16 juli 2021
Onnodige angst (deel 2)
In het eerste deel van dit artikel verwonderde ik mij over de kledingevolutie onder de Gentse moslims en over het feit dat hun denkwereld almaar meer een preutse richting uitgaat. Hier duid ik hoe mijn huisartsenpraktijk me weer geruststelde.
Opkomen voor vrouwenrechten, abortus, euthanasie … het is in wezen één en dezelfde strijd, het niet aflatende gevecht tegen een reeks aftandse normen die geen betekenis meer hebben, maar enkel een blok aan ons been vormen en niet ophouden met ons te achtervolgen. Op 28 september 2017 had het Jan Palfijn-ziekenhuis Khalid Benhaddou uitgenodigd, de imam van de Al-Fath-moskee. Het lag in de bedoeling dat hij toelichting kwam geven aan een groep dokters over de benadering van ethische kwesties door de moslimgemeenschap.
Natuurlijk is Khalid Benhaddou nog de kwaadste niet. Ik heb alle respect voor het werk dat hij doet. Hij probeert de waarden van de Verlichting te verzoenen met de wijsheid van de Koran. In interviews klinken zijn uitspraken in verband met homoseksualiteit genuanceerd. "De islam staat een andere relatievorm voor, maar zegt wel dat niemand het recht heeft om een medemens te veroordelen. Niet op basis van religie, niet op basis van geaardheid. (…) Wat iemand in bed doet, is tussen hem en God. Ik spreek mij daar niet over uit."
Niettemin, als je hem wijst op het feit dat dankzij de Verlichting elk individu in België over het recht beschikt om zijn of haar seksuele geaardheid te beleven, antwoordt hij: "Maar dankzij de Verlichting mogen mensen daar ook anders over denken. Dus als u mij wil verplichten om homoseksualiteit te aanvaarden, gaat dat ook in tegen de Verlichting; ik mag anders over homoseksualiteit denken dan u. (…) Het gebeurt steeds vaker dat gelovige mensen met thema's zoals homoseksualiteit en de evolutietheorie in de hoek worden gedreven. Dat past in een tendens om religie geen plaats meer te gunnen in onze maatschappij."
Tja, geruststellen doen mij deze uitspraken niet. Vooral niet als ik vandaag de dag hoor hoe die worden doorgetrokken door Ihsane Haouach, regeringscommissaris bij het Instituut voor Gelijkheid van Vrouwen en Mannen*. In een interview in Le Soir zei ze: "De discussie gaat niet over het in vraag stellen van de scheiding van Kerk en Staat, maar over hoe we daarmee omgaan met een veranderende demografie." Gekoppeld aan de houding van Khalid Benhaddou, die religie opnieuw centraal wil stellen in onze samenleving, doet deze stelling mij het ergste vrezen voor de toekomst. Gaan we de klok terugdraaien?
Tot daar mijn bezorgdheid, getriggerd door het nieuws over de nieuwe moskee in Gent. Maar tot voor kort mocht ik mij gelukkig prijzen dat ik kon terugvallen op mijn huisartsenpraktijk, waardoor ik contact behield met mensen in het algemeen en met die uit andere culturen in het bijzonder. Dat gaf me steeds de mogelijkheid om te nuanceren en te relativeren.
Zoals met name de consultatie van Osman die informeerde of ik geen goede Italiaan kende. Toch wel, maar ik kon hem niet garanderen dat alles daar halal was. Maar ach, halal, halal … vroeger hoorde je daar toch allemaal niet zoveel over. Je moet dat niet overdrijven; varkensvlees zal hij niet eten, maar hij gaat niet exact uitpluizen wat er precies op de verpakking staat. Je mag al die regels niet zo strikt nemen. En op restaurant zal hij en zijn vrouw een goed glas kırmızı şarap drinken, een glas rode wijn, want dat had ik hem toch altijd gezegd, dat zoiets uitstekend is voor zijn cholesterol.
Of neem Cengiz. Maar bah neen, het zijn niet allemaal Erdoğan-aanhangers, de Turken. Zij vinden dat ook vreselijk wat hij met het land doet; niet iedereen zal zich achter hem scharen. Het is toch al te gek dat de vrouwen daar nu opeens allemaal hoofddoekjes beginnen te dragen; wedden dat men de huidige president opzij zal schuiven wanneer men hem niet meer nodig heeft, zodat op termijn de waarden van Atatürk zullen zegevieren.
En de 19-jarige Ahmet die mij tijdens een consultatie vroeg waarom ik geen kinderen had. En toen ik het hem vertelde, sloeg hij niet alle kleuren van de regenboog uit, maar zei hij dat hij respect had voor mij omdat ik durfde op te komen voor mezelf.
Of Djemel S., ooit een niet onverdienstelijke Belgisch-Marokkaanse bokser, die weliswaar zei dat homo-zijn mijn keuze was en dat het lezen van de Koran me wel op andere ideeën had kunnen brengen; maar hij klopte mij niet knock-out tegen de grond en liet me gewoon verder gaan met het lichamelijk onderzoek …
Kijk, dat treffen met moslims schiep vertrouwen. Het hield mij overeind. Contact tussen mensen brengt ons namelijk nader tot elkaar. Wat gaat er echter gebeuren in de toekomst, nu ik met pensioen ben en dit soort ontmoetingen moet ontberen? Zal ik evolueren naar een bange, blanke man? Niettegenstaande Robert Long het in 1974 al gezongen had: 'Maar dat is allemaal angst, allemaal angst. De allergrootste schreeuwers zijn dikwijls het bangst.'
*Deze tekst werd geschreven voor Ihsane Haouch ontslag nam.
Lees hier het eerste deel van dit artikel.
Meer van Rudy Van Giel