3 januari 2022
Ben ik wel woke genoeg? (22)
'Society is changing not out of consensus, but out of fear'
'They are using the term [social justice] to their very specific and questionable sense of what social justice is, and as such, to ask us whether we are "against social justice" qualifies as a dirty trick along the lines of being asked if you still beat your spouse.' (John McWhorter)
Het is de hoogste tijd dat ik het Land van Woke verlaat. Een langdurig verblijf is niet goed voor de geestelijke gezondheid van een mens. De actualiteit laat mij in deze op een na laatste aflevering geen andere keuze dan nogmaals aandacht te besteden aan de paratroepen van de Social Justice Warriors, de transactivisten. Verder zullen we zien hoe sinds jaar en dag ontwikkelingen in de Verenigde Staten een bron van inspiratie vormen voor – niet zelden kritiekarme of zelfs kritiekloze – Laaglandse activisten, van antiracisme tot 'the Cult of Victimology'.
_'Mensonterend'
Zaterdag 27 november 2021 verslikte ik mij bijna, al nippend van een glaasje jenever tijdens het kijken naar het zesuurjournaal.
Algemeen Dagblad 27 november 2021
Ik hoorde dat de Nederlandse minister Ingrid van Engelshoven namens het demissionaire kabinet haar excuses had aangeboden voor de wetgeving die het tussen 1985 en 2014 transgenders mogelijk had gemaakt om na een transitie de geslachtsaanduiding in hun geboortebewijs te laten veranderen.
Die wetgeving gold in 1985 als zeer progressief, maar in deze woke tijden dient men daar als kabinet met terugwerkende kracht toch zijn excuses voor aan te bieden, alsmede een niet onaanzienlijk geldbedrag. Want de wet uit 1985 was 'mensonterend', zo hoorde ik toen ik uitgehoest was. En dat viel ook af te lezen aan de lijdende uitdrukking op het gezicht van demissionair minister Van Engelshoven. Toen de wetgeving van kracht werd was zij negentien jaar oud, maar je kon zien dat zij zich op haar vijfenvijftigste uit plichtsbesef alsnog medeverantwoordelijk voelde en zich diep kon inleven in het leed van de door deze wet gemaakte slachtoffers. Je zou het lijden van de minister een staaltje van emotionele toe-eigening kunnen noemen.
De wetgever had sterilisatie nooit als voorwaarde mogen stellen om de geslachtsaanduiding in het geboortebewijs te kunnen laten veranderen, zo stelt men nu. Ik kan daar, zelfs als cisgender man, op zich best wel begrip voor opbrengen. Je weet immers nooit of je als man die zich vrouw voelt spijt krijgt van het laten verwijderen van je testosteron producerende teelballen of als vrouw die zich man voelt van je oestrogeen producerende eierstokken. Dat neemt niet weg dat het voor mij als buitenstaander moeilijk is het gevoel 'in een verkeerd lichaam te zijn geboren' te rijmen met de wens om die primaire geslachtskenmerken te behouden.
Dit alles brengt mij tot de voorzichtige conclusie, dat het in het Land van Woke heel gewoon is, dat je als vrouw de mogelijkheid wilt openhouden om een kind te verwekken en als man om een kind te baren. Voorgaande zin zou tot voor kort voor wartaal zijn gehouden, maar voor het eerst in de geschiedenis van de mensheid begrijpen we dat de werkelijkheid niet is zoals zij is, maar zoals wij haar zien. De geleefde werkelijkheid gaat in dit postmoderne tijdsgewricht immers boven de feitelijke werkelijkheid! Iedereen heeft recht op zijn eigen werkelijkheid. Dat de aarde om de zon draait is ook maar een mening, nietwaar?
Het Nieuwsblad, 1 juni 2017
Ik wil nog wel even opmerken, dat er in de jaren 1985-2014 natuurlijk geen sprake was van gedwongen sterilisatie, zoals dat in tal van landen wel is gebeurd en nog altijd gebeurt (google bijvoorbeeld 'oeigoeren' of 'roma' in combinatie met 'sterilisatie' en u begrijpt wat ik bedoel). Sterilisatie was een voorwaarde (en achteraf gezien een onnodige, maar niet onbegrijpelijke voorwaarde) om de M op je geboortebewijs te kunnen veranderen in een V en omgekeerd; de keuze lag bij het individu.
Ik neem aan dat er ook mensen zijn geweest die hun vruchtbaarheid zwaarder hebben laten wegen dan de verandering in hun geboortebewijs. Het lijkt mij niet onredelijk, en dit is absoluut niet ironisch bedoeld, dat zij ook een vergoeding krijgen voor al die jaren dat zij een ongewenste letter op een geboortebewijs hebben moeten accepteren en daar elke keer als ze hun paspoort moesten laten zien mee werden geconfronteerd.
Gelukkig kun je tegenwoordig alles wat jou biologisch tot man maakt (teelballen, penis) of vrouw (eierstokken, baarmoeder, vagina) intact laten en je identificeren met het andere geslacht, maar ook met geen van beide geslachten. Met geen van beide geslachten? Jazeker, gij onwoke! U herinnert zich toch nog wel de openingszin van professor Guy T'Sjoen van de Universiteit Gent in aflevering 19? 'Dames, heren en ook iedereen die zich anders identificeert.'
_Three years of death threats and online abuse
Zoals het in 1985 heel progressief was dat je je geslachtsaanduiding in je geboortebewijs kon laten veranderen, zo is het in de huidige tijd heel progressief dat je zelf mag kiezen of je man of vrouw bent, ongeacht het biologische geslacht waarmee je bent geboren. Ik ben trouwens benieuwd wie voor deze postmoderne keuzemogelijkheid excuses gaat aanbieden en wanneer, en hoe groot de geldelijke compensatie dan zal zijn: 'We zijn door de overheid gedwongen om niet te hoeven kiezen en dat is mensonterend!'
Die vrijheid tot zelfidentificatie brengt echter op haar beurt ook weer problemen met zich mee. Vraag maar aan Kathleen Stock. Ik gun haar een héél grote schadevergoeding, maar laat ik niet op het verhaal vooruitlopen. Ik ben benieuwd wat u ervan vindt.
Kathleen Stock was tot voor kort hoogleraar filosofie aan de Universiteit van Sussex en zij is lesbisch. Deze seksuele voorkeur kon vroeger problemen opleveren, maar die tijd ligt in onze contreien ver achter ons, niet zo ver als de slavernij, maar toch wel best ver. Het is voor het bestuur van de Universiteit van Sussex, voor de collega's van Kathleen Stock en voor de studenten geen enkel probleem dat zij lesbisch is. U voelt een 'maar' aankomen, en terecht.
Tegenwoordig brengt haar seksuele geaardheid heel andere problemen met zich mee. Seksueel voelt Kathleen Stock zich, het zal u niet verbazen, aangetrokken tot (sommige) vrouwen met een vagina, maar dat voelt zij zich tot geen enkele, maar dan ook werkelijk géén enkele man met een penis. Ziet u de woke bui al hangen?
Kathleen Stock beging drie jaar geleden een doodszonde. Zij maakte er namelijk geen geheim van dat zij mannen (met penissen) die zichzelf identificeerden als lesbienne niet als lesbiennes kon zien. Er ging een golf van afschuw door de gelederen der woke activisten. De angstige collega's van Kathleen Stock hadden klaarblijkelijk alle begrip voor die afschuw, want ze lieten Kathleen Stock vallen als een baksteen. De activisten bestempelden Kathleen Stock als 'transfoob' en dat is net zo erg als 'racistisch' of 'fascistisch'. Zo’n stempel is héél slecht voor je reputatie en Homo sapiens is nu eenmaal erg gevoelig voor wat anderen over hem of haar of hun denken. Het vergt moed om je niets aan te trekken van wat mensen over je zeggen.
Diversiteit op de woke universiteit is mooi, maar het wil natuurlijk niet zeggen, althans volgens de activisten, dat je een lesbische vrouw kunt handhaven die lesbische mannen met een penis niet als lesbiennes wil accepteren. Zo'n afwijzing wordt gezien als een uiting van haat. Het doet lesbiennes met een penis en hun activistische bondgenoten namelijk heel erg pijn. Maar het biedt de Twitter-mob volop gelegenheid tot 'virtue signaling'. Soms maken de postmoderne activisten zelfs gebruik van klassiekers als affiches, spandoeken en graffiti. 'Kijk ons eens woke zijn!'
Anti-Kathleen Stock uitingen
Na drie jaar belaagd te zijn door 'slachtoffers' en hun bondgenoten besloot Kathleen Stock ontslag te nemen.
Twitter-bericht 19 november 2021
_Voorspelling
We zouden de transactivisten kunnen zien als de paratroepen van de Social Justice Warriors. Zij voeren achter de vijandelijke linies acties uit die vaak snel tot een resultaat leiden zonder dat het grote publiek het doorheeft. Het wc-bordje met geslachtsaanduiding is van de deur geschroefd voordat u hebt kunnen doortrekken, zullen we maar zeggen.
Ik verwacht dat in de Social Justice War, die in de Lage Landen nog lang niet op zijn hoogtepunt is, het transgenderactivisme de meeste slachtoffers zal maken. Op korte termijn zullen dat de niet-transgenders zijn, zoals Kathleen Stock. Zij zal zeker niet de laatste zijn die wordt belaagd door activisten en in de steek gelaten door management en collega's.
Dat zal bij ons in de Lage Landen niet gebeuren, hoor ik u denken. Maar u hebt het mis. Ook hier is het voor de bestuurders van universiteiten veel aantrekkelijker om de zijde van de activistische studenten te kiezen dan die van de docenten. Ik voorspel u ook dat het wetenschappelijke niveau van universiteiten waar de Social Justice Warriors hun zin krijgen dusdanig zal zakken, dat afgestudeerden moeilijker aan werk zullen komen. Ik heb het dan in de eerste plaats over de menswetenschappen. Werkgevers die op zoek zijn naar mensen met een academisch denkniveau zitten niet te wachten op afgestudeerden die de wereld om zich heen slechts kunnen zien als een strijd tussen onderdrukkers en onderdrukten, daders en slachtoffers.
Op de langere termijn zullen zich talloze slachtoffers melden die als kind in een transitietraject zijn terechtgekomen en die niet begrijpen dat geen enkele volwassene hen tegen zichzelf in bescherming heeft genomen. Zoals ik in aflevering 19 schreef over kinderen die zich twijfelend of afwijzend uitlaten over hun biologische geslacht: 'Het lijkt erop dat de meeste kinderen die aan zo’n traject beginnen, het ook helemaal doorlopen (puberteitsremmers, genderbevestigende hormonen, operaties), terwijl de meeste kinderen die er niet aan beginnen, over het probleem heen groeien.'
Het hoeft niemand te verbazen als zich in de toekomst uit de groep die de transitie heeft doorlopen de nodige spijtoptanten zullen melden. Gaan we tegen die tijd dan zeggen dat deze kinderen nu eenmaal hun eigen keuze hebben gemaakt, terwijl wij in het geval van volwassenen met betrekking tot de Nederlandse transgenderwet van 1985 over 'gedwongen sterilisatie' spreken en dit als 'mensonterend' kwalificeren?
_'VRIJHEID voor de Amerikaanse NEGERS'
Amsterdam 5 april 1968. Demonstratie naar aanleiding van de moord op dr. Martin Luther King (bron: Nationaal Archief)
Het antiracisme-activisme heeft een veel langere geschiedenis dan het transgenderactivisme en is bij het grote publiek in de Lage Landen ook veel bekender. Gebeurtenissen in de Verenigde Staten inspireren activisten in de Lage Landen al sinds de jaren zestig.
Niet lang nadat de hete Tweede Wereldoorlog was beëindigd, begon de Koude Oorlog. In 1949 was de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) opgericht om het 'rode gevaar' te keren. Ondertussen werden babyboomers geboren en dankzij de groeiende welvaart konden meer jongeren studeren dan ooit tevoren. De tv die in steeds meer huiskamers een centrale plaats innam, bood een blik op de wereld en die blik was bij ons vooral gericht op de Verenigde Staten.
We konden de inauguratie zien van de energiek ogende John F. Kennedy, die velen hoopvol stemde over de toekomst. Maar we zagen ook de moord op diezelfde president. We zagen rassenrellen en de moord op de succesvolle, vreedzame strijder tegen het racisme, dr. Martin Luther King. We zagen hoe Amerikaanse troepen een uitzichtloze oorlog voerden en hoe er in de VS gedemonstreerd tegen die oorlog. De Amerikanen waren voor de oudere generatie 'onze bevrijders', maar voor de jongere generatie waren het onderdrukkers; onderdrukkers van het Vietnamese volk en onderdrukkers van de Zwarte bevolking in de VS. Hun strijd, onze strijd, internationale solidariteit!
Met de opkomst van de Black Panther Party (BPP) werd de vermoorde Martin Luther King steeds minder aantrekkelijk als voorbeeld voor de Laaglandse activisten. Iemand als Angela Davis (1944), die nauw verbonden was met de BPP, sprak veel meer tot de verbeelding van de jongere generatie. Zij had midden jaren zestig in Europa gestudeerd en was toen ze op de Harvard University studeerde een leerling van Herbert Marcuse. Marcuse, de neomarxistische knuffelopa, was zowel bij studenten in de VS als in West-Europa immens populair. Ook nu duikt zijn naam in kringen van woke activisten zo nu en dan nog op. Voor degenen die nooit iets van Marcuse gelezen hebben een kort citaat uit het opstel 'Etiek en revolutie' dat in 1968 in het Nederlands werd vertaald. Het verscheen in de serie Permanente kritiek, die werd uitgegeven door De Bezige Bij, Meulenhoff Nederland en Polak & Van Gennep, een initiatief van de in die tijd legendarische uitgever Rob van Gennep.
'Tot besluit: de verhouding van middel en doel is het etisch probleem van de revolutie. In zekere zin rechtvaardigt het doel de middelen, namelijk dan wanneer deze duidelijk de menselijke vooruitgang dienen. (…) Maar het brengen van offers impliceert dan ook geweld – een geweldloze maatschappij blijft de mogelijkheid van een historische fase die eerst nog veroverd moet worden.'
Herbert Marcuse en Angela Davis, beiden inspireren activisten van nu nog altijd
_Brothers and sisters
Op 7 augustus 1970 voerde Jonathan Jackson (1953) een gijzelingsactie uit in het Marin County Courthouse in San Rafael, California. Angela Davis werd ervan van verdacht twee dagen eerder het geweer voor Jonathan Jackson gekocht te hebben, waarvan de loop later was afgezaagd en met tape aan de nek van rechter Harold J. Haley vastgemaakt. Er werd onder andere de vrijlating geëist van George Jackson, broer van Jonathan en geliefde van Angela Davis. Er vielen vier doden, onder wie de rechter en de zeventienjarige Jonathan. Davis dook onder en werd twee maanden later gearresteerd. Wereldwijd werd gedemonstreerd voor haar vrijlating.
St. Louis Post-Dispatch, 8 augustus 1970
Amsterdam 30 januari 1971. Dolle Mina’s vieren eenjarig bestaan bij het standbeeld van Wilhelmina Drucker (bron: Nationaal Archief)
George Jackson (1944) was in zijn jeugd meerdere malen met justitie in aanraking gekomen in verband met mishandeling en inbraak. In 1961 werd hij schuldig bevonden aan een gewapende overval op een tankstation en veroordeeld tot een gevangenisstraf van minstens een jaar tot maximaal levenslang. Afhankelijk van zijn gedrag kon hij in aanmerking komen voor vervroegde invrijheidsstelling. In de gevangenis werd hij medeoprichter van de Marxist-Leninist Black Guerrilla Family.
Van 1964 tot 1970 schreef hij in de gevangenis brieven. De laatste brief schreef hij twee dagen na de dood van zijn broer Jonathan. Zijn advocaat en andere geliefde Fay Stender (1932-1980) zorgde ervoor dat ze konden worden uitgegeven. Het boek kreeg de titel Soledad Brother: The Prison Letters of George Jackson. George droeg het boek op aan Jonathan met de woorden:
'TO THE MAN-CHILD
Tall, evil, graceful, brighteyed, black man-child – Jonathan Peter Jackson – who died on August 7th, 1970, courage in one hand, assault rifle in the other; my brother, comrade, friend – the true revolutionary, the black communist guerrilla in the highest state of development, he died on the trigger, scourge of the unrighteous, soldier of the people; to this terrible man-child and his wonderful mother Georgia Bea, to Angela Y. Davis, my tender experience, I dedicate this collection of letters; to the destruction of their enemies I dedicate my life.'
Tall, evil, graceful, brighteyed, black man-child – Jonathan Peter Jackson – who died on August 7th, 1970, courage in one hand, assault rifle in the other; my brother, comrade, friend – the true revolutionary, the black communist guerrilla in the highest state of development, he died on the trigger, scourge of the unrighteous, soldier of the people; to this terrible man-child and his wonderful mother Georgia Bea, to Angela Y. Davis, my tender experience, I dedicate this collection of letters; to the destruction of their enemies I dedicate my life.'
Fay Stender regelde dat met de opbrengst van het boek een fonds werd gevormd voor de verdediging van Jackson. Hij drong er meerdere malen bij haar op aan om wapens de gevangenis binnen te smokkelen, maar zij weigerde dat.
Op 23 augustus 1971 zou Jackson terecht moeten staan op verdenking van moord op een gevangenbewaarder in de Soledad gevangenis. Hij was ondertussen overgeplaatst naar de San Quentin State Prison. Op 21 augustus had hij een ontmoeting met zijn advocaat Stephen Bingham. Toen Jackson terug werd gebracht naar zijn cel haalde hij een pistool tevoorschijn en bedreigde de bewaker. Hij dwong hem een aantal cellen te openen. De ontsnappingspoging mislukte en Jackson stierf op de luchtplaats.
Bangor Daily News, 23 augustus 1971
Advocaat Stephen Bingham vluchtte naar Canada. In 1984 meldde hij zich bij de Amerikaanse autoriteiten. Hij werd berecht, maar vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs.
Fay Stender werd in 1979 in haar huis onder bedreiging van een vuurwapen gedwongen een briefje te schrijven met de volgende tekst: 'I, Fay Stender, admit I betrayed George Jackson and the prison movement when they needed me most.' Daarna werd er zes keer op haar geschoten. Ze overleefde de aanslag, maar raakte verlamd. De dader was Edward Glenn Brooks, die niet lang daarvoor vrij was gekomen uit de gevangenis. Brooks was lid van de Black Guerrilla Family. Op 19 mei 1980 pleegde Fay Stender zelfmoord, nadat ze tegen Brooks had getuigd.
Krantenknipsels uit 1970 en 1979
_Slachtofferschap als identiteit
John McWhorter (1965) publiceerde in 2000 het boek Losing the Race: Self-Sabotage in Black America en in 2021 Woke Racism: How a New Religion Has Betrayed Black America. Ik vermoed dat deze boeken door de Social Justice Warriors in onze contreien niet of nauwelijks zijn gelezen. Ik hoop dat u, beste lezer, het wel doet. Mijn voorkeur gaat uit naar Losing the Race.
John McWhorter, 20 maart 2001. Wie geen tijd heeft om 'Losing the Race' te lezen, kan ik aanraden deze video te bekijken: https://youtu.be/_pCePlFT1KI
In de inleiding van Losing the Race schrijft McWhorter: 'This book is written in the belief that the idea that white racism is the main obstacle to black success and achievement is now all but obsolete.'
Dat de Zwarte bevolking in 2000, zesendertig jaar na de invoering van de Civil Rights Act, op een aantal terreinen nog altijd achterloopt bij de witte bevolking heeft volgens McWhorter niet meer in hoofdzaak met racisme te maken, zoals nog vaak wordt beweerd. De belangrijkste obstakels zijn volgens hem: de Cult of Victimology, de Cult of Separatism en de Cult of Anti-intellectualism. De laatste twee ziet McWhorter als uitvloeisels van de eerste. 'Victimology has become part of the very essence of modern black identity.'
Dat de Zwarte bevolking in 2000, zesendertig jaar na de invoering van de Civil Rights Act, op een aantal terreinen nog altijd achterloopt bij de witte bevolking heeft volgens McWhorter niet meer in hoofdzaak met racisme te maken, zoals nog vaak wordt beweerd. De belangrijkste obstakels zijn volgens hem: de Cult of Victimology, de Cult of Separatism en de Cult of Anti-intellectualism. De laatste twee ziet McWhorter als uitvloeisels van de eerste. 'Victimology has become part of the very essence of modern black identity.'
Victimologie, het jezelf zien als slachtoffer en daar rechten aan menen te kunnen ontlenen, is de laatste jaren een belangrijk kenmerk geworden van diverse onderdelen van de woke-beweging in de Lage Landen. De meest uiteenlopende groepen, groepjes en individuen verklaren zichzelf tot slachtoffer en dat gaat gepaard met een kakafonie van eisen: 'Decolonise the University!' 'Wij eisen genderneutrale toiletten!' 'Kick Out Zwarte Piet!' 'Je mag dat woord niet gebruiken, want dan voel ik mij niet veilig!' 'Ik wens aangesproken te worden met 'hun'!'
McWhorter in Losing the Race:
'Much more often in modern black American life, victimhood is simply called attention to where it barely exists if at all. Most importantly, all too often this is done not with a view toward forging solutions, but to foster and nurture an unfocused brand of resentment and sense of alienation from the mainstream. This is Victimology.'
'Victimology blinds the sufferer to any perspective outside of the Victimologist box.'
'One thing that makes Victimology so easy to pass on is that the insecurity inherent in adolescence makes black teenagers particularly susceptible to a way of thinking that grants such easy absolution. Victimology feels good.'
'Much more often in modern black American life, victimhood is simply called attention to where it barely exists if at all. Most importantly, all too often this is done not with a view toward forging solutions, but to foster and nurture an unfocused brand of resentment and sense of alienation from the mainstream. This is Victimology.'
'Victimology blinds the sufferer to any perspective outside of the Victimologist box.'
'One thing that makes Victimology so easy to pass on is that the insecurity inherent in adolescence makes black teenagers particularly susceptible to a way of thinking that grants such easy absolution. Victimology feels good.'
_Klinkt als …
John McWhorter is taalkundige en begint het voorwoord van Losing The Race met een voorbeeld van vermeend racisme dat alles met taal te maken heeft.
Op vrijdag 15 januari 1999 spreken de Zwarte burgemeester van Washington en de witte ombudsman in een budgetoverleg met twee medewerkers over de financiële situatie. Voor een beter begrip van het door victimologisch denken veroorzaakte misverstand zal ik de gebeurtenis eerst verplaatsen naar de Lage Landen.
De ombudsman zegt tijdens het overleg: 'Ik zal gierig moeten zijn met dit potje, omdat er niet veel geld in zit.' Een van de twee medewerkers, een lesbische vrouw, niet groot van stuk, verlaat woedend de kamer en klaagt bij een superieur dat er een homofobisch woord is gebruikt, 'potje', en dat zij zich persoonlijk aangesproken en onveilig voelt. Voor deze klagende medewerkster kunnen we ook een transvrouw met een penis invullen. In dat geval klaagt de medewerkster over een persoonlijk bedoelde, transfobische uitlating die een onveilig gevoel geeft.
Maar wat werd er nu werkelijk gezegd? 'I have to be niggardly with this fund because it's not going to be a lot of money.' De ombudsman zegt dat hij gierig moet zijn en gebruikt daarvoor het woord 'niggardly'. De Zwarte medewerker kent het woord klaarblijkelijk niet en gaat ervan uit dat de ombudsman het verboden woord 'nigger' heeft gebruikt. De medewerker verlaat woedend de kamer en klaagt bij een superieur. Er ontstaat een rel die de media haalt. De ombudsman biedt zijn ontslag aan dat haastig door de burgemeester wordt geaccepteerd. Een maand later moet de burgemeester daar opdaarvan terugkomen.
De eerste alinea’s van een artikel uit de Washington Post, 4 februari 1999
Niet veel later zorgde het woord 'niggardly' opnieuw voor commotie, nu op de Universiteit van Wisconsin. Tijdens een college over de Canterbury Tales gebruikte een professor dat woord. Na afloop werd hij benaderd door een Zwarte student, die erover klaagde dat hij dit woord had gebruikt. De professor legde uit wat het woord betekende. Het leek de professor een goed idee om dit woord in het volgende college aan iedereen uit te leggen wat het woord betekende en dat het helemaal niets met het N-woord te maken had. Na zijn uitleg werden de studenten in de gelegenheid gesteld om vragen te stellen. 'This time the black student bolted from the class crying because the teacher had repeated the word, and reported him to the faculty senate.'
_The right not to be offended
In dezelfde tijd dat McWhorter diverse aspecten van de Zwarte gemeenschap analyseerde, hielden Alan Charles Kors (1943) en Harvey A. Silverglate (1942) zich intensief bezig met de academische wereld. In 1998 publiceerden zij het boek The Shadow University: The Betrayal of Liberty On America's Campuses.
'Most students respect disagreement and difference, and they do not bring charges of harassment against those whose opinions or expressions "offend" them. The universities themselves, however, encourage such charges to be brought. At almost every college and university, students deemed members of "historically oppressed groups" – above all, women, blacks, gays, and Hispanics – are informed during orientations that their campuses are teeming with illegal or intolerable violations of their "right" not to be offended. (…) At almost every college and university, students are presented with lists of a vast array of places to which they should submit charges of such verbal "harassment", and they are promised "victim support", "confidentiality", and sympathetic understanding when they file such complaints.
What an astonishing expectation (and power) to give to students: the belief that, if they belong to a protected category, they have the right to four years of never being offended.'
What an astonishing expectation (and power) to give to students: the belief that, if they belong to a protected category, they have the right to four years of never being offended.'
_Bij ons in de Lage Landen
Ruim twintig jaar later kunnen we ook in de Lage Landen bij het management van universiteiten de neiging waarnemen om 'slachtoffers' steun en bescherming aan te bieden tegen uitlatingen van docenten. Of de docent voortaan maar wil afzien van het gebruik van bepaalde woorden, en van discussie, en van het vertonen van video's waardoor sommige studenten zich wellicht 'onveilig' zouden kunnen gaan voelen. Ik weet dat het gebeurt, maar niet op welke schaal. Ik heb voor u een poging gewaagd om daarachter te komen.
Juli 2021 stelde ik in een mailwisseling met de rector van een Vlaamse universiteit voor om samen met die universiteit over dit onderwerp een debat te organiseren, en voorafgaande daaraan hierover een enquête te houden onder de docenten 'met (o.a.) de vraag of zij terughoudender zijn geworden in wat zij zeggen of laten zien'. De rector reageerde met: 'Het staat u uiteraard vrij om zo'n debat te organiseren. Dat kan desgevallend in de gebouwen van de (…). De voorwaarden voor lokalenverhuur aan derden vindt u op deze pagina: (…) Wij organiseren/faciliteren in principe geen enquêtes voor derden – op het enquêteverzoek kunnen we dus niet ingaan.' De verwachting dat ik bij andere universiteiten meer enthousiasme zou ontmoeten, was te gering om nog een poging te wagen.
_Students are fragile
In welk opzicht verschilt de huidige generatie studenten van voorgaande generaties? Ik heb daar geen onderzoek naar gedaan, maar Jonathan Haidt (1963) en Greg Lukianoff (1974) gelukkig wel, in de VS. Haidt is sociaal psycholoog. Lukianoff is voorzitter van FIRE, de Foundation for Individual Rights in Education. FIRE werd in 1999 opgericht door de hierboven geciteerde Alan Kors en Harvey Silverglate.
Lukianoff and Haidt publiceerden in 2018 het boek The Coddling of the American Mind: How Good Intentions and Bad Ideas are Setting up a Generation for Failure. Een van de citaten op het omslag brengt het probleem waar Lukianoff en Haidt over schrijven fraai onder woorden: 'The authors do a great job of showing how "safetyism" is cramping young minds. Students are treated like candles, which can be instinguished by a puff of wind.'
Lukianoff en Haidt hadden los van elkaar geconstateerd, dat er rond 2013 iets wezenlijks begon te veranderen op de Amerikaanse universiteiten. Tot die tijd waren het de bestuurders die het vrije woord inperkten en waren het de studenten die voor het vrije woord pleitten, maar:
'In the fall of 2013, Greg began hearing about students asking for "triggering" material to be removed from courses. (…) Greg also noticed an intensified push from students for school administrators to disinvite speakers whose ideas the students found offensive. (…) The rationale for speech codes and speaker disinvitations was becoming medicalized: Students claimed that certain kinds of speech – and even the content of some books and courses – interfered with their ability to function. They wanted protection from material that they believed could jeopardize their mental health by "triggering" them, or making them "feel unsafe."'
'What is new today is the premise that students are fragile. Even those who are not fragile themselves often believe that others are in danger and therefore need protection.'
'At the time, it seemed to both of us that a new moral matrix was forming in some pockets of universities and was destined to grow. (Social media, of course, is perfectly designed to help "consensual hallucinations" spread within connected communities at warp speed – on campus and off, on the left and on the right.)'
'At some schools, a culture of defensive self-censorship seemed to be emerging, partly in response to students who were quick to "call out" or shame others for small things that they deemed to be insensitive – either to the student doing the calling out or to members of a group that the student was standing up for. We called this pattern vindictive protectiveness and argued that such behavior made it more difficult for all students to have open discussions in which they could practice the essential skills of critical thinking and civil disagreement.'
_'Society is changing not out of consensus, but out of fear'
Er is natuurlijk helemaal niets op tegen als studenten zich kritisch opstellen tegenover wat de docenten hun leren. Maar wat we al langer op het Noord-Amerikaanse continent zien, en in toenemende mate ook op het Europese continent, is dat het management van universiteiten toegeeft aan eisen die niets te maken hebben met kritisch leren denken, laat staan met Diversity of Opinion, diversiteit van standpunten.
Het management geeft studenten in toenemende mate de macht om te bepalen dat alleen wat zij wensen te horen, te horen zal zijn. Docenten hebben twee mogelijkheden. Of ze zullen zich moeten aanpassen aan de eisen van studenten, die zich daarbij gesteund weten door het management. Of ze zullen, net als Kathleen Stock, ontslag moeten nemen.
Waarom het management toegeeft aan de eisen? Ik sluit niet uit, dat er ordinaire angst aan ten grondslag ligt. Angst voor onrust op de universiteit. Angst voor de reputatie van de universiteit. Angst voor teruglopende studentenaantallen. Angst voor teruglopende financiering. Maar ik weet bijna zeker, dat het management vergoelijkend zal zeggen dat ze, net als de studenten, héél erg voor Diversity, Equity & Inclusion zijn. En dat kunnen ze bewijzen. Kijk maar naar alle DEI-officers en -managers die ze de laatste jaren hebben aangesteld!
Universiteit van Amsterdam, najaar 2021
Er is de laatste jaren veel veranderd en er zal nog veel meer zal veranderen. In de universitaire wereld, en dan met name bij de menswetenschappen, zal Diversity of Opinion steeds verder teruggedrongen worden door de Social Justice Warriors.
John McWhorter schreef in zijn boek Woke Racism: 'Society is changing out of fear.' Ik zou daaraan willen toevoegen: Society is changing for lack of courage.
Ben ik wel woke genoeg?
Ik trek mij nu even terug om eens rustig op een rijtje te zetten wat ik allemaal tijdens mijn hallucinante ontdekkingstocht door het Land van Woke heb meegemaakt. Dat kunt u binnenkort lezen in de drieëntwintigste en tevens laatste aflevering van de serie 'Ben ik wel woke genoeg?'
Meer van Martin Harlaar