en met veel aandacht gelezen en gesmaakt.
Het boek is eigenlijk een must in een gevangenis, en dus ook voor daders van gelijkaardige feiten.
Meer van Michel Ackaert
Bleek dat ook anderen het boek hadden geleend en met veel aandacht gelezen en gesmaakt.
Het boek is eigenlijk een must in een gevangenis, en dus ook voor daders van gelijkaardige feiten.
