27 januari 2021
Beschuldigd van gifmoord. Euthanasie voor assisen, een persoonlijk verhaal
Dit is een bijzonder boek, geschreven na een assisenproces, ook bijzonder maar had het niet moeten zijn. Een boek geschreven door psychiater Lieve Thienpont na, waarschijnlijk, een kantelmoment in haar leven.
Dit boek is zoveel meer. Voor de auteur zelf wellicht zo nu en dan een dagboek. Voor velen onder ons, of we nu psychische kwetsbaar zijn of niet, is het een bron van informatie én energie. Het boek verklapt ook hoe ‘graag gezien’ Thienpont is en hoe ze in haar vrije momenten geniet van de gewone dingen des levens, en van de ongewone. Ze omarmt haar patiënten zoals ze het leven omarmt.
Het boek is zoals we Thienpont kennen, geschreven vanuit de ervaring (Deel 1 Wat doet dat met een mens), het assisenproces. Om vervolgens deze zwarte periode aan te grijpen om haar werk en passie verder te zetten (Deel 2 Hoe verder met levenseindevragen?). Voor het voorwoord is er een typisch ‘Thienpont’ hoofdstuk (Deel 3 Geschenken uit de hemel) want wat de ‘vijand’ ook hoopte, daar komt niets van in huis. Thienpont gaat door omdat ze ‘brave’ is - het Engelse woord - en omdat ze veel supporters heeft die haar graag zien. Een boek dat overloopt van ‘houden van’, écht houden van partner en familie, vrienden, al degenen die voor haar opkwamen tijden het proces, vooral ook de drie ‘meesters’. Het boek is een getuigenis van de liefde voor haar werk als psychiater. Thienpont heeft een duidelijke visie, een duidelijke missie.
In het eerste deel beschrijft ze het assisenproces, het lijkt alsof we als lezer op de eerste rij zitten terwijl we in haar hoofd kunnen kruipen. Ook in dat van haar ‘meester’ Vermassen. Ze schrijft vrijuit, eerlijk, angstig, hoopvol,… een onvoorspelbare achtbaan tussen de oproepingsbrief en de uitspraak. Alles wordt historisch correct geduid met ontelbare uitspraken, persartikels, getuigenissen. Als ze al eens kritisch is tegenover bepaalde toestanden, zoals de band die er is tussen opiniemaker W. Lemmens, journaliste K. Cools, hun zoon en de advocaat F. Keuleneer, dan is dat objectief en zonder natrappen. Wie recht in zijn schoenen staat hoeft niet na te trappen. Thienpont staat ‘recht in haar schoenen’.
In deel 2 Hoe verder met levenseindevragen? beent Thienpont de huidige euthanasiewet uit. Ze gaat dieper in op het ‘psychisch lijden’ in de context van de huidige wet. Psychisch lijden is wel degelijk lijden. Voorbeelden uit de praktijk, brieven van patiënten, familie, vrienden, uittreksels uit opiniestukken, literatuur en poëzie maken aan de lezer duidelijk hoe ondraaglijk dit ‘psychische’ lijden kan zijn. Voor Thienpont is er één persoon die dit lijden kan duiden, die aan de arts duidelijk zal maken hoe ondraaglijk het is, namelijk de patiënt zelf. Niet elke psychiater beschikt over voldoende empathie om zich te kunnen inleven in het lijden van zijn of haar patiënt, een spijtige zaak vooral voor de patiënt. Thienpont beperkt zich echter niet tot de huidige wet, ze gaat ook dieper in op ‘het voltooide leven’, een debat dat nu al ten gronde gevoerd wordt in Nederland. Ze gaat uitvoering in op ‘hulp bij zelfdoding’ en de zogezegde ‘pil van Drion’. Ze heeft daar een duidelijke kijk op, voor haar kan (moet) zelfbeschikking ook samengaan met verbondenheid, in gesprek gaan.
In deel 3 Geschenken uit de hemel gaat ze dieper in op de uitdagingen na dit proces. Het proces, hoe vreselijk ook voor de betrokkenen – ook de familie van Tine – heeft een deur geopend. Elk nadeel heeft een voordeel. Thienpont zet de uitdagingen op een rij.
Ze geeft ook inkijk in Vonkel en het werk dat daar door de vrijwilligers verzet wordt. Vonkel is onmisbaar geworden.
Ze geeft ook inkijk in Vonkel en het werk dat daar door de vrijwilligers verzet wordt. Vonkel is onmisbaar geworden.
Dit boek is een naslagwerk voor wie meer wil weten over euthanasie bij psychisch lijden. Voor- of tegenstanders moeten het lezen. Tweehonderdvijftig bladzijden informatie, nuttig, nodig. Wie dit écht leest zal nooit meer kunnen beweren dat psychisch lijden niet ‘ondraaglijk’ kan zijn, net zoals fysiek lijden dat kan zijn. Psychisch lijden is echter een ‘onzichtbare rolstoel’.
Het boek is prachtig geïllustreerd met prenten, schetsen, brieven, poëzie, literatuur en ‘werk’ van Lieve zelf.
Meer van Jacinta De Roeck
Het boek is prachtig geïllustreerd met prenten, schetsen, brieven, poëzie, literatuur en ‘werk’ van Lieve zelf.
