5 januari 2021
Bdsm en de homeopathische verdunning van het concept 'minderheid'
Het onderzoek dat de UA voerde staat in de kranten, dus wat er gezegd wordt is waar: bdsm'ers zitten in de knoop met wat de vanillestokjes van hen denken (vanillestokjes zijn lui die hun seksleven beperken tot de missionarispositie).
Via de vzw MinderhedenMegafoon laat de vereniging Knot Normal (KN) weten dat ze de stigmatisering, de discriminatie en de afwijzingen beu zijn. Vooreerst moet voor hen de pathologisering aan de ketting gelegd worden: bdsm moet uit de DSM (u weet wel, het handboek waarin alle psychische aandoeningen een naam krijgen). Bdsm is immers geen ziekte, enkel een alternatieve manier om elkaar vast te houden. Knot Normal eist voor haar programma een meer zichtbare plaats op in de publieke ruimte. Omdat het om een seksuele aard gaat, willen haar woordvoerders dat het gangbare acroniem voortaan LGBTQIABDSM+ wordt. Een aantal zegswijzen worden als kwetsend ervaren, zoals 'bindingsangst' en 'in de touwen hangen'. Die negatieve termen worden best gecanceld. Andere uitdrukkingen mogen volgens de bdsm'ers dan weer vaker gebruikt worden op radio en tv, bijvoorbeeld: 'wie liefheeft spaart de roede niet ...' Een wat oudere gecoöpteerde senator heeft voor al die verzuchtingen al zijn volledige politieke steun toegezegd en suggereerde zelfs spanking voor hardleerse overtreders.
Uit eigen vervolgonderzoek blijkt dat blanke 50-plussers oververtegenwoordigd zijn in de bdsm-gemeenschap en daar ligt het kalf gebonden voor samenwerking met andere minderheidsorganisaties, want de oudere witman staat per definitie aan de kant van de verdrukkers. Dat is evenwel een redenering waar volgens KN geen touw aan vast te knopen valt. De vereniging telt overigens behoorlijk wat leden uit de LGBTQIA+-gemeenschap, waaronder een aantal vrouwen van kleur, wat maakt dat de bdsm-gemeenschap een plaats helemaal bovenaan de intersectionele rangorde van onderdrukking verdient.
Even ernstig nu: een psycholoog zal bdsm pas als een pathologie beschouwen als de praktijk normaal functioneren bemoeilijkt. Dat is uiteraard de bedoeling, maar we hebben het hier over het gewone, dagelijkse leven. Een seminaal onderzoek uit 1995 (Freund, K. et al) maakte wel duidelijk dat er een essentieel verschil bestaat tussen speelse bdsm en hardcore, al zitten er allicht 50 tinten grijs tussen de uitersten. In de berichtgeving in de kranten lijken deze noodzakelijke nuances niet te hebben meegespeeld. Minder duidelijk is ook of men rare buren wantrouwde, dan wel buren die daar zeer expliciet over waren. Wat niet weet, niet deert, toch? En vanillestokjes die niet over hun eentonige exploten kunnen zwijgen, zijn misschien evenmin welkom als babysit. Naast ander onderzoek valt het werk van de UA veeleer mager uit, maar de minderhedeninsteek is toch vrij nieuw. Of dat volstaat om het werk genaaid of gebonden uit te geven, valt te betwijfelen.
Achter gesloten deuren kiezen 'instemmende volwassenen' uiteraard zelf wat ze boeiend vinden en de verzuchtingen van minderheden zijn doorgaans terecht. Toch is het vooral omwille van dat laatste misschien nuttig even stil te staan bij de volgende vragen: wanneer is het zinnig om van discriminatie en stigmatisering te spreken? Is de eindeloze opsplitsing in minderheden wel goed voor iets, behalve voor doorgeschoten identiteitsdenken? Wanneer is een minderheid belangrijk genoeg om in de krant te komen? Of is het beter deze en andere termen verder uit te hollen tot ze alleen nog maar klinken, maar verder inhoudsloos worden?
Meer van Nick De Clippel