26 juni 2020
Mensen als kaas en omgekeerd
De tortelloni met spinazie- en ricottavulling heb ik deze middag zelf klaargemaakt. Dat klinkt niet alleen goed, maar het ziet er bovendien smakelijk uit wanneer ik het overgiet met een heerlijke mascarponesaus. Het wordt deze keer met andere woorden een zelfbereide Italiaanse pastamaaltijd met veel kaas, die gevolgd zal worden door een stukje Franse brie (of is het dan toch camembert?) en een nog groter stuk Belgische geitenkaas als dessert. Een heel bescheiden kaasplankje dus. Toch ben ik trots op mezelf, want met mijn beperkingen – rotbenen die niet doen wat ze moeten doen en een rechterhand dat steeds vaker tegenwerkt en verstijft – is het immers niet altijd makkelijk om zelf voor mijn eten te zorgen.
Op de achtergrond hoor ik de televisie die ik eigenlijk te luid heb gezet. Zo kan ik, vanop een afstand en zonder te kijken, het middagjournaal toch volgen. Op het moment dat ik uiteindelijk aan mijn middagmaal kan beginnen en met een vork de tortelloni doorprik om vervolgens in mijn geopende mond te stoppen, hoor ik een populaire nieuwslezeres iets zeggen waardoor ik hard moet vloeken en mijn vork krachtig op mijn bord gooi. Ik schrik heel even van mijn eigen reactie, om dan de scheldpartij snel te hervatten.
Misschien toch even verduidelijken waarom ik dan zo hevig reageer: ik hoor de nieuwslezeres zeggen dat mensen met een beperking 'een paar jaar' moeten wachten op een zorgbudget. Ze heeft het over een persoonsvolgend budget dat wordt toegekend door het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH). 'Een paar jaar?', roep ik niet alleen verontwaardigd, maar zelfs gedegouteerd. Ik wacht al vijf jaar!
De ongekende solidariteit, saamhorigheid en 'menselijkheid' die we tijdens de coronacrisis konden zien en ervaren, wordt brutaal vermoord wanneer ik een minister hoor zeggen dat hij met een veel te kleine som die wachtlijsten gaat aanpakken. Het heeft geen zin te beginnen over cijfers, getallen en aantallen. Wat iedereen kan vaststellen en bevestigen, is dat het ruimschoots onvoldoende is. Mijn hart bloedt, een wervelend vacuüm slorpt mijn verstand op en mijn ledematen verstijven. De tortelloni waarvan ik van plan was te genieten, smaakt niet zo goed meer. Meer nog, het lijkt dan wel verbrand rubber dat met benzine werd overgoten. Toch eet ik het allemaal zeer traag op, terwijl ik gevoelloos naar de muur staar. De televisie, het middagjournaal en de bekende nieuwslezeres hoor ik niet echt meer. Hun geluid maakt plaats voor een oorverdovend geruis dat de hele dag mijn gedachten zal storen.
De verstoorde denkwereld voert me naar een autogarage waar ik ooit met een viend was. Mijn wagen had toen een onderhoudsbeurt nodig en ik besloot iemand mee te nemen. Ik had immers helemaal geen zin om er op m'n eentje te wachten. De vriend moest regelmatig even weg om te gaan plassen. Nadat hij enkele keren op relatief korte tijd hetzelfde ging doen, excuseerde hij zich door me te zeggen dat hij last heeft van nierstenen. Hij vertelde me dat dit bij hem zou komen omdat hij te veel kaas eet. Dat ik het zelf ook wel vaak eet, vertelde ik hem niet.
Kaas is dus zoals mensen, zowel goed als pijnlijk slecht. Het zuivelproduct dat ik enorm graag en dikwijls eet, is immers niet alleen lekker. Het zou dus ook voor pijnlijke nierstenen kunnen zorgen als je het te veel eet en dat wist ik niet. Mensen hebben dan weer laten zien dat ze bijzonder behulpzaam en solidair kunnen zijn. Geef je hen te veel geld en macht, dan worden ze echter pijnlijk egoïstisch, dat weet ik nu. De mens is dus een raar wezen dat niet wil dat iemand anders ook een goed en kwaliteitsvol leven leidt. Dat vindt mijn verstoorde geest toch. En u?
Meer van Adil Fraihi