5 januari 2021
IJdelheid en de vrijzinnige duivel
Er zijn (te) veel mensen die vinden dat ik ijdel ben. Zelfs mensen in mijn directe omgeving verwijten me dat. Ze hebben het dan niet over een religieuze zonde – zelfs de ergste en dus de favoriete hoofdzonde van de christelijke duivel – die eerder betrekking heeft op hoogmoed. De meeste mensen rondom me zijn meestal niet echt gelovig en hebben het dus niet over die overmatige en onredelijke ambitie. Ze hebben het veeleer over de aandacht die ik besteed aan mijn uiterlijk. Die zou overdreven zijn, maar ik ben er dan weer van overtuigd dat ze het fout hebben en helemaal verkeerd zien.
Ik vrees immers dat ze zich vergissen en vergeten dat ik hygiëne belangrijk vind. Meer nog, ik ben er zeker van dat ik mentaal, verstandelijk en dus ook lichamelijk beter ben wanneer ik mezelf 'onderhoud'. 'Mens sana in corpore sano' heet dat dan, of toch niet?
Voor ik die morgen de douchecabine opzoek, kijk ik nog eens vluchtig naar mezelf in de badkamerspiegel. De enige spiegel hier in huis trouwens, dus klopt die belachelijke theorie niet dat ik vaak voor een spiegel zou staan! Ik merk dat ik me dringend moet scheren en een kapper nodig heb. Maar wacht: alle kapsalons zijn dicht door heel dat coronagedoe!
Daarom besluit ik een tondeuse te nemen en er zelf maar iets van te maken. Mensen die me kennen, weten trouwens dat ik haar haat, ik heb daarom vier – ja, vier! – haartrimmers. Elk apparaat voor iets anders: eentje voor mijn gezicht, eentje voor onder mijn oksels, één voor mijn borstharen en juist, de vierde voor ... euhm ... het schaamhaar. Ik overdrijf voor sommigen misschien, maar ik voel me beter als dat weg is.
En dan gebeurt het, vergeet de 'mens sana in corpore sano' niet, want ik ga meteen bewijzen dat dat niet juist is! In mijn rechterhand neem ik de tondeuse stevig vast en druk dan met mijn linkerwijsvinger op het knopje waardoor het apparaat een zacht, zoemend geluid maakt en ik weet dat ik eraan kan beginnen. Ik zet het toestel aan de linkerhelft van mijn hoofd en krijg het gevoel dat de metalen scheermesjes vlotter door het lange haar schuiven dan anders. Het maakt me eerst enigszins blij, tot ...
... ik zie dat ik vergeten ben om een opzetstuk – zo'n kleine kam waarmee je de haarlengte regelt die je wil – op de tondeuse te schuiven! Resultaat: een zo goed als kale plek aan mijn hoofd en een humeur dat beneden alle peil is. Meer nog, ik kijk al dagen niet meer naar mezelf. Bovendien wil ik ook niet dat anderen me zien en haat ik mezelf en deze wereld, hoewel ik besef dat er ergere dingen zijn natuurlijk. Maar je begrijpt me wel, geen mens sana dus! Nee, ik ben door dit voorval al een hele tijd eerder een boze, vrijzinnige duivel of zo. En u?
Meer van Adil Fraihi