Mijn haar is uit de snit en hier en daar komt het grijs piepen. IJdelheid der ijdelheden, alles is ijdelheid. Het is dus niet het moment om in te gaan op de vele uitnodigingen van familie, vrienden en vriendinnen om te e-peritieven of om Zoom-gesprekjes te houden. De ware reden is natuurlijk dat ik bij voorkeur de echte ontmoetingen afwacht en eerlijk gezegd bovendien al zenuwachtig word wanneer ik er ook nog maar aan denk mijn beperkte technische talenten te moeten aanspreken. Ik ben een 'late adopter'. Alles wijst er echter op dat we nog niet van het virus af zijn, dus mijn inwijding komt er ongetwijfeld wel – geen nood. Liever lees ik ondertussen een boek, blijf ik dapper proberen mijn zoon te verslaan bij het schaken of ga ik – met al mijn zintuigen op scherp – wandelen in mijn steeds boeiender wordende uitgebreide achtertuin, hier in deze arcadische uithoek van de Vlaamse Ardennen. Dagelijks struin ik dwars door de velden en bossen, ontdek ik door mij onbetreden paden en ga ik geduldig op zoek naar kikkerdril. Als een klaploper en een lanterfanter, ondertussen denkend aan de jongeren in precaire thuissituaties, aan mensen die nu nóg moeilijker het financiële eind van de maand halen, aan daklozen, aan iedereen in overlevingsmodus.