Hoe komt het dat partijen en hun tegenpartijen zo gevoelig zijn geworden? Is het omdat we, geconfronteerd met grote, onvatbare crisissen, onze aandacht dan maar richten op wat eerder in de afdeling trivialiteiten te categoriseren valt? Is het omdat nieuwe generaties terecht of onterecht extra alert zijn voor 'als erge mistoestanden geïnterpreteerde' gebeurtenissen die hen overkomen? Is het omdat velen niet meer zien wat er bij ons al gerealiseerd is (homohuwelijk enz.)? Gaat het hier te goed? Of zie ik het te negatief en wordt hier gewoon het debat gevoerd?

Om mijn eigen verwardheid over die verschillende meningen en opvattingen te beteugelen en uit te kunnen maken aan wiens kant ik me redelijkerwijs zal scharen, zocht ik verder. Ik kwam onder andere terecht bij het boek Langs de afgrond van Arnold Heumakers dat ik onlangs las en besprak. Wanneer Heumakers luistert naar antiracisten, feministen, lgbtq-activisten en boze moslims krijgt hij de indruk dat we in de meest racistische, vrouwonvriendelijke, homo- en islamofobe tijden ooit leven. 'Eén blik over de schouder volstaat om te zien dat dit niet waar kan zijn. Waarom dan toch deze onvrede […]?' Heumakers zoekt een mogelijke verklaring in de 'wet van Tocqueville', die erop neerkomt dat onrecht altijd des te heviger wordt gevoeld naarmate het afneemt. 'Het kwaad is weliswaar minder, maar de gevoeligheid groter.'

Het is dankzij activisme dat zaken verbeterd zijn en dat minderheden zélf hun terechte plaats in de samenleving bevochten en verdiend hebben. Daaruit vloeide toch eveneens voort dat een groot deel van die samenleving zélf steeds geleidelijk verder en verder staat in haar eigen 'transitie' met betrekking tot die veranderende samenleving? Is het mogelijk dat minderheden daardoor het onrecht in een steeds kleiner hoekje moeten gaan zoeken? De vraag dringt zich bij me op of het onderste uit de kan moet worden gehaald? Is het misschien rationeel om hier de rode vlag te respecteren? Een rode vlag die uithangt, maakt mensen er attent op dat er gevaar dreigt. In afwachting van verdere input of nieuwe inzichten beslis ik mijn eigen twijfels alvast te reduceren en het voorlopige standpunt in te nemen dat ik voor mezelf de grens trek wanneer humor gevaar loopt. Totale gelijkheid verwachten is immers ook aanvaarden dat er over de hele lijn met gelijke maten en gewichten gewogen wordt, dat lijkt me een logisch gevolg. Waarom mag de heerlijk gevatte  en geniaal grappige Ricky Gervais met iedereen lachen, maar niet met transgenders, zoals ik in een lezersbrief las? Toelaten dat je een mikpunt bent van humor of zelfs spot duidt toch op maturiteit?

Is het slim dat ik hier zelf die rode vlag toch nog eens wou buitenhangen? Zeker niet. Zwijgen lijkt meer dan ooit goud te zijn. Haar niet buitenhangen heeft tal van voordelen. Maar dit terzijde.