De journalist start het boek met een beknopte weergave van de Arabische lente. De strijd voor meer democratie en verandering verzandde snel in een nieuwe dictatuur van het leger. Meteen krijgen we de beschrijving van alle kenmerken daarvan: er is geen vrije pers, de vele arrestaties en mishandelingen, de “verkrachting” van de mensenrechten, een samenleving gebaseerd op angst verklikking en wantrouwen.

Het verzet komt van de onbuigzame Moslimbroeders. In het boek komen de Moslimbroeders, hun motieven het salafisme in een uitgebreid hoofdstuk aan bod, op basis van interviews.
Meteen een alibi voor het leger en de internationale goedkeuring voor de harde repressie.

Het leger heeft Egypte ook economisch in een wurggreep. Het leger zit in alle bedrijven, variërend van koekjes, pasta, rijst, olijfolie en melkpoeder tot zonnepanelen, wasmachines en tractors. Daarnaast heeft het leger de leiding over de grote infrastructurele bouwprojecten zoals de uitbreiding van het Suezkanaal en de bouw van een nieuwe administratieve hoofdstad in de woestijn ten noorden van Caïro. Het leger heeft ook een nieuw bedrijf opgericht voor gaswinning en baat benzinestations uit. Het heeft ook een meerderheidsbelang in een groot televisieproductiebedrijf en exploiteert huwelijkszalen, hotels en restaurants. Kritiek op het leger kan niet.

De auteur heeft het niet expliciet over de onvermijdelijke corruptie. Via de details in zijn verhaal kom je er niettemin toch wel veel over te weten. De belangrijkste leveranciers van hasj op feesten zijn immers politieagenten die bij de inbeslagname de “stuff” achterhouden voor eigen gebruik of verkoop.

Eduard Cousin is thuis in Egypte. Hij woont en werkt er en heeft er vele vrienden. Hoger opgeleide, niet echt arme mensen. Zijn vriendenkring bestaat vooral uit journalisten, onderzoekers, schrijvers, activisten en artiesten. Zij behoren tot de stedelijke middenklasse en ze hebben progressieve ideeën over de samenleving, het geloof en relaties. Zij bevinden zich vaak aan de rand van de samenleving omdat ze zich atheïst noemen, drinken en drugs gebruiken of seks voor het huwelijk hebben, of omdat ze gay zijn. Het zijn overtuigingen die maken dat ze vaak een moeilijke band met hun familie hebben. In die groep zijn er veel jongeren met depressies en zelfmoord is een taboe dat geregeld voorkomt. En er is geen licht aan het einde van de tunnel.
Veel jongeren zitten vast in de situatie, zonder hoop, en in een gevecht verwikkeld waarvan ze weten dat ze het zullen verliezen. Maar ze leggen zich niét neer bij de situatie, en dat schept een band.

Dit boek is een goed alternatief voor het oriëntalisme. Het gaat niet over de Egyptenaren, maar wil hen juist aan het woord laten om hen zélf over hun situatie te laten vertellen.