13 mei 2020
In staat van alarm (4)
Grijs. Zo grijs als een muis. Al wekenlang is het hier overwegend muizenweer. Spanje onwaardig. En ik zit hier opgesloten, in m'n gouden kooi. 'Lockdown in Spain', nog steeds.
Zou een titel kunnen zijn van een nieuwe Netflix-original. XXL-bingewatching serie. Lockdown. Nog in volle force, zonder farce.
Enkel supermarkt, apotheek en ziekenhuis zijn 'essentiële verplaatsingen'. Ik krijg het ervan, die definiëring. Alsof er niets anders in een mensenleven het begrip 'essentieel' kan verdragen. Ondertussen al bijna anderhalve maand, ongewild, hokbewoner.
Zelfmedelijden, vraag je je wellicht af? Misschien wel een beetje.
Er is niet veel anders te voelen, toch? Geen vreugd, noch plezier. Geen vermoeidheid na een zware wandeling. Geen opluchting na een intens spannend avontuur. Geen droefheid, noch verdriet.
Ja, tenzij voor de talloze coronaslachtoffers en hun familie. Maar eerlijk? Kun je iets voelen bij dodentalcijfers? Ook al komen die dagelijks binnen?
Binnenkomen, trendy uitdrukking. Eigenlijk bedoeld als, ik behoor het erg te vinden, maar duh?, het raakt me niet helemaal tot in m'n kern. En ja, toegegeven, sinds de pandemedia van breakings news, daily briefings, persconferenties, journaals met duizend experten die bijna een uur over het 'killervirus' razen ... komen die cijfers bij mij binnen. Dwing ik mezelf achter de cijfers te voelen, mensen en families te zien, het verdriet. Sommige experten zouden iets minder boekhoudertaal moeten gebruiken, zo nu en dan. Een krop in de keel mag best, in coronatijd primetime.
Stijgers, dalers. Soms hebben de grafieken iets van de financiële beurs. De COVID-19-cijfers dalen, zoals die van de BEL 20. Als het virus bijna weg is, tekent de grafieklijn synchroon met de Dow Jones. No cash, crash.
Enkel supermarkt, apotheek en ziekenhuis zijn 'essentiële verplaatsingen'. Ik krijg het ervan, die definiëring. Alsof er niets anders in een mensenleven het begrip 'essentieel' kan verdragen. Ondertussen al bijna anderhalve maand, ongewild, hokbewoner.
Zelfmedelijden, vraag je je wellicht af? Misschien wel een beetje.
Er is niet veel anders te voelen, toch? Geen vreugd, noch plezier. Geen vermoeidheid na een zware wandeling. Geen opluchting na een intens spannend avontuur. Geen droefheid, noch verdriet.
Ja, tenzij voor de talloze coronaslachtoffers en hun familie. Maar eerlijk? Kun je iets voelen bij dodentalcijfers? Ook al komen die dagelijks binnen?
Binnenkomen, trendy uitdrukking. Eigenlijk bedoeld als, ik behoor het erg te vinden, maar duh?, het raakt me niet helemaal tot in m'n kern. En ja, toegegeven, sinds de pandemedia van breakings news, daily briefings, persconferenties, journaals met duizend experten die bijna een uur over het 'killervirus' razen ... komen die cijfers bij mij binnen. Dwing ik mezelf achter de cijfers te voelen, mensen en families te zien, het verdriet. Sommige experten zouden iets minder boekhoudertaal moeten gebruiken, zo nu en dan. Een krop in de keel mag best, in coronatijd primetime.
Stijgers, dalers. Soms hebben de grafieken iets van de financiële beurs. De COVID-19-cijfers dalen, zoals die van de BEL 20. Als het virus bijna weg is, tekent de grafieklijn synchroon met de Dow Jones. No cash, crash.
Hoelang is het geleden dat we elkaar een hand hebben gegeven? Of dat je lippenstift rood achterliet op m'n wang?
Hier heeft niets kleur. En we zitten in de laatste week van april.
De bougainville is wel purper, maar net niet dat paars dat je verwacht in een Spaanse aprilmaand. De felheid ontbreekt, de furie is getemd, de zon is going corona.
Af en toe breekt er wel een zonnestraal mijn sombere gedachten, dan rush ik naar de keuken. Schenk mij een zero% azucar tinto verano in. Ja hoor, Spanje is mee in de gezond- & afslankbiz. Maak in expresmodus een bordje tonijn-tapa uit een blikje, ruk m'n Marc Van Ranst-trui uit en snel naar het terras.
Je raadt het al. Zon. Weg.
Tja, dan drentel ik wat, trek m'n Van Ranst weer aan en ga zitten janken op het terras. Nou nee, janken nu ook weer niet, want er is nog het bordje tapa. Geluksmaker van formaat.
Ik hou het trouwens bij tonijnvarianten en zonder carbs, want ik heb ook over de coronakilo's gelezen. Op het internet. Wel blij dat het hier is. En snel.
Hier heeft niets kleur. En we zitten in de laatste week van april.
De bougainville is wel purper, maar net niet dat paars dat je verwacht in een Spaanse aprilmaand. De felheid ontbreekt, de furie is getemd, de zon is going corona.
Af en toe breekt er wel een zonnestraal mijn sombere gedachten, dan rush ik naar de keuken. Schenk mij een zero% azucar tinto verano in. Ja hoor, Spanje is mee in de gezond- & afslankbiz. Maak in expresmodus een bordje tonijn-tapa uit een blikje, ruk m'n Marc Van Ranst-trui uit en snel naar het terras.
Je raadt het al. Zon. Weg.
Tja, dan drentel ik wat, trek m'n Van Ranst weer aan en ga zitten janken op het terras. Nou nee, janken nu ook weer niet, want er is nog het bordje tapa. Geluksmaker van formaat.
Ik hou het trouwens bij tonijnvarianten en zonder carbs, want ik heb ook over de coronakilo's gelezen. Op het internet. Wel blij dat het hier is. En snel.
Hoe zielig het ook moge klinken, het wereldwijde web brengt me soms in the mood. Af en toe barst ik uit in een geaccelereerd lachsalvo. En Trumpie-man is daarvan vaak de beste aangever.
Neem nu Stephen Moore, adviseur van de Amerikaanse president Donald J. Trump en lid van de taskforce belast met het heropenen van de Amerikaanse economie. De brave man heeft tijdens een interview met de ernstige New York Times iets heel creatiefs bedacht. Out of the box, het idee spatte eruit voor hij het wist. Een why not?-oplossing voor de COVID-19-crisis. Massaproductie opstarten is belangrijk voor de economie. 'Why don't we put everyone in a spacesuit'! We zullen er zo'n 300 miljoen – enkel voor de Amerikanen uiteraard – moeten maken, good business en ook goed voor de gezondheid.
What the hell? Ruimtepakken. Ik zie het al voor me.
Can you hear me, major Tom, are you ready for Moonrock? Met z’n allen op de Grote Markt van Mechelen, eind augustus, allemaal in een ruimtepak. Coronavrij.
Roger, over and out.
En mag ik even verder fantaseren. Er was dat berichtje. Het fliste even via het internet, tussen alle grappige gif's, jpeg's en YT's die de 'Number One of the United States of America' op de korrel nemen. De baas van brave Stephen, die had eens goed nagedacht. Met alle resterende hersencellen onder zijn rosblonde peruque.
Met welk schoonmaakproduct onderhoud je je terrasvloer het best? Daar had-ie zelf hoogstwaarschijnlijk een heel weekend over moeten braindrain'en. In een van de tuinparken uit zijn luxury real estate portfolio liggend in een Trumpseat, in short, ik bespaar je het beeld. En Melania bij elke gesprekspoging met 'Keep your voice down!' afgesnauwd. Had-ie al eens geoefend met een vervelende journaliste.
Stilte in Trumpie-land, twee dagen lang.
Iets dat echt alles ontsmet? Maar dan ook echt alles.
Bleekwater! Of zoals we op z'n dialects zeggen, javel. It sounds strange, maar als we daar wetenschappelijk onderzoek op verrichten, who knows, if we drink some, gaat het virus dood. Javel! Jawel.
Ik zie het hem al zeggen op z'n persbriefing.
Wat lees ik nu op alle mogelijke websites, het is geen grap of uit de hand gelopen fantasie. OMG.
Dettol, je kent de firma van die desinfecterende producten, heeft een oproep aan zijn klanten moeten toeteren, weet CNN … please! drink geen schoonmaakproducten!
Ahh, ook bij mij druipt het sarcasme ervan af, de rosblonde pruik bedoelt het goed, heeft eens goed nagedacht en is ook maar een mens.
Neem nu Stephen Moore, adviseur van de Amerikaanse president Donald J. Trump en lid van de taskforce belast met het heropenen van de Amerikaanse economie. De brave man heeft tijdens een interview met de ernstige New York Times iets heel creatiefs bedacht. Out of the box, het idee spatte eruit voor hij het wist. Een why not?-oplossing voor de COVID-19-crisis. Massaproductie opstarten is belangrijk voor de economie. 'Why don't we put everyone in a spacesuit'! We zullen er zo'n 300 miljoen – enkel voor de Amerikanen uiteraard – moeten maken, good business en ook goed voor de gezondheid.
What the hell? Ruimtepakken. Ik zie het al voor me.
Can you hear me, major Tom, are you ready for Moonrock? Met z’n allen op de Grote Markt van Mechelen, eind augustus, allemaal in een ruimtepak. Coronavrij.
Roger, over and out.
En mag ik even verder fantaseren. Er was dat berichtje. Het fliste even via het internet, tussen alle grappige gif's, jpeg's en YT's die de 'Number One of the United States of America' op de korrel nemen. De baas van brave Stephen, die had eens goed nagedacht. Met alle resterende hersencellen onder zijn rosblonde peruque.
Met welk schoonmaakproduct onderhoud je je terrasvloer het best? Daar had-ie zelf hoogstwaarschijnlijk een heel weekend over moeten braindrain'en. In een van de tuinparken uit zijn luxury real estate portfolio liggend in een Trumpseat, in short, ik bespaar je het beeld. En Melania bij elke gesprekspoging met 'Keep your voice down!' afgesnauwd. Had-ie al eens geoefend met een vervelende journaliste.
Stilte in Trumpie-land, twee dagen lang.
Iets dat echt alles ontsmet? Maar dan ook echt alles.
Bleekwater! Of zoals we op z'n dialects zeggen, javel. It sounds strange, maar als we daar wetenschappelijk onderzoek op verrichten, who knows, if we drink some, gaat het virus dood. Javel! Jawel.
Ik zie het hem al zeggen op z'n persbriefing.
Wat lees ik nu op alle mogelijke websites, het is geen grap of uit de hand gelopen fantasie. OMG.
Dettol, je kent de firma van die desinfecterende producten, heeft een oproep aan zijn klanten moeten toeteren, weet CNN … please! drink geen schoonmaakproducten!
Ahh, ook bij mij druipt het sarcasme ervan af, de rosblonde pruik bedoelt het goed, heeft eens goed nagedacht en is ook maar een mens.
Intussen heb ik m'n terrasdeur weer even opengezet. Niet voor zon, maar voor wat verluchting. Vreemd hoe één mens zo veel verse lucht kan verorberen. In- en uitademen, zuurstof-addicted. Het restproduct krijgt natuurlijk een wat vreemde geur. Dat doet me denken. Longen, longontsteking, COVID-19, coma, beademing. Wist je dat één minuscuul coronadeeltje, na vierentwintig uren, zich heeft vermenigvuldigd tot honderdduizend spetters? Onvoorstelbaar beestje, toch. Zoveel groepsseks met zichzelf, in 24 uren? Wtf.
Er straalt een zon op het balkon. Effe m'n Van Ranst uittrekken en om een tinto verano in de keuken. Ik zie je, binnenkort wel weer. Hoop je nog ooit een plakkende zoen te mogen geven. Zonder Dettol-smaak.
Meer van Ng Tjhoi Sauw