4 oktober 2019
Zou het? Écht?
Toegegeven, in vergelijking met de echte daklozen heb ik een luxeprobleem, maar als politiek dakloze ben je toch ook maar een warm nest kwijt. Vroeger vond je de meeste vrijzinnig-humanisten ergens op de as tussen rood en blauw; vandaag zouden ze, gemiddeld gesproken, ergens in de driehoek rood, groen en blauw zitten.
Ik ervaar het al jaren, maar ondervind nu dat ik echt niet de enige ben die zich wel thuis zou willen voelen binnen die driehoek, maar die zich ook hoofdschuddend afvraagt waarom de verkozenen het secularisme in de diepvriezer hebben gestoken. Een duidelijke scheiding tussen kerk en staat stond altijd wel in een of andere vorm op het verlanglijstje van onze partijen. Partijen, meervoud, want waar u zichzelf plaatst op dat spectrum behoort niet tot mijn bevoegdheden.
Er heerst daar op de bovenverdiepingen van 'onze' partijen een hardnekkige selectieve doofheid die zelfs niet te genezen valt met zeer duidelijke verkiezingsuitslagen. Doof voor de eigen achterban lopen ze ook nog eens blind achter doorgeschoten cultuurrelativisten aan. Op die hoogten zijn de morele vergezichten blijkbaar zo weids dat het zicht verloren is gegaan op wat voorafging. Zij zijn vergeten hoe lang het geduurd heeft en hoe moeizaam het geweest is om onder de voogdij van de kerk uit te geraken, hoe recent de ethische wetten werden afgedwongen en met veel moeite door de opponent werden doorgeslikt. Er heerst een grote terughoudendheid om duidelijkheid te scheppen over westerse waarden, wetenschappelijke waarheden en verlichtingsidealen. Terwijl ze vooraan fier staan te blinken van de antiracistische deugdelijkheid, staat achteraan de deur open waarlangs, inderdaad een minderheid, een gevaarlijk islamisme binnenbrengt. Hoewel het over andere onderwerpen gaat, zit er een sterke analogie in met het gebrek aan politieke luisterbereidheid die ons gele hesjes, Brexit en Trump hebben opgeleverd. Onzalige gevolgen van arrogantie in de hogere regionen.
Daarom, beste mandatarissen, is een groot gedeelte van uw achterban vertrokken. Maar een ander deel is nu politiek dakloos, want ze eten nog liever hun stembiljet op dan voor rechts, laat staan extreemrechts, te stemmen. Maar voor wie dan wél?
Dat brengt mij bij iets wat ik zelf aanvankelijk met enige verbazing en ongeloof aanhoorde. De geruchten duiken echter iets te vaak op uit verschillende richtingen om nog van toeval te kunnen spreken. Een nieuwe partij? Zou het? Echt? Eentje die sociaaleconomisch en qua klimaat in de driehoek past, maar dan zonder de koudwatervrees en die blinde vlek voor godsdienstig geïnspireerde miserie.
De reacties die ik hoor, meanderen tussen enthousiast, achterdochtig en ongelovig. Als toeschouwer zonder noemenswaardige kennis van de cuisine intérieure der politieke partijen, sta ik afwachtend te luisteren naar het gezoem van de geruchten dat uit alle hoeken komt.
Het laat zich voorspellen dat het geen fraai schouwspel zal worden. De pijnlijke doodsreutel der klassieke partijen met aansluitend de recuperatiestrijd. Welke hond loopt met het been weg? Én? Gaan daar dan ook weer dezelfde onvermijdelijke dynamieken spelen die de politiek maken tot wat ze is?
Er bestaan ongetwijfeld zeer diverse oorzaken voor de huidige situatie en ik onthoud mij van analytisch commentaar, al was het maar omdat u dat minstens evengoed of beter kunt. Wat mij persoonlijk vooral dakloos gemaakt heeft, is de koppigheid waarmee de politieke élites – ja, ik weet het, daar is dat door rechts besmette woord weer – weigeren aan te nemen dat we hun receptuur van doorgeschoten politiek correcte tolerantie van religieuze miserie niet lusten. Dan kunnen we weer, gezellig met z’n allen, verontwaardigd zijn over het succes van extreemrechts.
Als ze dan toch met een canon bezig zijn, laat ze daar dan de ‘weiden als wiegende zeeën’ en de ‘Guldensporenslag’ uithalen en vervangen door vrij onderzoek en Darwin.
Een nieuwe politieke partij? Zou het?
Meer van Max Schneider