15 december 2020
Mijn ontelbare identiteiten
Sinan is cultureel antropoloog, docent en schrijver. Hij is van Turkse afkomst, maar dat is precies hoe hij niét wil getypeerd worden. Zijn visie op identiteit gaat veel verder dan wat je tot vervelens toe vindt in andere boeken over het onderwerp.
Dit is geen gemakkelijk werk en het vraagt van de lezer wel degelijk een behoorlijke inspanning om de redeneringen van Sinan te volgen.
Sinan promoveerde op een onderzoek naar diversiteit binnen de politieorganisatie. Nadat zijn bevindingen eerst een tijdje onder de mat werden geveegd, deden vooral zijn conclusies over het etnisch profileren veel stof opwaaien. Ludiek is hoe hij bij een politiecontrole (waar hij als waarnemer en dus derde persoon) in de combi per abuis op de stoep wordt achtergelaten.
Sinan promoveerde op een onderzoek naar diversiteit binnen de politieorganisatie. Nadat zijn bevindingen eerst een tijdje onder de mat werden geveegd, deden vooral zijn conclusies over het etnisch profileren veel stof opwaaien. Ludiek is hoe hij bij een politiecontrole (waar hij als waarnemer en dus derde persoon) in de combi per abuis op de stoep wordt achtergelaten.
In dit boek jaagt hij ook een spook achterna en dat leidt op het einde tot een bijna te verwachten climax. Het is Nico Konst, naast voorzitter van de extreemrechtse centrumpartij, ook nog voormalig docent op de middelbare school waar Sinan uitgenodigd wordt voor een jubileum. Het is dezelfde school waar de schrijver als adolescent ooit door Konst zwaar vernederd werd. “Het zou nooit iets worden met die Turk” aldus Konst. Die laatste zit in de zaal en aanhoort de messcherpe speech van zijn oud-leerling!
Naast deze bijna hilarische confrontatie waarvan je van bij het begin weet dat die er zit aan te komen, was ik als vrijzinnige vooral ook geboeid door zijn visie op religie. Zeker niet de hoofdzaak in dit werk, maar toch…
De agnost in hem, met een moeder die voor hem bidt: “Alleen verdraag ik hun seculier elitisme niet, hun minachting en intolerantie naar gelovige mensen, hun ‘kijk mij anders zijn dan die barbaren´.” In hun overzichtelijke wereld is een seculier iemand per definitie areligieus. Ze zijn zo erg voor vrijheid dat ze grondrechten willen slopen, zoals de godsdienstvrijheid. Ze hebben niet begrepen dat secularisme gaat om de strikte neutraliteit van de staat ten opzichte van zowel religieuze als niet-religieuze uitingen. Ze willen een vrij, goed leven afdwingen – en kunnen hiermee leven.”
Krijg ik hierbij net zoals Konst, maar vanuit een andere richting, ook een veeg uit de pan?
De agnost in hem, met een moeder die voor hem bidt: “Alleen verdraag ik hun seculier elitisme niet, hun minachting en intolerantie naar gelovige mensen, hun ‘kijk mij anders zijn dan die barbaren´.” In hun overzichtelijke wereld is een seculier iemand per definitie areligieus. Ze zijn zo erg voor vrijheid dat ze grondrechten willen slopen, zoals de godsdienstvrijheid. Ze hebben niet begrepen dat secularisme gaat om de strikte neutraliteit van de staat ten opzichte van zowel religieuze als niet-religieuze uitingen. Ze willen een vrij, goed leven afdwingen – en kunnen hiermee leven.”
Krijg ik hierbij net zoals Konst, maar vanuit een andere richting, ook een veeg uit de pan?
Jawel, de schrijver neemt geen blad voor de mond, is soms wel eens verbolgen en dat illustreert hij met eigen ervaringen. “Meneer. Spreekt. U. Nederlands?”
Alsof hij in gesprek is met een klein kind. Ik reageer niet snel genoeg, diverse antwoorden schieten door mijn hoofd en ik haat mijn gebrek aan gevatheid. Dus herhaalt de conducteur zijn woorden, maar luider: “Meneer. Spreekt. U. Nederlands?”
“Beter dan je hele familie bij elkaar”, wil ik antwoorden. Maar het keurslijf van het betamelijke knelt, dus ik geef hem verbolgen mijn kaartje, en duik weer in mijn boek.”
Op de uitnodiging voor de jubileumviering in zijn school vraagt de schrijver: “Wat willen jullie dat ik zeg?” Welnu, na het lezen van ‘Mijn ontelbare identiteiten’ weet je precies wat hij wil zeggen!
Meer van Michel Ackaert
Alsof hij in gesprek is met een klein kind. Ik reageer niet snel genoeg, diverse antwoorden schieten door mijn hoofd en ik haat mijn gebrek aan gevatheid. Dus herhaalt de conducteur zijn woorden, maar luider: “Meneer. Spreekt. U. Nederlands?”
“Beter dan je hele familie bij elkaar”, wil ik antwoorden. Maar het keurslijf van het betamelijke knelt, dus ik geef hem verbolgen mijn kaartje, en duik weer in mijn boek.”
Op de uitnodiging voor de jubileumviering in zijn school vraagt de schrijver: “Wat willen jullie dat ik zeg?” Welnu, na het lezen van ‘Mijn ontelbare identiteiten’ weet je precies wat hij wil zeggen!
