Na deze carrière en met heel wat inside-kennis beslist Wellink om het boek ‘Ontgelden’ te schrijven. Het was niet onlogisch dat hij uitgaat van de vraag: ‘De financiële crisis, hoe komt het dat dit onheil niet is voorzien?’ In de nasleep van de mondiale financiële crisis wordt Wellink vaak verweten dat hij te weinig daadkrachtig was opgetreden in de zaak rond de omgevallen bank Icesave uit IJsland. Ook verwachtte men dat hij strenger had moeten toezien op de stabiliteit van de Nederlandse banken en zou hij fouten hebben gemaakt rond de verkoop van ABN AMRO.

Toen in 2011 zijn tweede termijn als president van De Nederlandsche Bank afliep, was hij in de jaren hierna het mikpunt van zware kritiek. Wellinks rol als toezichthouder op het Nederlandse bankwezen was onderwerp van het ‘Parlementair onderzoek financieel stelsel’ dat plaatsvond in 2009-2010 naar aanleiding van de kredietcrisis. Tijdens de verhoren verklaarde Wellink dat hij die kredietcrisis niet had zien aankomen. Zijn lidmaatschap van de Trilaterale Commissie werd door critici gezien als een belangenverstrengeling met zijn positie binnen De Nederlandsche Bank. Tevens bezocht hij meermaals de jaarlijkse Bilderbergconferentie en is hij lid van de CDA.

Het verbaast dan ook niet dat het boek ‘Ontgelden’ als thema de bankencrisis en monetaire crises in het bijzonder heeft. Welink legt een verband met de nu heersende coronacrisis en wijdt uit over het Chinees economisch perspectief. Concreet gaat het boek over de kredietcrisis in 2007, over de Europese schuldencrisis en over de steeds dominantere rol van China in de monetaire wereld. Hij zoemt in op de feiten die aanleiding waren tot deze crisis en geeft zijn visie, vanuit zijn ervaring.

In zijn boek weet hij overeenkomsten te vinden tussen de verschillende partijen. Hij geeft een inkijk in wat hij heeft geleerd, inbegrepen de zaken waarvan hij vindt dat hij ze anders had kunnen aanpakken. Hij vertoefde in die periode op de hoogste niveaus van de nationale en internationale macro-economische wereld en het toezicht daarop.

In ’Ontgelden’ vermeldt hij verder de economische groeicijfers en het economisch beleid van China. Hij stelt dit voor als een hoera-verhaal dat een grote impact op de rest van de wereld zal hebben. Aan de werking van het regime van de Communistische Partij van China gaat hij kritiekloos voorbij. In deze hoofdstukken  komt hij eerder over als een propagandist van het Chinese beleid.

Het eerste – grootste – deel van het boek handelt over de bankencrisis die in 2007 begon. Dat Wellink inzicht heeft in deze periode staat buiten kijf. Zijn neerslag is echter een zeer technisch stuk met heel veel bankjargon. Hij maakt veel gebruik van technische (banken)terminologie en de bankverrichtingen die hij beschrijft behoren niet tot de ‘gewone’ wereld.

Hij maakt in elk geval wél duidelijk dat de toekomst niet minder ingewikkeld zal worden. En hij vreest dat er in de toekomst nog flink wat zal misgaan. Daarbovenop komt de coronacrisis waar hij zijdelings naar verwijst.

Als supporter van het Chinees beleid beschrijft hij de historische verschuivingen en legt de nadruk op het feit dat kijken door een Chinese bril een heel ander beeld oplevert dan wat wij in het westen gewoon zijn. Hij tekent China als het toekomstig machtscentrum van de wereld, een grootmacht met een glorieuze toekomst.

‘Ontgelden. Monetaire crises, corona en het Chinees perspectief’ is een titel die heel veel belooft, maar helaas de inhoud van het boek overschaduwt. Waarschijnlijk is het boek wel interessant voor de lezers die met de banksector te maken hebben, maar het biedt te weinig inzichten voor de leek.