En deze tendens van vervreemding, van parallelle samenlevingen naast elkaar, uitte zich eveneens in het straatbeeld, waarbij ik me verwonderde over de evolutie in klederdracht. Terwijl de oudere generatie zich altijd traditioneel had gekleed, zag je daarentegen hoe de jeugd er in westerse outfit bijliep …  Althans tot in 2017, op het hoogtepunt van IS – dan was het mij opeens gaan opvallen – waarbij men niet gewoon zomaar een hoofddoekje droeg, maar de volledige Arabische kledij van het 'thuisland' was beginnen te kopiëren. Vrouwen lieten geen stukje meer van hun benen zien, mannen liepen in djellaba. Alle middelen waren goed om zich te onderscheiden … en vooral om zich af te zetten tegen de waarden van het land waarin ze wonen.

Nu we eindelijk verlost zijn van die katholieke moraal, ben ik beducht voor een terugval, een repressie die ditmaal uitgaat van een geheel andere religie.  Moslima's – naar me werd verteld – hebben de vrije keuze of ze een hoofddoek willen dragen ja dan neen. Maar als ze er inderdaad voor opteren om zonder hijab door het leven te gaan, worden ze geconfronteerd met afwijzing en uitsluiting; ze behoren opeens niet meer tot hun gemeenschap. Bulgaarse dames werden bespuwd op straat omdat ze een uitgesneden blouse droegen – niet eens een decolleté – of een rok tot boven hun knie.

Laat ik hier trouwens een merkwaardige anekdote aan toevoegen. Toen mijn Turkse kruidenier met zijn gezin op reis trok naar zijn geboortegrond, wilde hij niet enkel zijn familie in het achterland bezoeken, maar dacht hij eraan hier een strandvakantie in Bodrun aan te breien. Enkele jaren tevoren was ikzelf in die badplaats en merkte ik hoe mondain het eraan toeging. Dus zei ik hem dat zijn vrouw daar dan wel erg ging opvallen. Waarop ik het laconieke antwoord kreeg dat ze ginder aan de Middellandse Zee geen hoofddoek ging dragen …  Dat vind ik nu echt de wereld op zijn kop! De echtgenote ziet er in België meer Turks uit dan in haar land van oorsprong! En de oorzaak daarvan is inderdaad niet dat er enige instantie haar daartoe zou verplichten, maar wel de onzichtbare druk die in de concentratiewijken overal om zich heen grijpt en iedereen in het gareel houdt.

Hoe valt de repressieve houding van moslims tegen lichamelijkheid en seksualiteit te verklaren? Want het is niet altijd zo geweest. Idem dito voor wat de hijab betreft, zoals je onder meer kan merken op foto's en films van Caïro rond de Tweede Wereldoorlog. Maar net als de christenen blijken moslims niet op de hoogte van hun eigen geschiedenis en verleden. Nog niet zo lang geleden waren het juist de Europeanen die de islam een liederlijkheid toeschreven, die in hun ogen verklaarde waarom moslimmannen zo 'verwijfd' waren … Het Westen mag dan al openlijke kritiek geuit hebben op de vermeende ontucht in de toenmalige Oriënt, dat nam niet weg dat het de zinnenprikkelende literatuur van de Arabieren gretig verslond, ondanks het feit dat daarin ook openlijk gesproken werd over homo-erotiek en liwât (homoseksueel verkeer). Marokko bleek nog tot in de vroege jaren zestig een paradijs voor gays uit Amerika en Europa – voor de gays die geld hadden wel te verstaan – in die mate dat zelfs Gerard Reve stapelgek werd van de zich openlijk en blijkbaar zonder enige schaamte prostituerende jongens. Dat valt na te trekken in De minaret van Bagdad uit 2017, geschreven door Michiel Leezenberg, een auteur verbonden aan de Amsterdamse universiteit en gespecialiseerd in de oosterse filosofie. Wat volgens hem onder meer heeft bijgedragen tot een verpreutsing van de Maghreblanden is het puritanisme van de koloniale bezettingsmacht, zoals met name de evangelische stroming van de Britten in Egypte. Het inheemse volk begon aan het eind van de 19e eeuw het gedrag van zijn onderdrukkers na te apen om aan prestige en standing te winnen en het bedacht voor deze evolutie zelfs een benaming: 'islamitisch modernisme' of 'islah' (hervorming). En op die manier werd het Oosten geïnfecteerd met de moraal van het Avondland. (Wordt vervolgd.)