30 september 2020
Wat niet is maar kan zijn.Tien schrijvers en negen kunstenaars stellen zich een toekomst voor
"In welke toekomst zouden we kunnen terechtkomen?” is de vraag die aan 10 schrijvers en 9 beeldende kunstenaars gesteld wordt. Zij zullen in dit werk dan ook in woorden en beelden hun gedachten delen.
Een oefening in een soort sciencefiction met “reïncarnatie” als thema dus. Wat als we vanuit een toekomstig jaar (2050) terugkijken op 2020, het jaar waarin alles anders werd? Welke ingrijpende veranderingen vonden plaats dank zij kunst? Aan welke wereld zouden we dan werken, met deze opgedane kennis, zolang we er nog zijn?
Deze vraagstelling levert 10 korte tekstjes op met verschillende ideeën ,persoonlijke verhalen, essays, realiteiten en stemmen die (toch) gebalanceerd naast elkaar kunnen (be)staan en 9 kunstwerken die tot november 2020 te zien zijn in Amsterdam en Den Haag.
Deze vraagstelling levert 10 korte tekstjes op met verschillende ideeën ,persoonlijke verhalen, essays, realiteiten en stemmen die (toch) gebalanceerd naast elkaar kunnen (be)staan en 9 kunstwerken die tot november 2020 te zien zijn in Amsterdam en Den Haag.
Zo stelt Michelle Alexander zich als eerste een wereld voor die het resultaat zou zijn van de huidige, waarin bijna de helft van de wereld - meer dan 3 miljard mensen - leeft van 2,5 dollar per dag, ten minste 80% van de mensheid leeft van minder dan 10 dollar per dag, minder dan 7% van de wereldbevolking een universiteitsdiploma heeft, de overgrote meerderheid van de wereldbevolking niet-“wit” is en grofweg de helft vrouw. Dus dan loop je grote kans dat je zou reïncarneren als niet-witte vrouw die van minder dan 2,5 dollar per dag zou moeten leven… En dat op een wereldbol die onder invloed van de klimaatverandering te lijden heeft onder orkanen, tsunami’s, droogtes, overstromingen, water- en voedseltekorten en vluchtelingencrises.
Clarice Gargard versterkt dat idee door te poneren: ”De wereld waarin we leven is voor de meerderheid van de mensheid een ongelijkwaardige en beangstigende plek. Het is overduidelijk dat degenen die onderaan de ladder staan, nu het hardst getroffen worden.”
Ook Sisonke Msimang schrijft een zeer persoonlijk en eerlijk essay, maar hoopt uiteindelijk toch dat Covid-19 ingrijpende veranderingen zal teweegbrengen die gunstig zijn voor het milieu, onze gevoelens van empathie en samenhorigheid.
Ook Sisonke Msimang schrijft een zeer persoonlijk en eerlijk essay, maar hoopt uiteindelijk toch dat Covid-19 ingrijpende veranderingen zal teweegbrengen die gunstig zijn voor het milieu, onze gevoelens van empathie en samenhorigheid.
Jan van de Venis vertaalt de gestelde vraag naar “Wat voor voorouder zou ik voor de toekomstige generaties moeten zijn?” Zeker niét diegene die blijft meereizen met de huidige sneltrein waarin hij nu zit - die met een economie die moet groeien, meer mensen, meer spullen, meer teren dan op wat de aarde ons biedt, minder natuur, minder biodiversiteit en minder wilde dieren. Maar eentje die (samen) met een generatie dappere jongeren op alle mogelijke terreinen gaat ageren en samenwerken zodat we in 2050 al veranderingen zien zoals meer inclusieve samenlevingen, herstel van de natuur,...
René ten Bos stelt dat het moeilijkste is je eigen werkelijkheid te overstijgen en open te breken - “een koord werpen naar wat niet van ons, huidig of tegenwoordig is, zodat verschillende ideeën, realiteiten en stemmen evenwichtig naast elkaar kunnen bestaan”.
René ten Bos stelt dat het moeilijkste is je eigen werkelijkheid te overstijgen en open te breken - “een koord werpen naar wat niet van ons, huidig of tegenwoordig is, zodat verschillende ideeën, realiteiten en stemmen evenwichtig naast elkaar kunnen bestaan”.
Meer info over de expo Kunst voor een betere toekomst (Nederland).
Meer van Victor De Raeymaeker
