4 november 2019
De weekendmiljonair
Een gekend plaatje en dus weinig origineel, het verhaal van alweer een doodgewoon gezin uit de Atlas, "verloren" geraakt in Nederland.
De ouders van Osama hebben het moeilijk om te overleven in een maatschappij die sterk verschilt van hun dorpje in de bocht van een rivier ergens in Noord-Afrika. Zij woonden er aan de verkeerde kant; de kant van de armoezaaiers! In Rotterdam is dat niet anders.
Vader, werkloos dokwerker, en moeder, vlijtige huisvrouw, hebben het extra moeilijk met een zoon die aan een ernstige aandoening lijdt. Hij blijft maar groeien en dat wordt problematisch - op school, maar ook voor het karige huishoudbudget. Er zijn immers dure medicijnen nodig en er is voortdurend sprake van een speciale kuur ergens in Zwitserland. Die kuur, samen met de tripjes naar Brussel waar vader zijn terugkeer naar het thuisland bepleit, zijn beiden een illusie. (vader heeft inderdaad ‘iets’ op zijn kerfstok en daar wordt heel weinig over gezegd).
Osama heeft het er buiten de vervelende groeipijnen niet echt moeilijk mee, vooral als de knappe hulpverleenster Anna zich op school over hem ontfermt. Een extra stimulans is daarenboven buurvrouw Loes die zichzelf in die tochtige, ongezonde woning opdringt aan het gezin. Juist het personage van de henna-ros gekleurde Loes - ondanks haar poging om erbij te horen via de moeder van Osama (met als gift een Singer naaimachine), accentueert de grote verschillen tussen een Nederlands en een Marokkaans achterbuurtgezin.
En daar is dan plots een grote medespeler in dit verhaal, een rode Ford Transit. De vader van Osama investeert in deze tweedehands bestelwagen en start een bedrijfje dat actief is op de rand van de illegaliteit. Hij verhuist, sjachert, koopt oude meubeltjes op en verkoopt die opnieuw met een klein beetje winst. De dure kuur in Zwitserland zal immers ooit moeten worden betaald!
Osama heeft als 12-jarige intussen het lichaam van een volwassene. Zo wordt hij de aangewezen persoon om vader op zijn tochtjes te vergezellen, als hulpje en als gids op het chaotische wegennet. Tijdens deze ritjes, die meestal doorgaan op zondag, ontstaan er diepzinnige gesprekken tussen vader en zoon en wordt er zelfs een sluier van het duistere verleden in de Atlas opgelicht.
Deze roman, hoogstaande literatuur en vernieuwend? Volgens mij niet. Nogmaals: ik vind dit boek weinig origineel en te veel van hetzelfde. Ik maak me sterk dat dit verhaal voor een flink stuk autobiografisch is.
Meer van Michel Ackaert
