24 juli 2020
De paarden van Allah stinken
Deze blog schreef en publiceerde ik eigenlijk vorig jaar al op mijn persoonlijke blog op WordPress. Ik herinner me dat ik toen slechte reacties kreeg van enkele mensen die het niet echt lazen, maar louter afgingen op de titel. Nochtans staat ook daarin niets verkeerd. Als 'ex-ruiter' ging ik vroeger immers regelmatig paardrijden enne ... euhm ... paarden stinken écht, geloof me! In geen geval wil ik dus moslims – of hun god, Allah – beledigen. Maar het islamitisch offerfeest staat voor de deur en dat doet me hieraan denken ...
Soms vergelijk ik mezelf met een hoopje vuilnis. Dat beeld gebruik ik zelfs vaak als ik mensen wil aanraden me met rust te laten, niet uit te dagen en niet te ergeren of jennen. Toch blijven sommigen het doen. Een gewaarschuwd man zou er nochtans twee waard zijn! Meerdere debielen eigenlijk ...
In wat een ver verleden lijkt, zag ik ooit eens schapen op een groot vuilnisbelt. Een hele tijd geleden vloog ik immers enkele keren vanuit onze nationale luchthaven in Zaventem naar die van Marokko, op enkele kilometers van de miljoenenstad Casablanca. Daar zouden officieel iets meer dan 3 350 000 mensen wonen. Zoals vele anderen denk ik echter dat dit getal in werkelijkheid véél hoger ligt. Het heeft te maken met de talrijke, drukke sloppenwijken waarin vergeten mensen wonen. Die tellen niet mee omdat ze nu eenmaal niet administratief 'geregistreerd' zijn. Ze bestaan dus niet echt. Noch bij hun geboorte en ook niet wanneer ze onder de grond worden gestopt wanneer ze overlijden. Een witgekalkte gedenksteen is al wat je dan nog kunt terugvinden in de enorm grote begraafplaatsen die vaak niet beter zijn dan de sloppenwijken waarin ze dagelijks moesten overleven. Mensen worden stenen. De essentie blijft dezelfde ...
Enkele dagen voor het islamitisch offerfeest van 2003 landde ik in de grote, moderne en door airco verkoelde luchthaven Mohammed V, net iets buiten de commerciële hoofdstad van Marokko. Ik beloofde mezelf nooit meer naar Marokko te reizen nadat een kruier m'n bagage van de aankomsthal naar het station bracht in de kelderverdieping van het gebouw. Hij was immers duidelijk niet tevreden met de fooi die hij van me kreeg en slingerde me (volledig onterecht én heel luid zodat iedereen op het perron het kon horen) enkele verwijten naar het hoofd. De trein naar de administratieve hoofdplaats Rabat – waar ik me in een Amerikaanse instelling wou laten onderdompelen in een taalbad – stond er al en zag eruit als die waarmee ik vroeger dagelijks naar school ging in een heel andere stad, ver van hier, namelijk Mechelen. Achteraf hoorde ik dat de afdankertjes van onze Belgische spoorwegmaatschappij wel eens werden overgekocht door de Marokkaanse ...
Een paar minuten na het vertrek van de trein, reden we voorbij een sloppenwijk. Er leek geen einde te komen aan het zicht op miserabele barakken overdekt met golfplaten tussen de kleine heuvels met huisvuil, plastic en etensresten. Het viel me meteen op dat vele schapen op het vuil zochten naar voedsel en leken te grazen. In werkelijkheid aten ze dus dingen op die mensen hadden weggegooid omdat ze niet (meer) eetbaar waren. De gedachte dat diezelfde dieren enkele dagen later ritueel zouden worden geslacht en opgegeten op bevel van een imaginair opperwezen, flitste even door mijn hoofd en maakte me zelfs wat misselijk. Mensen eten dus dieren die op hun beurt vuilnis eten om uiteindelijk een witgekalkte steen te worden. De essentie van ons bestaan moet dus niets zijn …
Enkele jaren later verschijnt er dan weer een film die me hieraan doet terugdenken. Les chevaux de Dieu (de paarden van god, een film van regisseur Nabil Ayouch), zie ik in 2012 voor de eerste keer. Daarna kijk ik er nog een paar keer naar. Het is immers echt een boeiende film en gaat over een jongen die opgroeit in een sloppenwijk in Casablanca. Het verhaal is gebaseerd op het leven van een paar jeugdvrienden die de terroristische aanslagen in Casablanca in mei 2003 pleegden. Daarbij werd ook een joodse begraafplaats aangevallen. Een plek waar mensen liggen die al ... euhm ... dood zijn? Een film dus over enkele debielen ...
Zowel oude Arabische als Nederlandse en Vlaams(ch)e gezegden en spreuken interesseren me. Zo bestaat er eentje over het vuil dat ik zag en dus ook zelf beweer te zijn: laat het gerust, laat het liggen en kom er niet aan! Meer nog, hou er afstand van, want hoe dichter je erbij komt en zelfs aanraakt, hoe meer het zal stinken! Laat me met andere woorden maar gerust en stoor me niet met dingen die ik de moeite niet waard vind. Ik begin dan immers te stinken! Ook wanneer ik net een (taal)bad nam, want ik besef best dat ik 'niets' ben. En u?
Meer van Adil Fraihi