24 april 2018
Bakoenins euthanasie
Soms moet je iets volledig kapot maken en vernietigen om iets nieuw en misschien wel beters te kunnen starten. Daar zijn genoeg voorbeelden van in het dagelijks leven. Huizen en andere gebouwen die worden platgegooid om er iets heel moois voor in de plaats te zetten bijvoorbeeld.
Ook mijn tuintje heb ik volledig moeten laten omwoelen om er dan enkele fruitboompjes in te laten planten. ‘Laten’ omdat ik enerzijds een rotziekte heb die me belemmert zoiets zelf te doen en anderzijds omdat ik gewoon extreem lui ben. Bovendien zou ik niet weten hoe of waar beginnen. Gemakzucht en domheid gaan wel vaker samen …
Het feit dat ik als kind al vaak over anarchie en anarchisme las, heeft daar dus niets mee te maken. Was het trouwens de peetvader van deze denkstroming, Michail Bakoenin, zelf niet die ooit zei dat ‘de passie voor vernietiging kan leiden tot creatieve passies’? Als overtuigd anarchist zou ik daar zelf ook wel opgekomen zijn, denk ik. Zover reikt mijn pretentie wel. Bakoenins meesterwerken, waarvan God en de Staat ongetwijfeld het beste is, waren en zijn dus meer een bevestiging dan een leidraad. Ik ben met andere woorden een pretentieuze, passionele man. Maar ook dat wist ik eigenlijk al …
Maar – en er is altijd een ‘maar’ – de laatste maanden heeft deze ‘passie voor vernietiging’ ervoor gezorgd dat ik mezelf dood wou om opnieuw te kunnen beginnen. Ik ben mijn door ziekte geteisterd en aftakelend lichaam immers meer dan beu. Een onbegonnen zaak, leer ik pas na lang denken. De dood is immers een onomkeerbare situatie of zo. Definitief dus …
Het houdt me nachten wakker. Het doet me vaak uit pure frustratie huilen en ik krijg er dikwijls ongecontroleerde woede-uitbarstingen door. Gelukkig gebeuren deze dingen bijna altijd als ik alleen ben, voor me staar terwijl ik vanuit de living naar mijn tuintje kijk met een heet kopje koffie of gewoon wanneer ik wat ijsthee drink en ronduit niets doe. Ik huil mezelf bovendien dikwijls in slaap in de hoop nooit meer wakker te worden omdat te veel denken me uitput en pijnigt. Slechts uitzonderlijk ziet of hoort iemand anders me. Eenzaamheid heeft zo zijn voordelen …
Op een gegeven ogenblik en na enkele emotionele gesprekken met naasten en vrienden, besef ik uiteindelijk dat ik die persoonlijke passie voor (zelf)vernietiging kan ombuigen in iets positiefs. Door een actieve euthanasieaanvraag kan ik immers gerust volop leven en lachen door het wegvegen van die negatieve gedachten. Door hierdoor alles te kunnen afsluiten op een wettelijke en menselijke manier kan ik immers een nieuw leven beginnen, weliswaar met mijn oude gedachten. Ik besluit weer de vorm aan te nemen van een buitengewoon en bijzonder sociaal wezen. Bij deze zijn sommigen gewaarschuwd! Op 30 maart 2018 dien ik dan ook zo’n euthanasieaanvraag in. Het is wellicht een datum die ook ik uiteindelijk zal vergeten …
Om af te sluiten misschien nog even dit: in mijn tuintje staan nu boompjes waarvan drie zouden moeten zorgen voor lekkere kersjes. Deze morgen zie ik tot mijn (aangename) verbazing en verrassing dat één van die nog kleine en jonge boompjes bloeit. Bloesemtochten op mijn kleine landgoed zitten er nog niet in en zullen er waarschijnlijk ook nooit zijn. Maar het is toch nieuw leven dat me best gelukkig maakt! En u?
Deze tekst verscheen reeds op Adil Fraihi’s blog
Meer van Adil Fraihi